بنی آدم ءِ زند مان ءِ سفر ہنچو ارزان نہ اِنت کہ آ دائم ءَ گل ءُُ شات بہ بیت ،بلئے چو ش ہم نہ اِنت کہ پرائی ءَ وشی ءِ سہتے مہ بیت۔ مردمانی دل بادشاہی ءُُ حکمرانی ءِ حب ءُُ واہگ ءَ باریں کدی ءُُ چون جاہ جتگ اے بابت۔
ءَ انگت ءَ گپ بوہگ ءَ اِنت بلئے من بادشاہی نہ لوٹ اَنت،نیکہ حاکمی لوٹاں ،بلکیں منی اگاں دست ءَ بہ بیت من درائیں مردمانی مدت ءُُ کمک کنگ لوٹاں ،سیاہ ،سہر ، اسپت،ما درست مردماں ءُُ مردم ءِ بائد انت کہ آ یکے دومی ءِ کمک ءَ بہ کنت،مارا بائد اِنت ما یکے دومی ءِ کمک داری ءَ زندگ بہ بیت یکے دومی ءِ زد ءُُ کینگ ءَ ناں ۔ اے زند ءُُ زمین ءَ باز است بلکیں مئے استی ءَ چہ گیش اِنت ءُُ ہرکس ءَ اِداں ہرچی وارت ءُُ زرت کنت بہ کنت،اے زندمان ءَ وشی ءُُ ڈولداری ءَ گوست کنت۔
بلئے بنی آدم ءَ وتی راہ گار کتگ ،لالچ ،مکر ءُُ فریب ءَ آئی ءِ زرد ءَ جاہ کتگ ، آئی ءِ حون ءُُ رگاں ہمے زد ءُُ لالچ ہوار کپتگ،اے راستیں ما نوکیں چیزانی جوڑشت ءَ بلائیں وہدے جتگ ءُُ بلئے ہمے عمر ءَ چاہ کجا کار کہ ما ہمے کسانیں کارے ءَ پہ ببا داتگ۔ مئے زانت ءُُ زانتکاری یکے دومی ءِ جہل دور دئیگ اِنت یکے دومی ءِ چست کنگ ءُُ کمک دئیگ نہ اِنت ۔
ما باز جیڑاں پگر کناں ،بلئے مارگ ءُُ مارشت نیستی ءِ حساب انت،بائد ہمیش اِنت کہ ما چہ سائنسی جوڑشتاں ،وہد ءِ زوالی ءَ یکے دومی ءَ گوں ہمگرنچی ءَ ہمے وہد بہ دات اِنت۔ چہ سوگہی ءُُ زانتکاری ءَ چہ گہتر مہروانی ،ءُُ باعزت بوہگی ات،اے درائیں چیزانی نیستی زند رنگراہاں سر ءَ دور دنت ءُُ بس یکے دومی ءَ گوں زد ءُُ کینگ پشت کپیت ۔
آ کجام شاہ ءُُ زردار بوتگ کہ داں قیامت زندے بوتگ ، ہمک روچ ءَ یک شپے اگاں است داں ہمک شپ ءَ را سہبے اوں است بائد مئے جہد ہمے سہبءِ رژنائی ءَ گوں بندونک بہ بیت ۔ ما وتی شپاں اوں انچو رژنا بہ کناں کہ شپ ءُُ رو چ ءِ فرق ءِ جند ہلاس بہ بیت بلئے اپسو ز کہ اے گپ کس ءَ دوست نہ بنت ۔ ہرکس وتی جند ءِ مطلب ءُُ معنا ءَ زندگ انت ءُُ کس ءَ را دومی ءِ ہچ وڑیں حاجتے نیست اِنت آ ہمے جیڑیت کہ من بہ باں منی استی بہ بیت ۔
بلئے نزانت کہ چاپ بہہ یک دستے توار نہ کنت ۔ ایشی ءِ ارزانیں درورے ہمیش اِنت کہ یک سیر ءُُ ازگاریں مردمے کہ آئی ءِ گورا درائیں چیز است انت بلے آئی ءَ را واب نیست انت ۔آئی ءِ دل ءَ ہمے ترس اِنت کہ کجاآئی ءِ ہمے دولت دزی مہ بیت ،بلئے بچار ہما غریب ءَ کہ آرامی ءَ وتی کل ءَ وپتگ ءُُ گل اِنت ۔حدا ءِ ہم گشگ اِنت کہ تو ہرچی کہ حرچ کنئے من ہمنچو دیاں ءُُ ہمنچو کہ تو چیر دیئے من ہنمچو چرتو براں ۔
اے گپ اگاں مہلوک ءِ دل ءَ بئیت اِنت داں بلکیں ہمے لالچ ءُُ ملک گیری ءِ واہش چہ ہما زوراکیں مردمانی دل ءَ چہ در بئیت اِنت ۔دنیا ءِ درائیں قومانی انچیں زور مند ءُُ زوراکیں مردم بوتگ اَنت کہ آواں وتی حد ءُُ ابیل یل داتگ ءُُ دومی مردمانی ایردست کنگ ءَ دو گام دیم ءَ بوتگ اَنت بلئے آوانی حال ءَ ہرکس سہی اِنت کہ گڈی ءَ گوں آواں چے بیت ءُُ ہما مردمانی کہ سرجمیں دنیا ءِ یک ءُُ یک مُشت کنگ ءَ سر بتگ بوتگ اَنت مرچی آوانی جاہ ءُُ مقام کجام انت ءُُ آوانی چے توسیپ ءُُ ستا بوہان اِنت ۔
اے درائیں گپانی یک آسرے اے اوں درکیت کہ مردم ءِ دل ءَ چہ مہر ءُُ دوستی ءَ بال کتگ ءُُ آئی ءِ جاہ ءَ زد ءُُ کینگ ءُُ آئی ءِ لالچ ءَ آئی ءَ را بے ساری ءِ سیمسراں سر کتگ اے آئی ءِ مستریں بدبحتی اِنت ۔ انگت ءَ وہد اِنت چہ قیامت ءَ پیش چہ آخر زمان ءَ پیش ، چہ زندما ن ءِ ہلاسی ءَ پیش ، چہ وتی بیرانی ءَ پیش ، بائد مردم یکوئی ءِ چک پداں بہ بیت بلکیں اے زندمان گہتر ءُُ وشحال تر بہ بیت ۔
اگاں چوش نہ بوت داں اے زندمان ہچبر پہل نہ کنت ءُُ چکاس جاہ ہمیش اِنت ہرکس ءَ ہمے ہنداں وتی سرءُُ چٹ گرگی اِنت کس دومی ءِ جاہ گپت نہ کنت ہرکس ءَ وتی قبر ءَ وت وپسگی اِنت پمشکا مہر ءُُ مہروانی الم اِنت پرچکہ دنیا بلکیں باندا آسر بہ بیت بلئے مہر ءُُ دوستی ہلاس نہ بیت ۔
پمشکا شاعر ءَ باز وش گشتگ کہ ’’ بے دوستی ءُُ بے مہرءَ زردے ماں انگران اِنت‘‘۔