من وتی لُنٹ چہ پاکیں آسءَ شُشت اَنت داں کہ مہرءِ بابتءَ تران بکناں‘بلئے ہردیں من وتی لُنٹ پچ کت اَنت گرامن ہچ گپّ جت نہ کت۔وہدے من چہ مہرءَ ناشناس بوتاں گرا لبزمنی دپءِ تہا گواتءِ موج جوڑ بوت اَنتءُُ ہما سوت کہ منی سینگءِ تہا بے تاہیر اَتنت۔۔۔ہاموشیءِ تہا زیرآپ بوتنت۔
چریشیءَ پیسراگاں شما چہ من مہرءِ راہ ءُُ رُپکانی بابتءَ جست کتیں گرا من شمارا سِتکءِ گوما پسّہ داتگ اَت۔بلئے نوں وہدے کہ مہرءَ منءَ وتی دامنءِ تہاچیرداتگ‘ من شمے کِرا اتکگاں داں کہ چہ شمامہرءِ راہءُُ رپکانی بابتءَ جست بگراں۔ چہ شما کسے است کہ منی جستءِ پسّہءَ دات بہ کنت؟ من چہ شما ‘ وتی بابتءَ،ءُُ ہما چیزءِ بابتءَ کہ منی سینگءِ تہا اِنت‘جست گرگءَ اتکگاں۔
چہ شما کسے است کہ منی ضمیرءَ منی دل‘ ءُُ منی نفسءَ منی عقلءِ سرا پدّر بہ کنت؟ نوں منءَ بگش اِت!۔۔۔ کہ منی سینگءَ اے چونیں آسے بلان اِنت ؟ ایشیءَ منی تاگت زوال کتگءُُ منی اوست ءُُ امیت مانداشتگءُُ جَس کتگ اَنت۔
اے کئی نازرکءُُ جلواہناکیں دست اَنت کہ منی روحءَ ایوکیءِ وہدءَ گوں وت کن اَنتءُُ منی دلءِ گلاسءِ تہاشادہءِ تہلیءُُ دردءِ شیرکنیءِ ہورءُُ ہواریں شراب مانریچنت۔
من ہما توارءِ نیمگءَ دلگوش باں کہ من آئیءَ اشکت نہ کناں۔
ہما کہ گندگ نہ بیت ہمائیءَ گندگءَ آں۔
ہمائیءَ کہ جیڑاِت نہ کناں ہمائیءِ بابتءَ پگرکناں۔
شپ اِنتءُُ منءَ واب نئیت۔
من دراجیں آہ کشّاں چیا کہ پہ من آہءُُ زار۔۔۔چہ بچکندءُُ کندگءَ گیشترسوتمند اَنت۔
من یک ناشناسیں تاگتےءِ قبضہءَ آں کہ منءَ ہردمانءَ حلارکنتءُُ پدا مانداریت۔ ہما وہدءَ داں سہب چہ رودراتکءَ دراہی کنتءُُ منی وابجاہءَ رژن تالان کنت ‘نوں من وپساں۔ بلئے منی دمبرتگیں چمّاں شپءِ آگہیءِ ساہگ چنڈان بیتءُُ منی سِنگءِ بسترءِ کش گْورءَ یک وابے گرداں کنت۔
گرا ہمے چیزاِنت کہ ماایشیءَ مہرگُشیں‘ چے اِنت؟
منءَ بُگش اِت۔۔۔ مئے اے ساہگ گونگیں زندگیءِ جہلانکیءَ چے رازے است‘ کہ انسانی استیءِ دلءُُ روحءِ تہاچیراِنت؟
اے مزن شانیں آجوئی چے ایت‘ کہ ہمک چیزءِ اوشتءُُ ہمک رپتارءِ سوَب اِنت؟ اے تاگت چے ایت۔۔۔ کہ مرگءُُ زندگیءَ یک جاہ کنتءُُ چرائیءَ یک انچیں وابے جوڑکنت کہ زندگیءَ چہ گیشتراجبءُُ مرگءَ چہ گیشترنوک اِنت۔
منی براتاں!۔۔۔ بُگش اِت۔ وہدے مہرءِ اسپیتیں لنکک شمئے روحاں لتارانت گرا چہ شما کسے است کہ زندگیءِ اے رنگداریں وابءَ چہ بست مہ کنت۔
چہ شما کسے است کہ وتی ماتءُُ پت ءُُ وطنءَ یلہ بہ دنت‘وہدے آئیءِ دوستدارآئیءَ وتی نیمگءَ آہگءِ گوانک بہ جنت؟
چہ شما کسے است کہ ہمادوستدارءِ شوہازءَ پرائیءَ آئیءِ روح بے تاہیراِنت‘ ریگزاراں گْواز نہ کنت‘ ماتکوہانی ٹلاں چہ نہ گوزیتءُُ نیل بومیں زِرانی مستیں موجوانی دیما سینگءَ تالان نہ کنت!
آ کجام ورناہ اِنت ۔۔۔ کہ داں دنیاءِ گڈی سراسر نہ بیت‘ وہدے اودا یک انچیں ساحرے آئیءِ وداریگ بہ بیت‘ آئیءِ ساہ‘ آوازءُُ گُلاشءِ تہا یک شہدتامیں شیرگےءُُ روحءَ تاہیر بکشیں لذتے گون اِنت۔ کسے است کہ وتی روحءَ ہما حداءِ آزمانی شہمءِ سرا زبانءِ پیما بُن بہ دنت کہ آئیءِ دعاہاں پوراءُُ آئیءِ ارماناں پیلو کنت۔
زِی من عبادت گاہءِ دروازگءِ دیما اوشتاگ اتاںءُُ دراہیں رہگْوزیاں چے مہرءِ رازءُُ رپکانی بابتءَ جست گرگءَ اتاں۔
یک پیریں مردے گْوست ‘ آئیءَ وتی پیشانیءِ کرچک گیشتر کت اَنتءُُ پسّہ دات۔
’’مہریک بیھی نزوری یے کہ ما راچہ انسانءِ پتءِ میراثءَ دست کپتگ۔‘‘
پدا یک زرنگءُُ وشرنگیں ورناہے کہ آئیءِ باسکانی تہا دیوتاہانی پیمیں تاگتے مان اَت‘ اے ترانہ جتءُُ گْوست۔
’’ مہر یک جوزگے‘ کہ مئے زندگیءِ ہمراہ اِنتءُُ گْوستءَ گوں بانداتءَ ہمگرنچ کنت۔‘‘
چریشیءَ پد‘یک پریشانیں جنینے آہ سردکشّان اَتءُُ گْوستءُُ آئیءَ گشت:
’’ مہرہما زہراِنت کہ ترسناکیں مارآئیءَ چہ جہندمءِ جہلانکیءَ دیم پہ آزمانءَ تْرنزاَنتءُُ اے زہرنتّگیں روحانی سرا گْواراَنت آہاناں پہ ادارکے خماربکشااَنت‘ پدا آ کمودیرءَ برجاہ بنتءُُ پہ مدامی گارءُُ گمساربنت۔‘‘
پدا یک کسانیں جنکے کہ آئیءِ گوناپ چو پُلّءِ پیما سہراَت، بچکندان اَت گْوستءُُ گشگءَ لگ اِت۔
’’ مہرزندگیءِ آپ اِنت‘ کہ آئیءَ سہبءِ بانورپُرتاگتیں مردانی واستہ گواراَنت۔۔۔داں کہ شپءَ استال آہانی دیماایربیااَنتءُُ روچءَ ‘روچ آہاناں شادان بہ کنت۔‘‘
چریشیءَ پد یک مردے گوست کہ قباہے پوشتگ اتےءُُ آئیءِ دراجیں ریش آئیءِ سینگءِ سرا تالان اتنت۔ آئیءَ بازنرمیں گالوارےءَ گوں گشت:
’’ مہر یک نادانی یے۔۔۔ کہ ورنائیءِ سہبءِ ہمراہیءَ دراہی کنتءُُ بیگہءِ گوما واتربیت۔‘‘
ایشیءِ پُشتءَ انگت دگہ یک مردمے گوست کہ آئیءِ براہداریں دیم رژناہ اَت۔ آئیءَ باز تاہیرءُُ آرامءِ گوما پداے ترانہ چست کت:
’’مہریک آزمانی دانائی یے کہ زاہری چمّءُُ باتنی چمّءَ زندبکشائیت داں کہ ما ہرچیزءَ دیوتاہانی پیمءَ بچاراں۔‘‘
پدا یک کورے زمینءِ سرا وتی لٹّءَ جِکّ دیان اَت گوستءُُ آئیءَ انچو توار چست کت گشئے زاناں پریات کنگءَ اَت:
’’ مہریک بزیں مُجے۔۔۔ کہ روحءَ ڈبّ ایتءُُ زندگیءِ ندارگءَ چرائیءِ چمّاں چیردنت‘ آئیءِ سوَبءَ چہ آ سنگیں رودانی تہا گاربیت‘وتی واہشتانی ساہگءَ ابیددگہ ہچ چیزءِ پدگوانکءَ گوش نہ داریت۔‘‘
پدا یک ورناہے رباب جنان اَت گوستءُُ آئیءِ لُنٹانی سرا اے سوت اَت:
’’مہریک آزمانی نورے۔۔۔ کہ دلءِ جہلانکیءَ چہ چست بیتءُُ کرّوکشءِ دراہیں چیزاں رژناہ کنت داں کہ روح کلّیں جہانءِ ہمے پیما ندارگءَ بہ کنت گشئے آئیءِ دیمارنگداریں بہارانی سرا یک مُچّی یے گوزگءَ اِنتءُُ زندگی یک آگہی یے ءُُ دومی آگہیءِ میانءَ حُسنءُُ جلواہءِ یک وش رنگیں وابے۔‘‘
چرے ورناہءَ پدیک کماشیں انسانے تترّان ءُُ لرزانءَ گوستءُُ گشگءَ لگّ اِت:
’’مہریک نزورءُُ ناتوانیں بدنےءِ ہما تاہیراِنت کہ آیک ہاموشیں ادّیرہےءَ دست کپیت۔۔۔ءُُ ہما باہوٹی اِنت کہ آمرگءَ چہ پدزندگی ءِ حصارءِ تہا نسیب بیت۔‘‘
پدا یک پنچ سالی زہگے گوست ءُُ آئیءَ گوں ترندیں گاماں تچانءَ برزیں توارےءَ گشت:
’’ مہر منی مات اِنت۔۔۔ءُُ مہرمنی پِت اِنتءُُ منی ماتءُُ پِتءَ ابید دگہ کس نزانت ۔۔۔کہ مہرچے ایت۔‘‘
نوں روچ ہلاس بوتگ ات ءُُ دراہیں مردم عبادت گاہءِ دروازگءِ دیماءَ چہ گوستگ اتنت۔ اے مردماں مہرءِ بابتءَ چیزے چیزے گشت۔
آہاں وتی وتی جوزگءُُ واہشتانی ذکرکتءُُ زندگی ءِ چیریں رازآشکارکت اَنت۔
بیگاہءِ سرمگیں رنگ ءِ تالانیءَ گوں دراہیں مردماں وتی وتی راہ گپت ءُُ شُت اَنتءُُ ہرنیمگءَ ہاموشی شنگ بوت، انچو من عبادت گاہءَ چہ یک توارے اشکت:
’’ زندگی دو چیزانی نام اِنت۔‘‘
’’یکے بداِتگیں دریاءُُ دومی برانزگپتگیں انگر۔۔۔برانزگپتگیں انگرمہراِنت۔‘‘
اے ساہتءَ من اوں عبادت گاہءَ پترتءُُ جُکّ اتاں زمینءِ سرا کونڈجت اَنت وتی دلءِ جہلانکیءَ چہ دعا لوٹ اِ ت
’’ اوحُدا!منءَ اے برانزگپتگیں انگرءِ وراک جوڑ بہ کن۔ او حدا! منءَ اے پاکیں آسءِ دار جوڑ بہ کن۔‘‘
