مرچی پدا دل ءِ ابیتکیں ڈگار ءَ موسم ءِ چم نہ کپ اَنت ۔گوات بوت،گرند بوت،ہور ہم بوت بلئے دل ءِ ہشکاوگیں ڈگار ءَ ترمپ نہ سبز اِت ۔اے کئی بددعا اَت نزانت ،اے کئی چم ءِ کشف اَت نزانت ۔بلئے اے زانتگ اَت کہ منی دل ءِ بیچاڑے ءِ بن گوں تو جتائی اِنت ۔تئی جتائی ءِ روچ ءُُ ماہ ،سال درست منا چو قرآنی آیاتے ءَ یات اَنت بلئے اے زانت نہ کت کہ اے جتائی ءِ سوب چے اَت ۔۔۔۔؟ اے نزانت کہ گوں من کجام ردی بوتگ اَت کہ تو بے اِنانی من ءَ پرے حال ءَ یل کت ءُُ انچو شت ئے کہ پدا ہچبر سہر ا نہ بوت ئے ۔ہمے جتائی ءِ آس اِنت بگندئے منی ہشکاوگیں زرد ءِ ڈگار ءَ سبزینگ ءَ نیلگ ءَ اِنت ۔ہؤ ترا باریں یات بیت کہ نہ بیت ،وہدے من گوں تران کتگ اَت داں سرجمیں روچ مردانی ،واہگانی جمبر منی سرا سائیل بوتگ اَنت ۔ دل ءَ ہرچی کہ لوٹ اِت رستگ اَت ۔تئی مہر ءُُ دوستی گشئے منی بحت ءُُ تالع ءَ گوں بندوک اَت ،نوں جاور اِش اِنت کہ دست ءِ واہگ اوں پچ گرگ بنت ۔چم ءِ دیستگیں اوں دروگ گشگ بنت ۔جاور اِش کہ واہگءُُ متاہانی منی بازار انچو یل کتگ گشئے بہہ واتر نہ کن اَنت ۔تو پرچہ شتے ،تو پرچہ من یلہ دات ،تو پرچہ گوں جہان ءَ ہوار بوت چشیں ہچ جست نوں پگر ءَ چست اوں نہ بیت ۔اگاں گالے بے سریں شعرے کدی کدی نبشتہ کن اَنت گڈان اے بد بحتیں واہگانی نیمون بیت کہ پیلو نہ بوتاں ۔تئی لوٹ ءُُ متا من دیر یلہ داتگ بلئے باریں پرچہ من ءَ اے شعر اے وہد ءَ ترانگ ءَ پیداک اِنت کہ
اے دوست ہم ترک محبت کے باوجود
محسوس کی ہے تیرے ضرورت کبھی کبھی
ہؤ برے برے آزگیں ٹپے کہ کد ایت گڑاں ترانگانی انچیں ہارے چست بیت گشئے وتی ہمرائی ءَ منی استیں متا ءُُ زند ءَ بارت گوں بلئے اِناں اے اوں بے وفا ئے تئی ڈول ءَ نیم راہ ءَ درْوایت۔۔۔ ءُُ روت۔
کئی گلہ کنئے ءُُ زنگ ءَ کئی جنئے
مہتل نہ بیت کسے ءَ دنیا ءَ چے کنئے
ہؤ دنیا اِنت ،زند ے تئی کہ گوزگ ءَ اِنت منی اوں وڑے نہ وڑے ءَ گوزیت ءُُ روت بلئے یک جستے ءَ من ءَ گیشتر تکانسر کتگ آ ایش اِنت کہ تئی مہر دروگے نہ بوتگ۔۔۔۔؟ من تئی چمانی تہا وتی عکس چاپی ءَ دیست ،منی لنٹانی سرا وتی نام سد برا دیستگ ،من دیستگ کہ پُریں دیوان ءَ تو چو نیم چمے منا چار اِتگ من اوں دیستگ بلئے من وت ءَ بے سد کتگ کہ باریں تو چون بئے بلئے تئی پیشانی ءَ کرْیچکے اوں نہ بوتگ ۔ہما مہرانی نمدی کہ تو پہ پسو پمن روان کتگ اِتاں انگت گون ایر اَنت ایشانی وانوک ہچبر اے پیم ات نہ کنت کہ تو اے پیم ءَ دگہ دات کنئے ۔۔۔۔۔۔۔بلئے اے دیستگیں ،ماراتگیں ،اُشکتگیں یا پہم اِتگیں درست دروگ بوتاں ۔۔۔۔وہدے تئی گڈی نمدی پمن اتک کہ ’’ من ءَ بے حال بہ کن ۔۔۔۔!!!!!‘‘ ہؤ من ترا بے حال کتگ۔برو تو ہچ من ءُُ منی مہراں ہردوکاں آجو ءُُ آزات ئے بلئے گیر بیار ہما روچ ءَ کہ عمر ءِ بہار آسری نوبتاں بیت ءُُ تئی استیں ہمراہ ترا بے حال کن گڈاں پہ حدا منی مہراں ترانگاں میار۔۔۔گوں تو دست بندی اِنت ۔پرچکہ کبر چہ من دراتک ءُُ تئی ارساں پہک کت نہ کناں۔۔۔۔۔۔
یک چیزے منی پگر ءَ بہہ نیت کہ درائیں زمانگ مہر کنت ،مہر ءِ لوٹوک انت ،مہر ءِ واہگ ءَ دار ایت بلئے پدا اوں ایشی ءِ حلاپ ءَ دائم لانک بستگ ءُُ اوشتاتگ اے پہمگ نہ بیت کہ کجام دور اِنت کہ بے مہر ءَ زندگ بوتگ؟ درائیں عہدءُُ کرناں مہر کنگ روا بوتگ ءُُ مردماں ہزار سانکل ءُُ زندانی آں پد اوں مہر ءِ دامن یل نداتگ گڈاں مہرءِ وشتیں تام زمانگ ءَ را پرچہ چو کچل ءَ زہر ءُُ تام سما بیت آ وت اوں ہمے تام ءِ لوٹوک بوتگ ءُُ است انت گڑاں پرچہ آ ایشیءِ حلاپ ءِ دائم لانک بستگ ءُُ اوشتوک اِنت ۔۔۔۔۔۔ہؤ من زاناں کہ اے بدنامیں واہگے بلئے واہگ وَ دائم بدنامیں بنت۔۔۔۔آآآآآ منی مارشت اَت اگاں تپاک کنئے شر نہ کنئے شر بلئے مہر ءِ شہد ءُُ شیرگیں تام ءَ چہ وت ءَ زبہر نہ کنئے کہ پشومان بئے بلّے تُرّی درد ءَ پرچکاریں راہے بلئے وش اَنت۔۔۔۔۔
