شپانک عثمانءِ زندگی گوں گریبی ءُُ بزگی ءَ دوبچکیں چُک ءُُ یک جنکیں چُکے ءَ گوْزان اَت گوں ہاتونیں جنین ءَ شپانک ءِ زندگوں شپانکی ءُُ گوں پس چاری ءَ وتی چکاناں دو وہد لاپ دیگ ءَ شپانک عثمان وتی دوئیں بچکاں وانینگ ءَ اَت ءُُ جنکیں چک گوں لوگ ءِ کاراں وتی مات ءِ کُمک کُت ۔
یکروچے شپانک بازنادُرہ بُوت ءُُ آئی تب باز ہراب بُوت کہ آئی اَچ لوگ ءَ دراَتک نہ کُت ، آئی پساناں نہ چارینت داں سئے چار روچ ءَ گُڑا رمگ واہُند سر پد بُوت ءُُ آئی شپانک ءَ را گوْشت تو رمگ ءَ نہ چارین اے وڑا رمگ یک پہ یک ءَ واڑ ءِ تہ ءَ مِران بنت ، تو ہر وڑ کنئے منی رمگ ءَ پہ چارینگ ءَ بہ بر اگاں نا من پہ وتی رمگ ءَ دگہ شپانکے شوہاز آں۔
گڑا عثمان باز دلوارگ ءُُ تکانسر بُوت کہ نُوں من چون بہ کن آں ءُُ وتی چکاں چون لاپ بدیاں ءُُ آیاناں چون بہ وانیناں ۔ لہتیں روچ رند آئی ءَ پگر کُت کہ من وتی یک زہگے وانگ ءَ دیم دیاں ءُُ شریں اِنسانے جوڑ کناں ءُُ یکے ماں پسانی چارینگ ءَ وتی جاہ ءَ دیم دیاں دانکہ مارا گُژنے وتی ارجان مہ کنت۔
گُڑ ا عثمان انچوش کُت ،وہدے عثمان ءِ زندءَ آس گوران اَ تءُُ عثمان ءِ سئیں چُک مزن بُوت اَنت رمگ ءِ واہند گوں عثمان ءَ باز دلگران اَت ، گُڑا یک روچے شپانکءِ جنکیں چک شیراں دیم پہ واجکار ءِ لوگ ءَ سر کنت گُڑا واجہ شپانک ءِ جنک ءَ گندیت ءُُ آئی زیبائی ءَ گندیت ءُُ آئی ءِ سرا شیدا بیت کہ اے جنک ءَ الّم من زیراںآ وتی دلءَ ہمے گُوشیت کہ شپانک وا چوناءَ بزگ ءُُ گریب اِنت۔
آ منءَ وتی جنک ءَ الّم ءَ دنت ،ءُُ منی گواجار ءَ نا نہ کنت ، دومی روچءَ واجہ گواجار دیم دنت کہ وتی جنک ءَ گوں من نکا ح بدئے گُڑا شپانک ءُُ آئی ءِ چُکاں نا ءُُ مکن کُت آیاناں پہ وتی واجہ بزاں میر بجّار ءَ زہر اَتک کہ واجہ کُجاءُُ گوں وتی پیریءُُ مئے چُک ءُُ گوْہار کُجا ۔۔۔۔۔۔گُڑا واجہ زور بیت کہ من الّم اے جنک ءَ پہ وت زورآں ، واجہ ءَ بازیں ہُنر ءُُ مکر کُت بلے واجہ بے سوب بُوت ، یک روچے میر بجّار وتی مردماناں گوْشت کہ شپانک ءِ چُک پس چارینگ ءَ بیت۔
شما آئی ءِ رمگ ءَ بُزور اِت پاٹکءَ سر بکن اِت گُڑا ہمے روچءَ شپانک ءِ چُک چارینگ ءَ بیت گُڑا آ باز دم بارت یک بزیں کہور ءِ ساہگ ءَ دم بالا کنت ءُُ واب روت واجہ ءِ مردم چاراں دانکہ شپانک ءِ چُک ماں کہور ءِ ساہگ ءَ وش واب اِنت گُڑا اے رمگ ءَ بر اَنت پاٹک ءَ شپانک ءِ چُک وہدے چماں پچ کنت داں چاریت یک پسے ودی نہ بیت تیوگیں رمگ گواہ نہ کنت۔
شپانک ءِ چک باز گمیگ بیت کہ منی رمگ کُجا شُت ؟ اِدا ءُُ ہودا چاریت ہچ نہ گندیت ۔شپا نک ءِ چُک سرپد بیت کہ اے کار ءَ واجہ ءُُ واجہ ئے مردماں کُرتگ ، شپانکءِ چُک پاٹک ءَ چاریت داں پَس تیوگ ءَ پاٹک ءَ اَنت ،آ کہ پَساں لوٹیت ءُُ پاٹک ءِ واہُندپَساں نہ دَنت ءُُ بازیں زرّے لوٹیت، شپ ءَ کہ چُک لوگ ءَ روت آئی پت چہ چُک ءَ پَسانی جُست کنت آپسّہ دنت۔
کہ ابّا ! من رمگ مُدامی وڑا چارینگ ءَ بُرتگ اَنت ہمازنڈیں کہور ءِ چیر ءَ دم بالا کُتگ ،اے روچی اؤں من پہ دمے ءِ بالا کنگ ءَ کموکہورءِ چیرگ ءَ وپت آں، بزاں کمو واب رواں ،رند ءَ کہ من چم پچ کُت اَنت ، دانکہ یک پَسے نہ گوْاہیت من کہ پاٹک ءَ شت آں داں سرجمیں رمگ بند اِنت پاٹک ءَ ، ءُُ پاٹک ءِ واہُند مزنیں زرّے لوٹیت شپانک گُڑا بازیں جاہ یے روت پہ وام ءِ ہاترا بلے آئی ءَ کس پہ بدل وام زرّئے نہ دنت ۔
آ باز تکانسر بیت کہ من چون بکناں ءُُ پساں چہ پاٹک ءَ در بکناں ، شپانک واجہ ئے لوگ ءَ روت ءُُ گُشیت، واجہ رمگ یکے ءَ پاٹک ءَ بُرتگ ءُُ پاٹک ءِ واہُند بازیں زرّے لوٹیت ءُُ منی گوْرا تو سرپد ئے کہ اینکس زرّ نیست ، گُڑا واجہ بجّار گوْشیت کہ منی گپ ہما اِنت کہ من پیسری گوْشتگ اَت۔
اگانا ترا منی رمگ الّم آرگی اَنت۔گُڑا شپانک باز لاچار بیت کہ اگاں رمگ چہ پاٹک ءَ درمئیت ءُُ منی گُزران نہ بیت منی ہست ءُُ نیست ہمے پَس چاری اِنت ءُُ زہگانی لاپ ءِ والینگ، بازیں لاچاری ءَ رند شپانک وتی جنک ءَ گوں واجہ بجّار ءَ نکاح دنت ، بلے آئی دوئیں بچکیں چُک وش نہ اَنت کہ اے گوں پیری ءَ مئے گوہار ءِ زند ءَ برباد کنت ، مئے گوہار ءِ زند برباد بیت ۔
سُور ءَ رند ءَ واجہ ئے دژمنی گوں شپانک ءُُ آئی ئے دوئیں چُکاں بیت،گُڑا واجہ شپانک ءِ جنک ،بزاں وتی لوگبانک ءَ را لوگ ءِ کسان کسانیں گَپانی سرا آئی ءَ ہروچ لَٹ ءُُ چوپ کنت ۔جنک کئیت وتی لوگ ءَ وتی مات ءُُ پت ءُُ وتی براتاناں ہال دنت ،آئی براتاناں برداشت نہ بیت گُڑا آ کاینت گوں واجہ ءَ جنگ ءُُ چوپ کناں ۔ گُڑا واجہ چہ ہمے زہر ءَ شپانک ءَ راچہ شپانکی ءَ در کنت ۔
گُڑا آئی دژمنی گوں شپانک ءَ بیت ،کُجام روچ ءَ کہ بجّار آئی چُک ءَ لَٹ ءُُ چوپ کنت گُڑا آئی ءِ برات روانت گوں واجہ ءَ مِڈءُُ جنگ کن اَنت ۔ یک روچے بجّار آیانی لوگ ءَ روت شپانک عثمان ءَ را گوْش اِیت کہ تئی چُک مروچی منی لوگ ءَ اتکگاں گو من ءَ مِڈ ءُُ جنگ اِش کُتگ اِیشی ءَ چے شر تر ہمیش اِنت کہ نُوں تو وتی نِپاد ءُُ بُونڈاں بند منی جاگہ ءَ یلہ بکن اِدا چہ دَرا بُرو ، شپانک واجہءِ گوْرا بازماپی لُوٹیت ءُُ گوشیت کہ دگہ وار منی چُک چُوش نہ کن اَنت۔
،بازیں لیلاءُُ منّت ءَ شپانک ءِ بلے واجہ ہچ آئی گپّاں نہ زوریت ،پرچہ کہ واجہءِ مدگ ماں گزّءَ بُوت ، شپانک ءَ چہ وتی جاگہ ءَ دزگیپت ءُُ آیاناں چہ میتگ ءَ درکنت ،شپانک چہ بے وسیءَ وتی لوگبانک ءُُ دوئیں چُکاں زُریت ءُُ رؤ ت ۔