مزنیں وھدے ءَ پیش سرزمین ءِ سرا یک بلاہیں ڈُکال ءِ اتکگ اَت۔دراہیں کور،جو،چات ءُُ درْچک ،کاہ ءُُ ڈنگر ھُشک بوتگ ات انت۔بنی آدم ءُُ دلوت چہ تُن ءَ مُرت انت۔
یک شپے ءَ یک کسانیں جنکے ءَ پہ وتی نادراہیں مات ءِ یک تاسے زُرت ءُُ ڈن ءَ پہ آپ ءِ شوہاز ءَ دراتک۔آئیءَ دُراہیں جاگہاں تچ ءُُ تاگ کُت بلئے آپ ئے شوہاز کُت نہ کتءُُ آئی سک دم بُرت انچوکہ تچک بوت ،واب کپت۔وھدے کہ چہ واب ءَ بُست ء کت ءُُ تاس ءِ چست کت گڈا اجّکہ بوت دیست ئے داں تاس ءَ را آپ مان۔تاس چہ ساپ ءُُ پلگاریں آپ ءَ چکار اَت۔کسانیں جنک شات ءُُ گل اَتءُُ انچو کہ آ تاس ءَ وتی لُنٹانی نزیک ءَ بَرگی اَت ،آ وتی مات ءِ ترانگ ءَ کپتءُُ تاس ءِ دست ءَ ات ءُُ دیم پہ وتی لوگ ءَ تچان بوت ،ھمنچو گشادی آئی ءَ تتک کُت تتک۔آئی ہنچو اشتاپ کتگ اَت کہ آئی راہ ءِ سرے کسانیں کُچک ھم ندیست۔آ کُچک ءَ گوں ماں اڈاتءُُ تاسے دوٓر دات۔کُچک ءَ بزگیں وککگے جت، کسانیں جنک ءَ زوت تاس ءَ راگِپت ۔
آئی ھمے مار اِت کہ تاس ءِ شکون دیمی ءَ آپ رتکگ انت بلے تاس راستی ایر اَت ءُُ آپ ئے ھم چو پیسریگی ءَ مان اتنت ءُُ آئی ءَ کمو آپ وتی چنک ءَ ایر رِہتءُُ کچک ءَ چلَپ چلَپ ءَ وارت انت ءُُ تاہیر ئے رست۔وھدے کہ کسانیں جنک ءَ پدا تاس چست گڈاکُت آ چہ دار ءَ نگرہ بوتگ اَت۔آئی تاس لوگ ءَ بُرت ءُُ وتی مات ءَ را دات۔
مات ءَ گشت،”من ءَ بِل ھمے وڈا مِراں،شر تِراَت کہ تو بوارتیناں”۔آئی مات ءَ تاس ءَ را پدا آئی دست ءَ دات۔ھما ساہت ءَ تاس چہ نگرہ تلاہ ءِ بوت۔کسانیں جنک ءَ دیراں داں اوپار کت نہ کتءُُ انچو کہ تاس ءَ را وتی لنٹانی ءَ بَرگی اَت کہ دروازگ پچ بوت ءُُ یک رہگوْزی ئے تہا اتک ءُُ آپ ئے لو ٹ ات ۔کسانیں جنک ءَ وتی گج ایربُرت انت ءُُ تاس رہگوْزی ءَ را داتءُُ اناگتہ ہپت (۷) بلاہیں نُگراہ چہ تاس ءِ تہا پدْر بوت ءُُ ساپ ءُُ پلگاریں آپ ءِ جو یے آئی ءِ تہا ءَ تچگ ءَبوت ءُُ ہپتیں نُگراہ بُرز ءَ روان بوت انت۔آ بُرز ءَ چہ بُرز تِر ءَ چست بوان بوت انت۔ہنچوکہ آزمان ءَ رست انت ،کلکشان جوڈ بوت انت۔
