گش انت کہ ہر انسانے وتی اعمالانی برورد ءَ گندیت ۔ہروڑ کہ آئی عمل ءُُ نیت بنت ہما وڑ آئی اوست ،ہیل ءُُ عادت خیردلانی رازاں حدا زانت ءُُ ہر دل ءِ وتی ھدا بند بلئے کدی کدی چو ہم بیت کہ یک جوانیں انسان ءِ زند پہ بدحالی گوزیت ءُُ یک بدیں مردمے ءِ پہ آسراتی آسودگی ءُُ دل ءِ تب ءَ ۔۔۔’’آ‘‘ وتی نہہ براس ءُُ گہارانی تہا چارمی ات یک گربیں حانوادیے تہا ودی بوت ءُُ کسانی ءِ بادشاہی گونگیں روچاں گوازیناں وہدے پنچ سال ءِ زمبر ءَ رست تہ آئی ءَ را دربر جاہ ءَ برگ ءُُ داخل کنگ بوتگ ۔
سہب ءَ دربرجاہ ءَ ونت یے ءُُ بیگاہ ءَ مسیت ءِ ملا ءَ گوں قرآن یے ونت ۔است ات گریب ءِ زہگ ءِ بلئے زوت ءَ وتی دربرجاہ ءِ استاد ءُُ دومی مکتبی آنی تہا یک پلگار تب حبر زور ءُُ وانوکیں زہگے دروشم ءَ زانگ بوت ءُُ حدا ءَ آئی ءَ را نامے ہم آئی وش روحیں بالاد رنگ ءُُ دروشم ءُُ ہیل ءُُ عادتانی وڑیں نصیب ءَ کرت ات ۔وہد وتی تچ ءُُ تاگ ءَ ات ءُُ آ وتی من ءَ وتی وانگ ءُُ زانگ ءِ نیمگ ءَ دلگوش دئیگ ءَ ات۔
آہم یک روچے ات کہ آہشتمی تبک ءِ چکاس ءَ گوں جوانیں نمبراں سوبین بوت ات ءُُ گس ءَ ات ۔آئی ہمے واہگ ات کہ انوں آ دیمی وانیت ءُُ وتی زندگی ءَ گیشتر جلوہ ناک ءُُ رژنا ترکنت گوں مات ءَ پت ءِ اے حبر کہ آ انوں بس نہ کنت ءُُ دیمی مہ وانیت ۔۔
ءِ اشکنگ ءَ آئی ءَ انچو مارات کہ موسم آئی خاطر ءَ شر نہ انت ءُُ آئی واہگانی بادگیر ڈلگ ءَ انت ءُُ آئی منزل ءِ دور درپیشں قندیل ایر مراں انت تہ آ انچو ملو ر بوت کہ نہ نانی ات ءُُ نئے کہ آپی ۔۔۔۔شپ ءُُ روچ بے تہمبل ات ۔آئی اے بے تہمبلی گوں آئی کستریں براس ءَ سگگ نہ بوت ءُُ آئی وتی مات ءُُ پتاں راضی کرت کہ آئی ءَ را دیمی وانگ ءَ بل انت ۔وہدے کہ موکل رست گڑا انچو گل ءَ بال ات گشئے پہ آئی عید ءِ نوک اوشتاتگ ۔
ایدگہ روچ ءَ پہ گل پدا دربرجاہ ءَ شت ءُُ وتی واہگانی سفر پدا یکبرے بنا کرت ۔ مئے گوں آواں نزیکی ءُُ سیالی است ہمے سبب ءَ آوانی گس ءَ ما ءُُ مئے گس ءَ آشت ءُُ کائیں ہمے روچاں آ وتی پلیں ورنائی ءِ سیمراں پاد ایر کناں ات ءُُ روچ پہ روچ شررنگ ءُُ جلو ہ ناک بوان ات ءُُ دومی نیمگ ءَ وانگ ءَ برکت ءَ زانتکاری ہم آئی صورت ءُُ اندام ءَ پدر ات ۔من وس کرت کہ دل ءَ پہ دنتاں بداریں بلئے دل ءَ منا نہ مرینت ءُُ آئی ءِ واہگدارانی رم ءَ منی دروشم ءَ یک گیش بوت شر من ابید تیوگیں ریسگ ،سیال ،ءُُ آ زیزاں ہریکے دل ءَ لوٹ ات کہ آ منی بہ بیت ءُُ من ہمائی بباں ۔
پہ ہمے حاترا بازیں مردمے ءَ وتی رسال دیم دات انت بلئے آئی پت ءَ ہرکس ءَ را ہمے جواب دات کہ من وتی برات زہگ نامینتگ اسل ءَ لہتیں مردم ءَ را آئی شر وت ءَ کمیں ذات ءِ مردم لیک ات ءُُ لہتیں ءِ حاترا اے بہا نہ کرت کہ اے مردم شہ ما زیات ازگار انت ءُُ بے بلا باندا روچ ءَ مہ ٹہینت تہ مئے دست گوں اش نہ رسیت لہتیں مردم وَ مجبور بوت ءُُ دگہ جاہاں سانگ ءُُ سوراش کرت ءُُ لہتیں ہمے گپ ءَ اوشتات ات کہ دانکہ آ نشتہ من ہم نبشتگاں ۔
منا ہم دل ءَ گشت کہ من آئی ءَ را دست ءِ دل ءَ کناں ءُُ پہ آئی بہ شہاراں بلئے من دل ءَ راگشت کہ تو وت ءَ بدار ۔۔کجا آزمان ءُُ کجا تئی ژندیں بانزل ءُُ کدی کدی آئی دیدار ءَ شت اں ۔۔لہتیں وہداں نان ءِ شوہاز ءَ شہ شہر ءَ ڈن بیگ ءَ رند کہ شہر ءَ آہستاں آئی پیژگا ءَ حاضر بوتاں تہ گنداں کہ موسم دگہ وڑا انت ۔مردمانی من ہم پریشان بوتاں کہ چے حبر یے بازین سوج ءُُ سر ءَ رند اے راز ءِ درگیجگ ءَ سوب مند بوتاں کہ آئی پت ءَ آ ئی ءَ را گوں وت مزن امبریں سیالے ءَ پر ے حاترا سانگ داتہ کہ آ مروک دبئی ءَ روت ءُُ کیت ۔
چے ٹاپ یے کپتہ آئی پت ءَ را کہ آئی ءَ را چو سیاہ یے سہت بلئے تک یے کہ ڈگار ءَ کپت پدی زورگ ءُُ دپ ءَ کنگ نہ بیت میزان میزان ءَ آ روچ ہم ات انت کہ پہ آئی کلہ یے بندگ بوت ءُُ آ دوددانی بانور بوت ءُُ دیم پہ جود ءِ گس ءَ رہادگ بوت ءُُ وتی نام ءَ منی وڑیں ہزار دیوانگانی یک رم یے اشت ءُُ دگہ شہرے ءَ شت یک سالے ءِ درنیام ءَ یک ءُُ دو وار وتی مات ءُُ پتانی دیدن ءَ ات بلئے وائے بد بہتی کہ من ڈک نہ وارت ۔
منی زہیرانی آس ءَ جتائی ءِ لوار گیشتر دمینگ ءَ ات ءُُ روچ پہ روچ پہ من آئی یاتانی انبار ودان ات ءُُ منی حبر ءُُ اوپار ءِ کدہ سرریچ بوان ات کہ یک ءُُ نیم سال ءَ رند من ءُُ آ دیم پہ دیم بوتاں ۔دل ءَ ہمے دمان ءَ دگہ آسے جمبور بوت ،منی چم ءُُ سراں دوت یئے پاد ات کہ کجا آ ماہکان ءُُ کجا اے ماہکان دل ءَ نہ سگ ات ءُُ چہ آئی مات ءَ سوج اں کر ت کہ حیر انت ۔۔۔؟
آئی پہ گلوتگی جواب دات کہ ماہکان ءِ ورنائی ءِ تجہ ناسرانی ءِ مج ءِ آماچ انت ۔مات ءِ ارس یے لہم لہم ءَ انارک ءَ شیوگ بوت انت ءُُ من بے آسریں پگرے ءَ دچار بوتاں کہ کدیں اے مج سندیت ءُُ ماہکان ۔۔۔ماہکان پدا بلیت۔۔۔