ملُانصیرالدین نمازءِ وھدءَ یک میتگے ءَ چہ گوزگ ءَ اَت ہمے ھاترءَ یک مسیتے ءَ شت گڈا مردماں پہ ازّت دیگءَ آئیءَ رادیمءِ سرپءَ تچکءَ پیش امامءِ پشتءَ جاگہ دات۔ نماز ءِ وھدءَ ملُا ءَ دیست کہ امام صاحبءِ پشتءِ دامن لِڈ ء ُ ھاک ء ُ آپءِ میچل اَت۔سلامءِ ترینگءَ پد آئیءَ امام صاحبءَ را اشارادات ء ُ گشت، بلے امام تُشے ہم پشل نہ بوت ء ُ وتئی دامن ئےِ چست کت ء ُ گشت۔ ھو۔۔۔چوش بیت کدی کدی وھدئیں من چرس ءَ دمے دمے جناں۔

ملُا نصیرالدین ھبکہ بوت۔ جست ئےِ کت تو چرس ہم کش ئے؟ امام ءَ گشت ھروھدءَ نہ کشاں وھدئیں جاہے ءَ ناچ ءِ چارگءَ رواں گڈاکشاں۔ کمال اِنت،ملاُ ھیران بوت تو ناچ ہم چار ئے؟ ھر وھدءَ نہ اردیں کہ دُزیءَ شریں مال دست بکپیت گڈا،پدا ہمے پیش امام پاکستانءَ اتک ء ُ سروکے جوڑ بوت۔ تودُزی ہم کنئے؟ ھر وھدءَ نہ بلے اردیں کہ جیواءَ ھار وراں گڈا لاچار باں۔

تو جیوا ہم کن ئے؟ ھر وھدءَ جیوانہ کن آں اردیں کہ سنگتانی ہمراہیءَ شرابءَ وراں گڈا۔۔۔۔۔۔ ہمے وڑا ملُاءَ وتئی دیم ترینت ء ُ میتگءِ مردماناں گشت شما ہم اجّبیں مردم اِت اے وڑیں مردے امام ءِ واستءَ داشتگ۔ میتگ ئیگاں گشت، چے بکن لاچاری اِنت۔ پشتءَ اوشتارینت ئےِ نہ کن کہ پدا چمپلاں دُز یت۔