منی دیریں واہگے بوتگ کہ عطاشادءِ ادیرہءَ بہ گنداں بلے پدا جیڑاتگ کہ کانسی کبرستانءِ تہنائیں جنگلءَ من عطاءِ ادیرہءَ کُجا بہ پولاں،پمشکا اے واہگ سرجم کت نہ کُرتگ بلئے مروچی وہدے عالم سیفءَ گوں لہتے سنگتاں منا سلاہ جت کہ ما عطاءِ ادیرہءَ روگا ایں گڑا دلءَ گلے چِت۔
سلیم کمپلسءَ واجہ رفیق چاکر ہم گوں ما دُچار کپت کہ ما ہواریءَ پہ کانسی کبرستانءَ درکپتیں۔

راہءَ من وتی ہیالانی تہا جیڑان کُت کہ کانسی کبرستانءِ مانشستانءَ وہدے سر بئے تہ ہمودءَ یک جتائیں ءُُ چہ رنگاں چکاریں مانشے گندگ بیت،کشءُُ کراں پُلانی آتارے شنگ بیت،سروناں چراغے،اگربتی یےءُُ باکسے ایر بیتءُُ ادیرہءِ سروناں اسپیتیں سنگےءِ سرا عطاءِ اے شعر نوشتہ بیت،

تو منی ساہگءِ سارتیں آپ ءِ
من مہ باں روچ ترا پیلّاشیت
بلے اودءَ رسگءَ گوں من اے وڑیں ہچ ندارگ نہ دیست………….. عالم سیف اچ ما درستاں سر دستءَ شہار دیان اَت کہ آ کُنڈءَ اِنت عطاءِ ادیرہ۔ ما وہدے کبرستانءِ روکپتی نیمءَ پرشگیں کمپانءِ بُنءَ رستیں گڑا سیف مارا اشارگ کرت کہ عطاءِ کبر ہمیش اِنت۔

اودءَ من ناں چراغے سروناں دیست…… ناں کہ اگربتیءُُ باکسی ہالیکیں پوستے کپتگ اَت…. ءُُ ناں کہ رنگے ءَ گواہ کُت۔ ہاکاں گپتگیں شکءِ سرا یکےءَ دستءِ سرا عطاءِ ہمے شعر نبشتہ کتگ اَت کہ
من مرتگاں پہ تئی مہرءِ ماہیکانءِ نود
میار پہ منی ادیرہءَ میار چراگ
ہما عطا کہ آئیءِ گورءَ ہستانکی چؤل جنت،آئیءِ شعرانی تہا پہ تاسے آپءَ سد سال وفاء گندگ بیت،آیا عطاءِ ادیرہ پرچہ ہورک اِنت۔عطا مہر،پُل، ءُُ چراگءِ شیدائی اَت بلئے آئیءِ وابجاہءَ نہ چراگ است،نہ پُلے کشگ بوتگ،نہ مردُمے۔

ادا لبزانکی گلانی،سیاسی راہشونانی وَ کمے نہ انت بلئے افسوس کہ یکے ہوں نیست عطاءِ ویرانگیں وابجاہءَ چو آئیءِ شاعریءِ دابءَ بہ گیشینیت جتا بہ کنت دانکہ کانسی کبرستان کسے کئیت گڑا عطاءِ ادیرہءَ ابید چہ جستءُُ پُرسءَ بزانت۔

منءَ یقین انت شپ کہ بیت عطا تہناء بیت،کبرءِ سروناں مان شانتگیں تہاری آئیءِ تہنائیءَ گیش کنت ءُُ پدا عطا جیڑیت کہ من بے وارث آں۔