لہتیں روچ پیسر ءَ منی استاد ءَ من ءَ یک نبشتانکے گمان آئیءِ نام اَت ’’مجھے نفرت ہے‘‘ اشکنائینت۔اے نبشتانک ءَ ندکار ءَ چیزے انچیں گپان وتی ناراضگی زاہر کتگ ا ت کہ آ مئے چاگرد ءَ ءُُ مئے لبزانک ءَ اوں گندگ بنت ۔پ
رچکہ بنی آدمی بازیں چیزے یکے دومی ءَ گوں گرنچ بند اَنت ۔مئے ورگ ،مئے دود،مئے حاجت باز براں یک بنت ہمے رنگ ءَ مئے پگر ءُُ لیکہ ءُُ نفسیات ہم باز جاہ ءَ یک بنت۔
آئیءَ وتی نبشتانک ءَ نبشتگ اَت منا ہما مردمانی سرا زہر کیت کہ یک مردمے دوستے نہ بیت بلئے پدا ہمائی گوما شپ روچ گون انت ،زبانے دوستے نہ بیت بلئے ہما زبان ءَ تران کنت ،رہبندے دوست نہ بیت ءُُ مدام آئیءِ ایر جنی ءَ کنت بلئے وت ہما رہبند ءَ کاربندایت آئی ءَ گشتگ اَت کہ منا چشیں مردماں چہ بدکیت ۔کمو وتی چپ ءُُ چاگرد ءَ چمشانک بدئے ءُُ بچار باریں تئی کش ءُُ گوراں چشیں مردم است کہ نیست ؟منی دل ءَ ہمک دومی مردم ہمے بنزہ یے ءَ سیادی کنت ۔
اگاں چمے مردماں جست بہ بیت کہ شما پرچہ چش کن اِت ،داں درست یک نہ یک ازرے ساز اَنت چیزے گشیت کہ من دگہ اے مردم ءِ ہمراہ داری یل کتگ اَت بلئے منی نوکری ھراب بیت ۔چیزے گشیت کہ من اے کار ءَ پہ مجبوری کنگ ءَ آں ۔
انچیں بازیں ازر ءُُ نیمون دیم ءَ کیت انت ۔اسل ءَ اے درائیں مردم کہ دپ ءِ دگر ءُُ دل ءِ دگر اَنت اے دونمبر یں مردم اَنتءُُ چاگرد ءِ ھراب کار ءُُ برباد کنوک ہم ہمیش اَنت ۔
پمشکا سید ءَ بلکیں انچیں مردماں پہ وتی ہما گشتن پربستگ کہ ’’ سر مہ سُرین ہو یا اناں بکن ‘‘ مئے چاگردءَ ھؤ ءُُ انا کنوکیں مردم نیسی ءِ ھساب اِنت ہمک مردم ءَ یک نہ یک ازر ءُُ نیمونے گون اِنت پمشکا ایوک ءَ سر سُرینوک است بلئے تچک ءَ ھیو ءُُ انا کنوک نیست۔
باز جاگہ ءَ گندگ بیت کہ حکومت دوست نہ بیت ،حکومتی مردم اوں دوست نہ بنت ،حکومت ءِ کار ءُُ کرد ءُُ رہبند اوں دوست نہ بنت بلئے اگاں حکومت چیزے دئیگ ءَ بہ بیت ہریکے چہ دومی ءَ پیسر تر بیت ءُُ ہما چیز ءَ دست گپت ۔
بازبراں ہمراہ ءَ سہی اوں نہ کنت ءُُ ہما چیزے دست گپت آ چیز توری ہرچی یے بہ بیت زر ،نوکری،بند ءُُ ڈیم ،آرت ءُُ روگن،چاول ءُُ شکر، ءُُ مرچاں نوکیں دور ءَ لیپ ٹاپ ۔
ہم ہمے چیزاں شمار بیت کہ درائیں مردم ایشانی گرگ ءَ یکے چہ دومی ءَ دیم تر انت اگاں اے مردماں چہ جست بہ بیت ترا وَ حکومت ءِ مردماں چہ زہر ءُُ بد کیت تو ایشانی داتگیں چیزاں پرچکہ زور ات؟ داں آئیءِ پسو ایش کہ اے وَ مئے وتی زر اَنت کہ حکومت ءَ مئے جان ءَ چہ کش اِتگ ۔۔۔۔اے نوں ازر ءُُ نیمونے کہ دئیگ بیت۔
درست انچیں نیمون شوہاز کن اَنت بلئے کس وتی عئیب گشی ءَ اوپار کت نہ کنت ،کس چہ اے عئیب ءَ بے عئیب نہ اِنت من ہم ہمے عئیب واراں ہوار اں ،بلئے اے الم گشگ لوٹاں کہ اے انچیں عئیبے کہ چریشی ءَ یک جوانیں چاگردے ہچبر جوڑ بوت نہ کنت بلکیں انچیں دروگ بند ءُُ سر سرینوکیں قومے الم جوڑ بیت رندایوک ءَ ہمے گشگ بیت کہ ’’ دود وَہمیش ا نت۔!
دود وَ الم ہمیش اِنت بلئے اے دود آوکیں نسل ءَ اوں مئے وڑ ءَ کرپٹ جوڑ کنت ،رند ءَ کس ھراب ءَ ھراب گشت نہ کنت بلکیں درست دپ ئے دگر ءُُ دل ءِ دگر بنت ۔من ادا حیراناں وہدے لوگ ءَ ورگے اڈ بیت ءُُ زہگے ءَ آ ورگ دوست نہ بیت داں آ تچکی ءَ گشیت کہ من ءَ اے ورگ دوست نہ بیت ،ہرچند کہ آ مزن بوہان کنت آئی ءِ دیم گشی ھلاس بوہان بیتءُُ پد گشی بندات بوہان بیت ،دنیا چنائی ءَ چمچہ آں برتگ بلئے میار چمچہ آنی نہ اِنت ہما مردمانیگ اِنت کہ آ ھرابی ءَ وتی چماں گنداں ءُُ گنگ اَنت آہانی مدام گشگ ہمیش اِنت مارا کار نیست مئے کار نہ انت،گم کتگ ،یار ۔
دنیا ءِ دگہ دیمروئی کتگیں راج کہ استاں آ چش نہ اَنت آ راستی ءَ راست ءُُ درو گ ءَ را دروگ گشگ ءِ آٹیگ ءَ داراَنت ۔بلئے مارا وتی زند ءِ پگر اِنت بلئے اگاں یک مردمے بہ بیت داں بلکیں زند ءُُ مرگ ءِ پگرے بہ بیت ،نوکری ءُُ مراحتے ءِ پگرے بہ بیت بلے اگاں ہمے پگر سرجمیں چاگردے ءَ سرجمیں قومے ءَ را گون بہ بیت داں مرگ ءُُ مراحتانی پگر اوں ہلاس بیت ۔انچو کہ بھگت سنگ آزاد ءَ گشتگ اَت کہ یک لنککے بلکیں نزور بہ بیت بلئے پنجگ ءُُ مشتے ہچبر نزور بوت نہ کنت ۔نوں بائد چیزے کہ ھراب انت آ ھراب گشگ بہ بیت بلئے دود وَ ہمیش اِنت کہ کاہ ئے بور ءُُ راہ یے بگر۔