ابن خلدون ءِ حیال اِنت کہ‘ عصبیت وہدے حراب بہ بیت گڑا دودمان زوال ءِ آماچ بیت۔ اے لیکہ ءِ رِد ءَ وہدے عصبیت حراب مہ بیت بزاں ایشی ءِ تہا دگہ نسلے ءِ مردم ہوار مہ بنت گڑا دودمان بام ءَ سر بیت۔

خلدون ءِ رِد ءَ عصبیت ءِ تہا دگہ نسلے ءِ ہوار بوہگ ءِ سبب اِیش اَنت۔ اول : دگہ نسل ءُُ عصب ءِ مردمے دومی عصبیہ ءِ تہا پمیشکا ہوار بیت کہ آ دیم ءِ عصبیہ ءَ گوں ہمدردیں واہگے داریت۔

دومی : آ دیم ءِ عصبہ ءِ ماسٹر الائنس (بزاں الکاپیں وڑے ءَ یکمْشتی) ءَ گندیت ءُْ وتا ہمیشانی تہا پناہ دنت کہ وتا چہ ایدگہ تْرساں بہ رکینیت۔ سِہمی: آ وتی عصبیہ ءُْ نسل ءِ تہا بدیں کارے کنت ءُْ دیم ءِ عصبیہ ءَ گوں (اے بنیاد ءَ ) ہوار بیت کہ اْود ءَ ایشی ءِ راز ءَ مردم سَہی نہ اَنت۔ خلدون ءِ لیکہ عصبیت ءِ حراب ءُْ محکم بوہگ ءِ بنیاد ءَ گردش ءِ لیکہ ءِ درس ءَ دنت۔

خلدون ءِ راجدپتری گردش لیکہ ءِ پہمگ ءِ سے شرط ہست۔ اول: ہما چیز ءِ بابت ءَ زانگ بوہگ ءَ اِنت اول سرا چارگ بہ بیت کہ آچیز ءِ تہا بام ءُْ زوال ءِ نیچر ءُْ جوہر ہست۔

 دومی: آئی ءِ زمانی بدلی یاکَزا ہست یا نیست۔ ءْ سِہمی: ہما چیز ایشی ءِ تہا جاہ دئیگ مہ بنت کہ اے وڑا ’رویداد‘ نہ بنت بزاں بوت نہ کنت اَنت۔ خلدون ءِ رِد ءَ ما گردش ءِ لیکہ ءَ اے وڑا زانیں کہ اول سرا مارا اے زانگی اِنت کہ بام raise ءُْ زوال fall بیت۔ اگاں ما آئی ءِ گردش ءِ لیکہ ءَ کارمرز کنگ ءَ اِیں گڑا مارا اے زانگی اِنت کہ مئے بْنگپ ءِ سبجکٹ اَنچینے بہ بیت کہ آئی ءِ نیچر ءِ تہا بام ءُْ زوال ءِ جوہر ہست بہ بیت۔

آئی ءِ زمانی رنگ چو ظاہر بہ بیت کہ ما ایشی ءَ ماضی ءَ گوں یک رنگ بوہگ ءِ بنیاد ءَ بست بکنیں۔ اگاں ما اے بام ءُُ زوال ءَ دودمان ءِ نگاہ ءَ بچاریں گڑا اول سرا مارا اے زانگی اِنت کہ آیا دودمان ءِ بام ءُْ زوال ممکن اِنت ایشی ءِ تہا بام ءُْ زوال ءِ جوہر ہست یا نیست۔ دودمان ءِ بام ءُْ زوال ءِ نیچر ءَ ما چہ عصبیت ءِ حراب (کنفیوز) بوہگ ءِ بنیاد ءَ زانیں۔ وہدے عصبیت کنفیوز بیت گڑا زوال بیت وہدے زگر بیت گڑا بام بیت۔ 

ہمے گپ ءِ رِد ءَ ما مہر گڑھ ءِ دودمان ءَ ہم چار اِت کنیں۔ خلدون ءِ وانگ ءَ چہ مردم ہمے سرپد بیت کہ مہر گڑھءِ بام پمیشکا بوتگ کہ اے سرزمین ءَ یکیں عصبیت (آریائی) نشتگ اَنت۔

وہدے ایشانی عصبیت ءِ تہا دگہ نسلے ءَ جاہ کْتگ گڑا اے دودمان زوال بوتگ۔ خلدون ءِ گردش ءِ لیکہ ءِ رِد ءَ اے بام ءُْ زوال دائما روان کنت۔ بلے ایشی ءِ مطلب اے نہ اِنت کہ پدا مہر گڑھ ءِ بام بیت۔ پرچہ کہ بنگپ ءِ سبجکٹ مہر گڑھ نہ اِنت بلکیں دودمان اِنت۔ وہدے مہرگڑھ ءِ دودمان زوال بوت گڑا ہڑپہ ءِ دودمان رْست۔ ہڑپہ زوال بوت موئن جو داڑو ءَ بام رَست۔

ہستیں دؤر ءَ مئے سرزمین ءِ سرا نیشنل ازم یک دودمانی شکلے کہ اے انسان ءِ یک مخصوصیں تصور ءُْ مقامے داریت، ہمے بنیاد ءَ راجمانی ساختے گوں ہمسنگی ءَ برجاہ کنگ لوٹیت۔

بلے مروچاں نیشنل ازم ہم زوال ءَ کپان اِنت ءُْ ایشی ءِ جاگہ پوسٹ ماڈرن سرمایہ داریت یک دودمانے ءِ رِد ءَ گِران اِنت کہ ایشی ءِ گورا انسان ءِ مخصوصیں تصور ہمیش اِنت کہ آ ’گِرَاکے‘ ءُْ ہمے بنیاد ءَ ایشی ءِ مقام بندگ بیت۔ خلدون ءِ لیکہ ءِ رِد ءَ ما ہمسریں اَہد ءَ یا ایشی ءِ دودمان ءَ اے وڑ زانت کنیں کہ ما دودمان ءِ نیچر چاراِت، ایشی ءِ آفاقی بوہگ کہ اے انسان ءِ مخصوصیں تصور ءُْ مقامے داریت، زانت ءُْ پدا اے ہم مار اِت کہ پوسٹ ماڈرن سرمایہ داریت انسان ءِ ضرورت اِنت۔ بلے اے سِہمی نکتہ ماوتی راجمان ءِ نگاہ ءَ چار اِتگ۔ 

مئے راجمان یا دودمان (ربیت) کہ ساری ءَ نسلیت ءِ بنیاد ءَ محکم بوتگ۔ پدا نیشنل ازم ءِ کیٹاگوریکل امپیریٹیو رنگ ءَ اتکگ (کہ ہما زمانگ ءِ سرمایہ دارانہ بیان اَت)۔ چو کہ نی سرمایہ داریت ءَ ہم وتی بیان (ٹونی بلئر) ءِ زبان ءَ بدل کْتگ ءُْ انسان ءِ ہما مخصوصیں تصور ءُْ مقام چیلنج کْتگ اَنت چہ ایشی ءَ آئی ءِ زوال بوتگ ءُْ یک نوکیں دودمانے (بوڈریلارڈ) ءِ زبان ءَ اے وڑا بام ءَ اتکگ۔

اگاں نیشنل ازم ءَ دودمان ءِ بنیاد ءَ بچاریں گڑا نیشنل ازم ءِ دودمان ءِ زوال ءِ سبب ساخت ءِ گورا نیشنل ازم ءِ پجار ءِ بوہگ اِنت۔ آ نیشنل ازم ءِ اَنچیں پجارے اڑ کنت کہ ایدگہ مْچی ءِ شکل ءَ ہستیں وجوداں ایشی ءِ ہمراہی ءَ وتی پجار ءِ ہلاسی سما بیت۔ پجار ءِ ہلاس بوہگ یک جیڑہ یے کہ ایشی ءِ پاد آہگ نیچرل اِنت۔ نیشنل ازم بْن اصل ءَ پجار ءِ جنگ اِنت۔

ایدگہ مْچیّانی تہا ہلاسی ءِ تْرس بوہگ نیشنل ازم ءِ زوال ءِ نام اِنت ءُْ اے بنیاد ءَ زمانی بدلی یا کَزا پمیشکا بیت کہ نیشنل ازم ہڑدہمی و نوزدہمی کرن ءِ چیزے بلے ما ایشی ءِ بنیاد ءَ وتی کْلیں راجدپتر ءَ بیان کنیں کہ مئے ہست بوہگ ءَ ماڈرن دنیا ءِ جتاہیں وڑے ءَ دلبڈی دئیگ ءُْ مئے حق ءَ ہم گپے بہ بیت۔