بقول روسو ئیگ ءَ کہ جہان برگشتگ آ چہ وتی ابرم ءَ سستگ ءُُ جتا اِنت ۔پمشکا ایمنی روچ پہ روچ گار بوہان اِنت ۔یک دورے انچیں بوتگ کہ ملکاں گوں ملکاں جنگ کتگ،بادشاہ ءُُ حاکماں وت ماں وت جنگ کتگ ،آ درائیں جنگ پہ حاکمی ءُُ زمین ءِ جنگ بوتگ اَنت ۔ہمے جنگ ہلک ءُُ بازارانی تہا بدل بوتگ ،رند ءَ کٹم ءُُ کہولاں وت ماں وت جنگ کتگ ،رندی دور ءَ یکیں کہول ءُُ حاندان ءِ مردماں جنگ کتگ،پدا ناکو ءُُ برات زتکاں یکے دومی ءِ ہونواری کتگ ،نوں نوبت ایش انت کہ پت ءُُ چک ،برات گوں برات ءَ نالان انت ءُُ چشیں بازیں واکیا اوں بوتگ کہ چکے ءَ پتے کشتگ،یاکہ براتے ءَ براتے۔۔۔۔اے درست چے اَنت؟ اے ہما گپ انت کہ روسو ءَ گشتگ ،کہ بنی آدم چہ وتی ابرم ءَ سستگ ءُُ جتا انت پمشکا رنگراہیانی تہا زند گوازینگ انت ۔آ وتی شرءُُ شر ءَ نزانت کہ آئیءَ را چے کنگی انت ءُُ چے کنگی نہ انت ۔
دنیا ءِ تہا چشیں مردمانی کمی نیست انت کہ آ وت آ جاہ ءَ کہ سر بوت نہ کن اَنت گڈاں ہمے جیڑاں کہ اگاں منی نہ بوت گڈاں کسی مہ بیت آ ہچبر اے پگر نہ کن اَنت کہ اگاں گوں من اے کار نہ بوت گڈاں بلکیں اے گوں دگہ مردمے ءَ بوت کنت ۔ایشیءِ ارزانیں دورے ایش انت کہ اگاں یک ہشت دہ سالی زہگے ءَ را ما دہ من دان کوپگاں بدیاں دان آ چست کتے نہ کنت ،اگاں آ زِد بہ کنت کہ ایشاں ایوک ءَ ہما چست کنت گڈاآوتی جند ءَ نکس ءُُ توانے دنت پرچکہ دو من دان آئیءِ آٹیگ ءَ چہ دریں وزنے ایشیءِ ہاترا کم چہ کم بیست ،بیست ءُُ پنچ سال ءِ ورنائے پکار انت ،یاکہ دو مرددم پرے کار ءَ پکار بیت بلئے اے بابت ءَ کس جیڑگ ءِ پگر نہ بنت آ یوک ءَ ہمے جیڑایت کہ اگاں گومن نہ بوت گڈاں کسی گوما نہ بیت ءُُ آ پرے کار ءَ وت ءَ ابید دومی مردم ءَ اے کار ءِ لاحق اوں نہ لیک ایت ۔اے ڈول ءَ آ نہ ایوک ءَ وت ءَ تاوان بار کنت بلکیں وتی پدے مردماں اوں تاوانی کنت ۔وتی چپ ءُُ چاگرد ءَ بچار چشیں مردم ہزارانی حساب ءَ گند گ بیت ۔۔۔۔۔
بازبر ءَ چو ہم بیت کہ تو وتی آتراپ ءَ چمشانک دیئے گڈاں تو دیست کنئے کہ بازیں مردم ہما اگدگاں نندوک اَنت کہ آہانی جاگہ نہ انت ،انچیں مردمانی عبرت گرگ ءِ حاترا ءَ نامداریں شاہ زانت ارسطو وتی کسمانک ’’کامیڈی‘‘ دیم ءَ آورتگ اَت ،آئی ءِ کامیڈی اے نہ انت کہ مردم آئیءِ چارگ ءَ وش بہ بنت یاکہ چہ کندگ ءَ سیر مہ کن اَنت ۔ارسطو ءِ کامیڈی ہما عبرت ءِ نام انت کہ چریشی ءَ مردم ہیل بہ براں کہ آ جاگہ ءِ لاحقیں مردم مہ بیت داں آ اگدک برباد بیت ۔ہما مردم کہ ہما اگدگ ءِ سرانندوک انت آ پہ قوم ءَ یک زنڈیں تاوانے ءُُ اگاں آئیءِ جاگہ بدل کنگ مہ بیت داں سرجمیں قوم ءُُ راج تباہ ءُُ برباد بیت ۔( انچوش کہ مئے ملک انت) اے ملک ءِ جاور اوں ہمے ڈول انت اِدا من ءَ مبارک قاضی ءِ شعرے گیر پیداک انت کہ گوں اے جاور ءَ جوانی ءَ نزیکی کنت
اے شاعراں پروانگیں ،اے عاشقاں دیوانگیں
قاضی دگہ ہچ عیب نیست بس بے سر ءُُ سامانی اِنت
اے گال ءَ بے سر ءُُ سامانی ءِ بزانت ہمیش انت کہ کس ءَ کسے سد پر نیست ہر کس گوں وت اِنت ۔من بازیں براں اے پگر کتگ ءُُ اگاں ہورت چارگ بہ بیت داں اے راستیں پگرے۔۔۔۔۔ آ پگر اے ڈول انت کہ اگاں اے جاگہ ءُُ اگدگ ءَ پلان مردم بوتیں داں سک جوان اَنت بلئے اپسوز کہ چش نہ انت ۔بازیں مردمے ہمے گشیت کہ اے پگر ءُُ حیال گوں ہمک وانندگ ءُُ ناوانندگیں مردمے ءِ دل ءَ چست بیت بلئے وہدے وت ہمے اگدگ ءَ گپت داں وتی جند ءِ پگر کتگیں حیال ءَ شموشکار بیت۔ اے حبر اوں تچک ءَ دروگ نہ انت ۔بلئے اے گشگ گران اِنت پرچکہ من وت بازیں مردم زاناں کہ آ وتی اگدگ ءَ پد اوں ہما مردم بوتگ اَنت کہ است بوتگ انت ءُُ ہما پگر اِش کہ پیسرا گون بوتگ ہما اِش انگت ءَ گون انت۔آں چشیں مردمانی کچ ءُُ کیل کمی وَ کم اِنت۔۔۔۔۔بلئے نہ ہچ نہ اِنت۔دنیا ہمے امیت ءَ گوں بندوک انت باید مردم امیت ءِ دامن ءَ یل مہ دنت پرچکہ اے کیامتیں زند ءَ بید امیت ءَ دگہ چیزے غریب ءِ دست ءَ است انت ۔ہمے واہگ ءُُ امیت کہ یک روچے الم کیت کہ آہانی زند وشحال بیت ،گم ءُُ رنج پہ دائمی ہلاس کنگ بنت ،ہرکس گوں ابرم ءَ بندوک بیت ،بلئے کس نزانت آ روچ کدی ءُُ چون کیت ،بس امیت ۔۔۔۔کہ ودار پرمائیت ءُُ ودار زندگی ءِ نام اِنت۔
