زی دو سنگت منی دیوان ءَ اتکگ اَت ،گپ گپ ءَ منی دپ ءَ دراتک کہ باریں مرچاں لبزانکی چست ءُُ ایراں شمئے دزگٹی چے چے اَنت داں یکے ءَ گشت کہ یا ر مرچاں من گدارے دست ءَ کتگ ءُُ ھمیشی ءِ وانگ ءَ دزگٹاں ،من وتی دوست ءِ دلبڈی کت کہ باز جوانیں چیزے گدار پہ وانگ ءَ یک مزنیں پہمگی چیزے زانگ بیت ،پرچکہ یک شریں گدارے ءِ تہا زندءُُ چاگرد ءِ یک انچیں بہرگے ءِ بابتءَ سرپدی رست کنت کہ من ءُُ تو آ وڑ ءُُ پیم ءَ ھچبر آ ھساب ءَ چارت نہ کتگ ءُُ نہ کنیں،ایشیءَ یک جوانیں ھورتچاریں ندکارے کت کنت ،من سنگت جست کت کہ تو کئی گدار ءَ وانگ ءَ ئے؟ آئیءَ پسو دات کہ من منیر احمد بادینی ءِ ’’ بہشت ءُُ دوزاہ‘‘ ءَ وانگ ءَ آں ءُُ واجہ ءَ باز جوانی ءَ اے گدار نبشتہ کتگ کہ لاھک ئے وانگ اِنت ءُُ بائد ھمک بلوچی وانوک یکبرے اے گدارءَ الم بوانیت۔ ما دوئیں وتی ھمے گدار ءُُ بلوچی گدار نویسانی بابت ءَ گپ کنگ ءَ ات اَنت کہ منی دلگوش گوں دومی سنگت ءَ شت داں گنداں کہ آئیءَ ندّے( قلم) دست ءُُ کاگدے ءِ سر ءَ چیزے نبشتہ کنگ ءَ اِنت ، من یکبرے وَ کِمار نہ کت بلئے بلوچ ءَ کجا وتی چَنگ داشتگ کہ باری منی بہ بیت ،پمشکا سرکش بوت اَنت کہ باریں آ چے نبشتہ کنگ ءَ انت ،وھدے من آکاگد دیست داں یکبرے وَ بلاھیں ٹہکے دات ءُُ جوانی ءَ کنداِت ،وھدے منی آ سنگت ءَ ھمے کاگد ءِ نبشتگ دیست داں آ چہ من دوسر گیش کندگے بِنا کت ،دوست پشل بوت!!!! آئیءَ جست کت کہ شما پرچہ چو کندگ ءَ ئے من وَ یک شئیرے نبشتگ ،شما انچو کندگ ءَ ئے گشئے بیگل ءِ آزمانکے ،یاکہ ھدامرزی انورصاحب خان ءِ تژن ءُُ بچکندے گڈا کندگ۔۔۔۔۔۔۔۔
من آئیءَ سرپد کت کہ منی برات ،منی لالہ ،منی واجہ ،اے کہ تو نبشتگ اے شئیرے نہ اِنت بلکیں یک وشکندے کہ یک ھرکس بوانیت ئے آ الم کندایت ،تو بلکیں وتی منّاں یک جوانیں شئیرے نبشتگ بلئے ازمی تک ءَ اے شئیر نیئے بلکیں مزاکے کہ تو گوں وتی لبزانک ءُُ زبان ءَ کنگ ءَ ئے۔آئیءَ جست کت چونی ءَ ؟؟
من پسو دات کہ شر! تو منا پیسر ءَ بگش کہ تو تنی وھد ءَ کہ شئیر نبشتہ کنگ بندات کتگ تو کجا م کجام شاعر وانتگ اَنت ءُُ کجام شاعر ءَ چہ گیشتر سانجت( اثر مند) بوتگ ئے ۔داں آئیءَ لہتیں انچیں یلہ چریں مردمانی نام گپت کہ نہ آھانی نام من اش کتگ اَت ءُُ نیکہ ایشانی دپترے چھاپ بوتگ بلکیں اے ھم ھمیشی ءِ وڑیں شاھر ات اَنت ۔منی سنگت ءَ ھم منی ھمراہ داری کت ءُُ آئیءَ را سرپد کنگ ءِ جہد کت کہ یک شریں شاھرے ءِ بوھگ ءِ ھاتر ءَ چے کنگ المی اِنت۔ماھردوئیناں چہ وتی وانتگیں ءُُ اشتگیں دراھیں گپاناں یک یکجاھیں لہتیں گالردانی تہا کمات ءُُ اے ھساب ءَ آئیءِ دیم ءَ درشان ات اَنت۔
۱۔ یک جوانیں ءُُ شریں شاھر ے ھاتر ءَ اے الم انت کہ آ ھما زبان ءَ کہ شاھری کنگ ءَ انت ھما زبان ءِ مستر ءُُ شرتریں شاھراں بوانیت،پدا وتی زبان ءِ کلاسیکل بزاں ھہدی دور ءَ چمشانکے بدنت ءُُ وتی تب ءَ چہ آشنہ بہ بیت۔
۲۔ وتی لبزانک ءِ کلانہیں ءُُ مستریں شاھرانی وانگ ءُُ پہمگ ءَ رند ،دنیا ءِ اے دگہ مزن نامیں شاھراں بوانیت ،آھانی شئیراں بچارایت ءُُ آھانی اسلوب ءُُ درشانداب ءَ ھئیل برگ ءِ جہد ءَ بکنت۔
۳۔ شئیر ءِ نبشتہ کنگ ءَ ساری ءَ شئیرے ازم ءَ چہ سرپد بہ بیت کہ دستونک ،چی یے،لچّہ کجام چیزءِ نام انت ،سانیٹ ءُُ ھائیکو،چاربند ءُُ ٹکر چون نبشتہ کنگ بنت ایشانی بابت ءَ جوانی ءَ بوانیت۔
۴۔ اے دراھیں چیزاں رند ھردے آ شئیرے نبشتہ کنت داںیک شاھرے ءُُ استادے ءَ ھما شئیر ءَ چارگ ءَ بہ دنت دانکہ اصلح بہ بیت۔ انچو کہ نامداریں شرگدار’’ ہیوریس ‘‘ءَ وتی شاگرد ءَ سر ءُُ سوج کنان ءَ گشتگ ات کہ وتی نبشتگیں مواد ءَ داں نوہ(۹) سال ءَ بدار ءُُ ھمک روچ ءَ آئیءِ سرا شرگدار ءِ چماں بچار ءُُ اصلح ئے بکن ،گڈی پدا وت زانئے کہ آ چیزے یک کلاسیکے جوڑ بیت۔ ھمے ہیوریس ءِ شاگرد ءِ وڑ ءَ وتی مواداں یکدم چھا پ ءَ راہ مدئے بلکیں دانکہ تو جوانی ءَ دلجم نہ بئے۔
۵۔ ھچبر چہ وتا ءَ کسانین مردماں یا چہ وت ءَ کستریں شاھر ءُُ ندکاراں گوں وت ھمگرنچ مہ کن،نئیکہ وتی ھم کچیں ندکارے وتی ھمگرنچ بکن بلکیں ھروھد چہ وت ءَ مستریں ءُُ برز تریں شاھر ءُُ شاھزانتے ءِ گوما وتی ھمگرنچی ءَ آرگ ءِ جہد بکن وتی مواد ءُُ نکاناں گوں ھمائی مواد ءُُ نکاناں دیم پہ دیم بکن ءُُ بچار کہ تئی مواد ءِ چے کچ ءَ سر اِنت۔گڈاں تو یک جوانیں شاھرے جوڑ بوت کنئے۔
اے دراھیں گپاں رند وھدے آئیءَ جست کت کہ تو مئے گپاں چہ چیزے سرپد ءُُ پوہ بو ت ئے داں آئیءِ پسو ءَ منا ھیران کت ،آئیءَ گشت کہ انچو واک کیا کنت کہ کتاب ءُُ شاھر بوانیت،بس شیئر کہ کئیت نبشتہ کنت آئیءِ شری ءُُ ھرابی ءَ مچار۔۔۔۔۔۔۔
من سرپد بوتاں کہ ایشی ءَ ھم ھما درور ءُُ مسال جاگہے وانتگ یا اِشکتگ کہ شئیر یک غیبئے چیزے آ وت کئیت اِنت آجیڑگ ءُُ پگر کنگ ءَ نبشتہ نہ بیت،یاکہ دنیا ءِ بازیں مزنیں شاھر چہ شئیری عروض ءُُ اوزاناں چہ سرپد نیاں بلئے آشاھری کنگ ءَ انت ءُُ جوانیں شئیرے دپتر اوں آھانی چھاپ بوھگ ءَ انت ۔انچو کہ
شاھری لئیبے نہ اِنت اے وَ ھدائی دادے
ھرکسی تنز ءُُ شیگاناں من ءَ بے سار کتگ
بلئے اے بدبھت نزاناں کہ ھدائی داد ھریکے ءَ دئیگ نہ بیت بلکیں جہان ءَ کزا چشیں یکے دربئیت کہ چہ مات ءِ لاپ ءَ یک مزنیں شاھرے جوڑ بہ بیت ،اگاں نا،گڈا یک مزنیں شاھرے ءِ ھاتر ءَ گپ ھما اَنت کہ برز نبشتہ کنگ بوتگ اَنت ۔بلئے ما وتی چپ ءُُ چاگرد ءَ بچاراں کہ مئے لبزانک ءِ تہا چشیں مردم چنچو بنت کہ بید چہ وانگ ءُُ زانگ ءَ شئیر نبشتہ کن اَنت ءُُ وت ءَ شاھر گشنت ،اگاں وت آ شئیر ءِ الف ءُُ ب ءَ ھم سرپد نہ انت ،چشیں شاھرانی نزاناں دلبڈی کنگ بہ بیت یاکہ ایشانی دست دارگ بہ بیت،باز مردم ھمے دل جنت کہ یار ایشانی بائد دلبڈی کنگ بہ بیت کہ اے بانداہ بوت کنت شر نبشتہ بکنت ،ءُُ باز اے ھم پگر کنت کہ ایشانی چشیں بے سر ءُُ بے بنیں شئیر ءُُ ساچشتانی چھاپ ءُُ شنگ بوھگ ءَ چہ لبزانک تاوان بار بوھگ ءَ انت بائد چشیں ندکارانی دست دارگ بہ بنت۔اے دراھیں گپ نہ ایوک ءَ پہ شاھری ءَ ھاتر ءَ راست بنت بلکیں رم نویس ءُُ ردانک نبیسگ ءِ وھد ءَ ھم چارگ لوٹاں ءُُ گوں ردانک ءِ پڑ ءَ ھم چشیں ندکار باز اِنت ،یک نامداریں شاھزانتے کول انت کہ ’’کچ ءُُ کساس ءَ گیش بکن ،جوانین ءُُ شرتریں رند گچین کنگ بنت‘‘ بلئے منی دل ءَ یک لبزانک ءُُ زبان ءِ دیمرئی ءَ یک مردمے بس انت اگاں آ مردم بقولے عطا’’ قرب ءِ گذریں ہیں کرامات سے پہلے ‘‘ چشیں مردمے بہ بیت بس انت اردو ادب ءِ تہا شاھر وَ باز انت بلئے اگاں مرچی اردو شاھری است انت داں آئیءِ پاگواجہی روت واجہ مرزا اسد اللہ خان غالبؔ ءِ سر، ءُُ بلوچی لبزانک ءِ تہا جوانی ءُُ کواسیں شاھرانی ھچ رنگ ءَ کمی نسیت انت بلئے آ جاہ کہ عطا ،سید ءُُ کریم ئیگ انت کسی نہ اِنت۔پمشکا چہ ھرابیں پیماز ءِ کشگ ءَ کاہ ءُُ کہچرے ءِ بہ بیت دانکہ سبزئیے بیت۔
بہرھال منی سنگت ءَ وَ مارا گشتگ اَت بلئے چو مہ بیت کہ باندہ ھرکس ءُُ نا کس پاد بئیت ءُُ بگشیت کہ ’’ من ھم شاھرے آں!‘‘
