’’ برداشت کت بہ کنے ایکو ءَ جواب دات ءُُ حرا زیوس ءِ شوہاز ءَ درکپت ءُُ آپی پری گریوان ءَ دیم پہ وتی درچک درک بوت ۔ ہنچو کہ آراہ کپت آئی ءِ دیم ءَ یک جڑ کوکیں رشنائی دیست ، ہنچو رشنا ات آئی ءَ گشت کہ دیہہ یے ، پمشکہ آ پہ دلگوشی اوشتات اے دیہہ یے نہ ات بلکیں آئی ءِ ہم گنگلی ئیں گلے ات ۔

آئی ءِ گلگ زرد ات انت ءُُ چم چو زیوس داتگیں آقوتے رنگ ءَ ات انت ۔ وہدے آئی ءَ اے دیست گڈا آئی ءَ وتی سرا ءِ گم ءُُ گڑتی بے حال کت ءُُ آ گل ءَ بال بوت ۔ یک ہنچیں شررنگیں بچکے ءِ گندگ ءَ آئی ءَ درائیں زندگی سرجتگ۔ اے بچک ہنچو ڈولدار چو آئی ءِ پہنمامیں وابانی وڑا اے یک ہنچیں بچکے ات کہ آئی ءَ سک دوست بوت آناچ کنان ءَ آئی ءِ کر ءَ شت ۔ آئی ءَ اوشتات ءُُ گشت ءِے’’ بے بکش ! بلئے تو من ءَ بگش گوں کہ کجام کشک من ءَ چہ اے جنگل ءَ درکت کنت ‘‘ ۔

’’ جنلگ ءَ درکت کنت ‘‘ ایکو جواب دات ۔ ’’ جی ہو! آئی ءَ گشت ، پرچکہ من راہ گسر کتگ ءُُ گارواں ‘‘ من ءَ دیر کہ ہمے جنگل ءَ سرجنان اوں بلئے اے جنگل چہ درآہگ ءِ ہچ وڑیں راہ یے گندگ نہ بیت ‘‘ ’’ گندگ نہ بیت ‘‘ ایوک ءَ جواب دات ۔ ’’ جی ! من ترا دو براں گشتگ! من گارواں تو راہ ءِ شوہازگ ءَ منی کمک ءَ بکن‘‘ ۔ ’’ کمک ءَ بکن‘‘ تو زاناں کرے ؟ من پرچہ ہرچ گپ ءَ دوبراں بکناں ‘‘

’’ دوبراں بکناں ‘‘ 
’’ ناں من دوبراں نہ کناں من ءَ وش نہ بیت ، من چو نہ کناں ‘‘
’’ چو نہ کناں ‘‘ 
’’ بچار من ادا اوشتات ءُُ گوں تو پتاری کت نہ کناں اگاں تئی دل منی راہ ءِ پیشدار ءَ نہ من ایت ، گڈا شریں من دگہ یکے چاراں کہ من راہ پیش داشت بکنت ‘‘ ۔
’’ پیش داشت بکنت ۔۔۔‘‘

نرگس ءَ آ یکبرے چارات ، پدا راہ کپت ۔ بلئے آ آئی ءِ رند ءَ پشت ءُُ دست ءِ زرتاں آئی گورا دور دات انت ءُُ آئی ءِ گلاں چکگ ءَ لگ ات۔
’’ اے اے اے چومکن ،نرگس ءَ گشت ،آئی دھکہ دات ءُُ دورکت ۔ ’’ تو اوں چو ایندگہ جنکانی وڑا ئے تو نئے ؟ آ بے سد بت ءُُ تو نزانے کہ چے گشگائے ؟ چو مکن من ءَ مہ چک ‘۔۔۔‘

من ءَ مہ چک‘‘
’’ ناں ‘‘
’’ ناں ‘‘

بلئے آئی ءَ پد آئی ءِ چکگ ءِ جہد کت ءُُ آئی ءَ پدا آئی ءَ را پشت ءَ دھکہ دات ۔ آ آئی ءِ پاداں کپت ، آئی ءِ دوئیں پادئے گپت انت وتی ارسیگیں چماں گوں وتی دیم ءِ آئی ءِ پادانی سرا ایر کت۔ءُُ جہدے کت کہ چیزے بگش ات ، بلئے آئی ءِ دپ ءَ چہ دانکے ہم در نہ یتک۔

’’ مکن‘‘ آئی ءَ گشت ، بل کہ رواں تو من ءَ ادا مدار ، من ءَ تو نہ بئے دوست‘‘ 
’’ بے دوست ‘‘ 

آئی ءَ وت ءَ چہ آئی ءِ دستاں لگوشت ءُُ یکر ءَ اوشتات چدائے میار آئی ءَ توار جت ۔آ آئی ءَ پشت ءَ چاران بوت ددانکہ آگار بو ت ۔ وہدے آشت آ پدا وتی گم ءُُ گڑیتاں کپت آ یک ہنچیں رنجے ءِ آماچ ات کہ گریوگی بوت ۔آئی وتی بدن ہرچ جاہ ءَ دردے مارات،آئی ءَ ہنچو مار ات کہ آئی ءِ بدن ءِ گوشت چمٹی یا مود کش ءِ کرا گرگ ءُُ جا کنگ بوہگ ءَ انت آئی ءَ مار ات کہ آئی ءِ درائیں بدن گشئے جنترے ءَ درشتگ ءُُ آئی ءِ گوشت چہ آئی ءِ ہڈاں جتا کنگ بوتگ ۔

ہما دمان ءَ کہ آئی ءِ گویاک گار بوتگ ات آ ہمے دومی کنگ ءَ ات ۔’’ او ایپروڈیئٹ ! منی شریں دیہہ ، تو گوں من کول کتگ کہ تئی کار ءَ کایاں ؟ گڑا مرچی بیا نوں من بے گویاکاں اوں بلئے تو منی باتن ءِ توار ءَ گوشدار منی محبت چہ منی دست ءَ شت ءُُ من زانیں منی محبت ءِ اے درد من ءَ ہم چہ وت ءَ بارت گوں ‘‘۔ایپروڈائیٹ کہ اولمپس ءِ باگ ءَ سیل ءُُ سواد ءَ ات ، آئی ءَ اے دعا اش کت ، پرچکہ دعا ءِ حاترا زلوری نہ انت کہ گال ءُُ گپتار بہ بیت ۔

آئی ءَ جہل ءَ دردیگیں آپ ءِ پری چارات ءُُ آء یءَ آئی ءَ سرا سک بزگ بوت آئی ءَ ہمے دمان ءَ آ گار کت ۔ آئی ءِ درائیں بالاد سردیں گوات ءِ تہا آپ بوت ءُُ اے وڑا آئی ءِ دل ءِ درد بیگواہ بوت ۔ آئی ءِ ہرچیز گار بوت بیدے آئی ءِ شرکیں توار ءَ پرچکہ ایپروڈئیٹ ہچوڑا نہ سگ ات کہ اے کسہ آروکیں زال ءِ وش ءُُ شیرکیں توار گار بہ بیت ۔ دیہہ ءَ گشت بزو من تئی تما سرجم کت ءُُ یک دگہ چیزے ہم ، تو وتی بیر ءِ گپ نہ کت گوں وتی ہما دوستدار ءَ کہ گوں تو بے وفائی ءِ کتگ ، توسک شر ءُُ مہر بانے بلئے من چہ وت ءَ آئی ءَ تئی جستاں کناں ۔

اے منی سوڈگ انت کہ ہرکس ءَ ترا اے درد شکساتگ نوں آ وت ہمے درد ءِ آما چ بیت ۔ آ وت چو تئی وڑا یکے ءِ دوست ی ءَ دلاپ بیت بلئے آئی ءِ دوستدارر آئی ءَ را نزور ایت ۔بلئے نرگش چریشاں یکے ہم سرپد نہ ات ۔ نہ ایوک ءِ درد ءُُ ننکہ ایپروڈئیٹ ءِ کول ءَ ۔۔۔

آ جنگل ءَ سرجنان ات ہمے پگر ءَ ات کہ ہما درائیں جنک کہ گوں منی دوستی کن انت ۔۔۔اے چے حرابی یے کہ اشانی تہا یک چشینے نیست کہ چو ڈولدار بہ بیت چوکہ مناں ۔ چوکہ من زاناں من چریشاں یکے ہم دوست نہ بیت ءُُ چریشاں درستانی دوسیم ءُُ محبت من ءَ ہچ وڑا وش نہبیت‘‘۔

(جاری اِنت)
(Heroes, Gods and monsters in Greek Myth )