وھدیکہ من ءَ رفیق چاکر ءِ آزمانکانی کتاب ‘موتک ءُُ نازینک ءِ توار’دست کپت۔ من پہ ھدوناکی آئی ءِ وانگ بندات کُت چیاکہ آ منی یک جوانیں ٹیچر ءُُ رھشونے بوتگ۔کتاب ءِ وانگ ءَ پد دل ءَ گُشت کہ سرجم ءَ یک نگدی چمشانکے نبشتہ بکن بلئے وتی پہ دیمیں دزگٹی آنی سوب ءَ وھد کش ات نہ کُت۔پدا یک روچے وت دل ءَ فیصلہ کُت کہ انچو کہ من گیگ باں آئی ءِ ہر آزمانک ءَ وتی سنچ ءُُ زانت ءِ پُرشتگیں شاہیم ءَ الم ءَ توراں۔منی لبزانکی زانت اینکس نہ اِنت کہ من نگدکاری کُت بہ کناں بلئے ہرچی کہ ونتگ ءُُ پہمتگ آھاں زلور وتی لبزانک دوستیں سنگتانی دیم ءَ کارآں ءُُ آھانی سرا پجی ءَ گپ کناں۔
رفیق چاکر ءِ اے آزمانک کہ من ونت گڈا منا آزمانک ءَ گیش نبشتانکے معلوم بوت۔ ھمئے آزمانک ءِ بندات آزمانک ءِ بُنکی لوٹانی پدءَ انت بلئے وھدے ھمئے آزمانک ءِ پنچمی paragraphءِ تہا آزمانکار چہ آزمانک ءِ بُنکی لوٹ آنی سرکل ءَ چہ دراتکگ ءُُ نبشتانک ءِ میدان ءَ دورے کُتگءُُ پدا داں آسری paragraphءَ واتر آزمانک ءِ circleءَ اتک نہ کُت۔
ھمئے آزمانک ءِ یک مستریں نزوری یے ایش اِنت کہ ھما کارست ءَ کہ گوں مہر ءِ گپ بوئگ اِنت آئی پُشدر ءِ ندارگ کشی ھچ کنگ نہ بوتگ۔بنداتی paragraphءِ تہا مہر ءِ گپ چو مانگیشیتگ؛ پہ درور،
“ابید آئی ءَ من وتی زند نا سرجم زانت بلئے من اے نزانت کہ انچوش کہ من آں پمائی آ ہم چو منی وڈا من ءَ وتی دل ءَ داریت۔”
ادا کارست ءَ وت اے گپ پدر کتگ کہ مہر یکدیمی اِنت بزانکہ مناگوں آئی مہر ات بلئے من نزاناں آئی ءَ را گوں من مہر انت کہ نا۔۔پدا دیمترا کارست گُشیت کہ آئی ءَ منا زیات مہر مہ داتین اَت بوت کنت کہ آمنی دل ءَ جوود مہ بوتین اَت۔
آزمکانکار ءَ بائد انت مہر ءِ پُشدر ءِ ندارگ کشی شریں وڑے ءَ بُکتیں دانکہ وانوک سرپد بوتین اَت کہ کجام رنگیں مہرے بوتگ گڈا آئی ءَ وانوک ءَ را وتی نیمگ ءَ گیش دلکش کُتگ اَت۔
پنچمی paragraphءِ گڈی دومی جملہ ءِ تہا آزمانکار کارست ءَ را پہک ءَ چہ وتی آزمانک ءِ Main Themeءَ چہ در کنت ءُُ دگہ رنگے ءَ پیش کنت پہ درور،
“گپ اے نہ انت کہ من آرا دوست نہ داراں ءُُ گوں آئی ءَ مہر نہ کناں بلے اے الم نہ انت کہ من مدام گوں آئی ءَ دُچار بہ کپاں گوں آئی ءَ دست ءُُ دُروت بہ باں۔پہ من ءَ ھمئے گنج انت کہ من گوں آئی ءَ مہر کناں ءُُ آ گوں من مہر کنت من پہ آئی ءَ زندگاں ءُُ آ پہ من زندگ اِنت۔”
ادا اے گپ آزمانکار ءَ وتی بنداتی کارست ءِ گپاں چہ پہک ءَ چپ گُشتگ چیاکہ بندات ءَ کارست سرپد نا انت کہ آئی ءَ را گوں من مہر انت کہ نا؟پدا ادا آزمانکار ءَ پہک ءَ پدر کتگ کہ دوئیں کارست یکے دومی ءَ پہ گنوک انت۔
ششمی paragraphءِ تہا آزمانکار سرجم ءَ چہ main themeءَ شموشکار بیت ءُُ دگہ کسہ ے بندات کنت پہ درور،
“من مدام آرا پنت ءُُ سوج داتگ ات بلے من وت وتی پنت ءُُ سوجانی اُشکنگ ءَ کر بوتگاں۔چہ آئی بازیں داتگیں پنت ءُُ سوجاں من ہم پہ وت یک شریں زند ے ءِ شوہاز کنگ ءِ جہد کُرت۔”
ادا آزمانکار ءَ وتی بُنگیجی ھیال پہک ءَ بے ھال کُتگ چیاکہ ادا انچو زانگ بیت کہ دوئیں یکجا بوتگ انت ءُُ یکے دومی ءَ را سرءُُ سوج اِش ھم کتگ بلئے بندات ءَ اے رنگ ءَ نہ انت۔ پدا ششمی paragraphءِ تہا flow of thoughtءِ ھیال ھچ دارگ نہ بوتگ کہ یک آزمانکارے ءِ واست ءَ زلوری ءُُ المی اِنت۔
ہپتمی paragraphءِ تہا آزمانکار وتی کارست ءِ مہر ءِ بے سوبی ءَ بیان کنگ ءَ انت کہ سرجمیں آزمانک ءِ مرکزی ھیال ءِ چپ انت چیاکہ آزمانکار ءَ اے پدر نہ کتگ کہ مہر ءِ جند منی کارست ءَ را چون بوت ءُُ چون بے سوب بوت۔
نہمی paragraphءِ تہا آزمانکار یک درورے قادرداد ءِ کارست ءِ ڈول ءَ پیش داریت کہ پہ اے آزمانک ءَ ایشی ھچ زلورت نہ انت چیاکہ آزمانکار ءَ وتی پیسری para آنی تہا اے وڈیں بازیں درور بے نام ایں کارست ءِ رنگ ءَ پیش داشتگ ءُُ اے وڈیں بازیں یک رنگیں درور وانوک ءَ را boreکنت۔ آزمانکار گڈی paraبزانکہ آزمانک ءِ آسر پہک ءَ چوں نبشتانک ءِ وڈا کتگءُُ وتی وانوکانی جیڑگ ءِ ھاترا ھچ چیز نیشتگ پہ درور،
“اگاں یکے گوں دومیگ ءَ مہر کنت گڑاں الم آ جیڑیت کہ من مہر کناں ءُُ منی مہر تاں جہان است انت ابدمان بہ بیت۔گڑسراں من ھمئے گشاں کہ منی مہر ابدمان ءُُ زندگ بات۔”
آزمانکار ءِ ھمئے آزمانک ءِ آسر کنگ پہک ءَ چہ آزمانک ءِ بُنکی لوٹ آں چئے ڈن انت پمیشکہ من اے آزمانک ءَ را یک نبشتانکے گیش سرپد باں۔