زانتیگ ءِ سرپدی ئیں مردم نوں زان انت کہ بازیں ساہدارے چو بنی آدم ءِ وڑا گپ ءُُ گال کت کنت اگاں اے راستے گڈا آہانی گشگ انت دیم ءَ ڈولفن گپ کت کنت۔
کوہنیں کسہ چہ اے وڑیں عقلمندیں ساہداراں پُر انت ءُُ اے گپ ہم کت کن انت،پہ گچینی ڈولفن ءِ ماں شنزین دریاءَ سِٹ ءُُ دور ءِ آزماینک(Mythology) انت۔ہمے لیب کنوکیں ماہیگ ءِ کسہ ءِ پشدر ءَ ہم چیزے ہست کہ کسہ گشوکیں مردماناں وش بیت۔پمشکہ زانتکارانی پمے کسہاں مجلسی مردم باز انت۔

چمیشاں چے یکے آئیرون انت۔ آ پوسیڈن ءِ چک ات ءُُ یک آپی دیہ یے ات،آاپالو ءَ سک دوست بوت کہ آئی ءَ را لائٹر سازے جنگ ءَ ات گشت گوں۔ آئیرون کور نت ءَ نشتگ ات۔ آ یک سکیں شکار ءُُ شادہی ورنایے ات ءُُ آئی ءَ سیل ءُُ سوادے سک حب ءُُ واہگ ات۔ بلئے یک اوریکلے ءَ آئیءَ را گشتگات کہ ”ترا ہچ شاگے پدا نیارات اگاں تو سفرے ءَ درکپت ئے“ پمشکہ آ پہ زور لوگ ء ِنندگ ءَ مجبور ات۔آئی ءِ 20 می بوتن ءِ روچ ءَ اپالو ءَ آئی ءَ لائٹرے سوگات کت ءُُ پرے ءَ گپ گنوک ات کہ آ اے ساز ءَ سیلی ءُُ اٹلی ءِ زیمری میڑہ ءَ زلور بجنت۔

”اوریگل وتی تب ءَ سکیں نہ وشیں بنت“ آئی ءَ گوں وت ءَ گشت اے باز کم انت کہ تو ایشانی بابت ءَ شادمانی ءُُ وشکامی یے گپے بہ اش کنئے“ بلئے من ءَ ہرچ وڑا دنیا گندگی انت، اوریگل وتی ءَ وت بزانت۔

پمشکہ آئی ءَ وتی لائٹر زرت ءُُ پہ اٹلی ءَ درکپت۔ آئی ءِ ٹیرینتم ءِ میڑھ ءَ گوں ساز گراں میڑ بوت ءُُ آئیءَ درائیں بکششں برت انت۔ آئیءَ ہنچو گوں ڈولداری ءُُ وشی ءَ سوت ءُُ لائٹر جت کہ گوشداروک گنوک بوت انت، آئیءِ سرا بکششانی حیرات کت۔آئی ءَ ر ا نگرہ بندیں زحمے، نگرہ پوشاکے، پیل ءِ دنتانانی یک کمانے، رود ءِ سر ءِ تیرانی یکے جابگے ہم دات۔ آ چہ گل ءَ بال بوت ءُُ چرے وشکامی ءَ آ چہ اوریگلءِ فرمان ءَ بے ترانگ بوت ءُُ چہ اٹلی ءَ دراتکگیں اولی میل ءَ گوں کورنت ءَ رہادگ بوت۔

اگاں کہ آئی شاگ ءِ ناحدا شتنگے، بدشکل ءُُ سکیں ترسناکیں ہمراہ یے ات، آئیءِ جانشو چہ آئیءَ گنتر ات انت۔ اولی نیمروچ ءَ،آئیرون شاگ ءِ دیمی نیمگ ءَ نشتگ ات ءُُ شنزیں زر ءَ چمے سک ات انت ءُُ پہ نادلگوشی آئی ءِ لنکک آئیء، لائٹر ءِ سرا کپت انت گڈا ناحدا پاد اتک ءُُ آئی ءِ کر ءَ شت ءُُ گشت ئے ِ ”بزگ۔۔۔۔ تو پہ مرگ ءَ کسانئے“
من زانان کسانی ءَ مراں؟“ آئیرون ءَ گشت۔

”ہو“
”تو چو زانئے؟“
”پرچکہ ترا منی جند کشیت“
’’ واکی اے پمن بزگی گپے“ آئیرون ءَ گشت، اے حرابیں ویل گڈا کدی منی سرا کپ ایت؟“
”ذوت۔۔۔بلکیں انوں ہمے دمان ءَ“
”بلئے پرچہ؟ من تئی چے حراب کتگ؟“
”تو سکیں نادا نے یے۔تو اے کتگ کہ مزنیں مال ءُُ ملکتے گوں وت کتگ، اشانی من ءَ کار انت۔ اے نگرہ بندیں زحم، اے نگر ہ ءِ پوشاک، تو بائدیں وتی اے وڑیں چیزاں دزانی دیم ءَ درا بکن“
”گڈا چہ منی کشگ ءَ تو پرچہ ہمے چیزانی جندان نزورئے؟“

”ناں، اے جیڑاتگ ءُُ اے سوڈگ کتگ، پہ ماہمے شرانت کہ ترابکشان، اے وڑیں کاراں ماہنچو کنیں پرچاکہ ہما مردم کہ لوٹگ بیت گڑا آ کسی ءِ کر ءَ مئے شکایت ءَ نہ کنت، اے پہ مئے واستہ شر ترانت“۔
”باز جوان ءُُ من سرپد بوتاں کہ اے کار ءِ سوڈگ شما پیسرا کتگ“ آ ئیرون ءَ گشت نوں منی کر ءَ دگہ گپت نیست۔ بس پہ من کارے بکن، من ءَ بس بل کہ پہ مرگ ءَ ساری من وتی گڈی سوت ءَ بہ گشان۔(برجاہ)