”اللہ ءِ نامءَ ورگ بدئے“

ہیروینیءِ سد ا اَت زہ ءُُ بدے وَ نہ اَت بلئے باریں پرچکہ مولوی ءَ را اے گپ دوست نہ بوتاں۔آئی گشت برو ہمانگوں جہندم بو۔۔۔۔
آئی پدا گشت پہ حدائیگی یک ءُُ دو لنکہ ورگ بدئے چہ بازیں گژن لاپ تہا شتگ۔مولوی ءَ ہوٹل ءِ ایریں دیگ ءَ چہ مزنیں گوشتی بوٹگے زرتگ ءُُ گشت کہ برو ڈے ہیروئنی تئی پت اوں ہیروئنی یے بوتگ، اے دوئیں لنکہ آں من تئی دئیگ ءَ چہ اے کچک ءَ را دیاں۔
ہیروئنی ءَ ہمے کچک ءَ را پہ واہگے چار ات،واجہ من مرگی اوں کیسگ ءَ یک کلدارے اوں نیست انت۔

ہوٹل والا ءَ بہ گش کہ من ءَ نانی ٹکرے دنت۔ہیروئنی ءِ گپاں چہ زاہر ات کہ سک گژنگ اِنت بلئے زالمیں مولوی ءَ آئی درد ءُُ گژن مارات نہ کتاں آئی ءَ زہر ءَ زہر گشت کہ برو جہندم بو کچک ءِ زہگ۔۔۔۔۔

ہمے دمان ءَ ہیروہنی ءَ مار ات کہ من اگاں کچکی زہگے بوتین اوں مرچی منا ءَ اے نانی ٹکر رستگ بلئے افسوس کہ انسانی چکے اوں ءُُ آانسان یک ہیروئنی یے ات۔آ نوں حیران ات کہ چے بکن۔۔۔۔۔اے ندارگ ءَ گوں ہور بوت جمبراں گوارت۔