بلوچی لبزانک ءِ دپتر ءِ پولگ ءَ ہمے پدر بیت کہ بلوچی لبزانکار ءُُ نبشتہ کار بہہ پہ حاموشی ءَ نہ نشتگ اَنت۔ بزاں مدام یکے دومی ءِ پُچکان بوتگ اَنت۔اے دور یکبرے پدا بنگیج کنگ بوتگ۔ چیزے مردمانی واہگ اِنت کہ بلوچی زبان ءُُ لبزانک بہہ مہ سبزیت، ءُُ دائم ءَ گیمران بہ بیت، آ بد بحت اے گپ ءَ نہ زاناں کہ اے ہما کہیر ءِ مُہریں درچک اِنت کہ سد سال ءِ تُن ءَ پد اوں سبز بیت ءُُ ایشی ءِ روتگانی جہلی زمین ءِ مہہ ءَ سک اَنت کہ نہ بُرگ بنت ءُُ نہ ولگوج بنت۔
بلوچی نبشتہ کارانی یک وہدے ءَ مزنیں جیڑہ یے اے بوتگ کہ پریشاں یک بنجاہ یے نیست اِنت کہ وتی لبزانکی ءُُ ادبی دیوانے بہ کن اَنت۔مدام دیوان ءُُ مجلس ڈنے ءِ سرا،سرکاری اسکول ءُُ بندیں ماڑیاں ءُُ انچیں دگہ جاہاں کنگ بوتگ اَنت۔ چیزے شاہ زانت ءُُ پہ زبان ءَ ہدوکیں سروکانی برکت ءَ یک ءُُ دو لبزانکی گل جوڑ کنگ ءُُ ادبی بنجل جوڑ کنگ بوتگ اَنت۔
اے دیوانجاہ ءُُ ادبی بنجلانی کچ ءُُ کساس باز کم اَت۔مردماں ہمے مار ات کہ بلوچستان پراہ ءُُ شاہیگان اِنت پمشکا ایشی ءِ ودینگ الم اِنت گڈا ہمک مزنیں شہر ءُُ میتگ ءَ انچیں ادبی گل ءُُ بُنجل جوڑ کنگ بوتاں۔دیر نہ بوت کہ اے ادبی گل ءُُ دیوانجاہاں وت ماوت زاہ ءُُ بہتام بندی یے بِنا بوت۔لبزانت ءُُ شاہ زانتاں وتی دل ءِ لہڑ ما شعر ءُُ کسہاں درشانت اَنت،آ کہ اے بے زانت اِتاں آوان چو بازاری حساب ءُُ کتاب ءَ زاہ ءُُ بد دئیگ بندات کت۔
اے جاوراں ہمے ادبی گل ءُُ بنُجل بہر ءُُ بانگ بوتاں۔ مزنیں مچی ءِ جاہ ءَ کسان کسانیں دہ ءُُ پنچ مردمانی گل جوڑ بوت اَنت۔ اے گل ءُُ مردمانی کار پدا گوں زبان ءَ نہ اَت بلکیں آوانی کار وتی داوادار ءِ پچکان بوہگ ءُُ آئی حلاپ ءَ کار کنگ اَت۔
نام گرگ نہ لوٹاں بلئے کسے کہ بلوچی لبزانک ءِ دپتر ءَ سرپد اِنت کہ کجام مردم بوتگ اَنت کجام گل اِش جوڑ کتگ اَنت ءُُ آ چنت بہراں بہر بوتگ اَنت۔نیام ءَ مہرءِ آشوب ءِ شور کہ چست بوت داں اے بہر ءُُ بانگی ہم سارت گپت مردمانی گشگ ہمیش اَت کہ کسان کسانیں نپ ءُُ سیتے ءَ پہ زبان ءُُ لبزانک تاوان بار بائد کنگ مہ بیت۔
اے گپ چیزے مردماں پہمیت ءُُ وتی کتہ کاری کوتہ کت اَنت۔مدتے بیت کہ ہمے مہرءِ آشوب ءِ شورش کم تر اِتگ ءُُ مردمانی یکے دومی ءَ را زاہ ءُُ بد کنگ پدا بنگیج بوہگ ءَ اِنت۔ہمے زوتاں یک لبزانکی گلے ءَ وتی چیزے ناشریں ہمراہ چہ وتی ہمرائی ءَ درکتاں کہ آوانی مول ءُُ مراد زبان ءِ دیمروئی ءِ جاہءَ وتی جند ءِ نپ ءُُ سیت اَت۔
گل ءِ کماشاں اے حبر پہ زبان ءُُ لبزانک ءَ شات نہ بوت اَنت پمشکاگل ءَ اے مردم درکتاں۔ نوں بائد وَ ہمیش اَت کہ اے مردم پشّل بوتین ءُُ یکّر بوتین اَنت بلئے اردو ءَ گش اَنت کہ ”دشمن کا دشمن دوست“ نوں ہمے درکتگیں ہمراہ کہ سالے ءَ پیسر وت ہما بدوا ءُُ زبان دژمنانی ایر جنی ءَ دودست دیم ءَ بوتگ اَنت مرچی آوانی کٹ ءَ نشتگ ءُُ اے گل ءَ را ڈوبارگ اَنت۔
آ دشمن اوں سکیں چم جہلے بیت کہ کور اِنتءُُ اے چیزے ہم نہ گندیت کہ سالے ءَ ساری ہمے مردماں آئی ءَ را زاہ ءُُ بد کتگ،ہمے مردماں آئی ءَ را رسوا ءُُ چار جہان کتگ،ہمے مردماں گل ءَ را چہ اے مردمانی دونمبراں سوگہ کتگ،مرچی ہمے مردم وتی کرد ءِ سوب ءَ کہ در کنگ بوتگ اَنت آوانی ہمراہ ءُُ ہمبل اَنت۔
جتائی شرانت اگاں پہ حق بہ بیت بلئے اگاں ہمے سوب ءَ کہ اے مردم چہ گل ءَ درکنگ بوتگ اَنت ایشانی کرد راج ءِ دیم ءَ پدر کنگ بہ بیت گڈاں۔۔۔۔۔؟؟؟؟

اے مردم وَ انچو نزور اَنت کہ انگت ءَ ہما گل ءِ نام ءَ کارمرز کن اَنت کہ چرائی ءَ سستگ ءُُ جتا بوتگ اَنت۔
بائد اِنت نوں اے مردم کمو غیرت بہ کن انت ءُُ وتی جندئے جوڑ کرتگیں گل ءِ نام ءَ آشکار بہ بنت پرچکہ بلوچی ءَ گش اَنت”دگرئے لوگ ءَ بادشاہی نہ بیت“۔اے درائیں گپ ءُُ تران باندہ ہلاس بنت بلئے دپتر ایشاں بے حال نہ کنت ءُُ ہمے مردماں پہ وت بدنامیں نامے کٹ اِتگ۔