ھما اِنت داں من چم پَچ کُتگ اَنت چاراں ہر روچ نوکیں گم ءُُ درد ے کئیت منءَ سُلّکی دنت۔من حیران آں اے چونیں وڑے تہنا منی گون ءَ بُوھگءَ اِنت۔حئیر،من اوپار کشّان آں روچ،ماہ ءُُ سال وتی وڑا گوزان انت۔من تہنا درداں مارگ ءُُ ندارہ ءَ چارگ ءَ آں کہ باریں چے بیت۔۔۔برے برے من کہ تہنا باں جیڑاں کہ منی زندءَ را ھچ وشی مان نیست یا چہ اَزل ءَ وشی منی بہتءَ نہ بوتگ۔گوں ھدا ءَ اَرز کناں کہ ھاوند چُش تو بائدیں مہ کُتین ءُُ مکن،من تئی بندگے آں۔منی تالہ ءَ بدل بکن۔

بلے حدا ءِ اؤں پسّو ھمیش انت کجام راج ءُُ آدمی زاتے وتارا وت بدل نہ کنت، بزاں وتی تالہ ءَ بدل کنگ ءِ جہدءَ نہ کنت منی دست چِست اَنت من کسّی تالہ ءَ بدل نہ کن آں۔من پدا حیران بوت آں کہ بلائیں حدا یے پہک جوابے دات ءُُ دست ءِ بُرز کُتاں۔نوں کئی درءَ بُرواں،نوں منءَ گوں ہرچیز ءَ کینگ (نفرت) بُوت۔بس ہر وہد پہ تالہ ءَ وتی جیڑاں۔مردماں پہ بد کئیت منءَ،لوگءَ تہنا پِیریں بلّکے آ گوں وتی پیری ءِ درداں برے سرین ءِ درد، برے پادانی درد، نِزوریءَ چَٹ ہلاس کُتگ۔ آئی درد ءُُ پریات،شپانی منءَ گیش دردیگ کن اَنت۔ بلک اؤں تب ءَ نئیت۔

زند ءِ ہر روچ پہ ملوری گوزان،وردءُُ وراک منی اَرس اَنت۔ہچ وس نیست کہ چون بہ کناں دانکہ زندگی وشھال ءُُ شات بیت۔گوں حدا ءَ کستی آں کہ کسّے ءِے زندگی ءِ شَرّءُُ شِرّ بوحگءَ وتی دست ءَ مان نہ کنت،ہر کس ءَ را آزاتءِ کُتگ کہ ہر کس وتی وڑا زند بُگوازینیت اِمروزءَ من کیامت ءَ جُست ءُُ پُرس کناں۔

بلائیں جنجالے امروز پہ بنی آدمءَ۔برے برے کہ جیڑاں گوں حدا ءَ تران کناں،گڑا گُشاں ھدا تو چونیں حدایے ئے،تو ہچ کُت نہ کنئے۔ پیریں بلّک ہرروچ منءَ گُشیت اعجاز من نُوں پیر آں مرچی باندءَ آں، لوٹ آں منی زندءَ تو سُور بکن، من تئی سُور ءِ مراداں بہ گِنداں، ترا چُکے بیت،تئی چُک ءَ من چمِ وت بہ گِنداں۔

بلے منی پسّہ اِنت کہ سُور مردم پہ وشی ءِ تہ ءَ کنت۔ منی زندءَ را ابید چہ تہلی ءَ،وشی ءِ جند مان نیست۔من سُور ءَ چے کن آں ءُُ منءَ گوں ہرکس ءَ نفرت اِنت۔جِنک منی تَب ءَ نہ لَگّنت۔منءَ جنک دوست نہ بیت۔سُور چون بیت۔ آ بلائیں حدایے منی زندءَ وشحال ءُُ شات نہ کنت پہک جواب ءِ داتگ،نُوں باری سُور ءُُ جنکانی بہ بیت۔۔۔۔۔من ھچ نہ کن آں، من ھمے پیم تہنا شَرّ آں۔۔۔۔ ہرروچ گوں درد ءُُ گماں ملور جیڑاں۔دل ءَ لوٹ اِت یک روچے ڈَنّ ءَ بُرو کہریں امروزءِ گرمیں گواتے بور بلکیں زِردءَ را تاہیر بہ رسیت۔راہ ءَ روان چہ کش ءَ وانگجاہ ءِ نودربرے (اسٹوڈنٹ) منی کشءَ گوست ءُُ منی چمانی تہءَ کُمارکُمارء َچاران بُوت۔ روت چَکّ جَنت چاریت کمار کمارءَ پدا بچکندیت۔آئی ہمے چارگ ءُُ بچکنداں منی دمبرتگیں بالاد یک زَد کُرت۔

منی جان ءِ پُٹ پاد اَتکاں، منی جان ءَ لرزگے زُرت لہڑ بُوت۔ بلائیں ئیدے ءَ منءَ سَٹّ اِت۔ منی جان ءِ ھمک ”اعضاء“۔۔۔۔۔۔پادایان بُوتاں ءُُ من یک ہنچیں چیزے اَچ وتی بالادءَ مارگءَ آں کہ ایوڑیں وشی ہچبر من چہ بالاد ءَ نہ ماراِتگ ءُُ نیکہ دیستگ۔بلے دمانے ءَ رند من وشی اوں ماراِت۔داں چماں کار کُرت من آئی راہ ءَ چاران اِت آں ءُُ آ چاران ءُُ بچکندان اَت کہ چماں چہ اندیم بُوت۔تیوگیں روچ ءُُ شپ من جیڑان کہ اے جِنک ءَ پرچا چوش کُرت۔دل ءَ ھما ودار انگت نشتگ اَت کہ کدی ہمے موہ بہ رسیت۔ایندگہ روچ ءَ من پدا ہما وہدءَ ہما راہ ءِ باہوٹ اِتاں۔داں ہما وڑ بوت۔

وہدے کہ منی نزیک ءَ اَتک، ہماکُمار ءُُ بچکند۔۔۔۔منی دیمءَ کاگدے چَگل ءِے دات، کاگد من چِت ءُُ زُرت،بلے داں چماں کار کُرت آئی چاران ءُُ بچکندان ءُُ من آئی ءَ را چاران کُرت۔کاگد من پچ کُرت۔
”اسلام علیکم
من بنی آدم باز دیستگ،بلے تئی رنگ ءُُ وڑین من کم دیستگ۔ تئی ھمے سادگی ءَ منی عشق ءَ را تئی مہرءِ کُشوک (قاتل)جوڑکُرت ءُُ وتارا تئی عشقءِ زندان(جیل)ءَ بندی کُرت۔ نوں چہ تئی عشقءِ زندان ءَ من ہچبر آجو(آذاد) بوت نہ کن آں۔
اگاں من مِراں گڑا تئی عشق ءِ زندان ءَ مِراں،اگاں زندگ باں اوں تئی عشقءِ زندان ءَ زندگ باں۔ھؤ! من ترا چو مُلور ملور گنداں،امروز ءِ ھچ یک چیزے تئی تب ءَ نہ اِنت،ترا گوں ہرکس ءَ نفرت اِنت،بلے منی چماں بچار منی بالادءَ بچار،منی لنٹانی سُہریاں بچار،منی بَرپیں جیگءَ بچار، منی کاٹاریں پونز تئی بے وسیں سادگی ءُُ ملوریءَ یَکّزد کنت۔
ترا تہنا منی لُنٹانی یک واسے(kiss) بس اِنت۔ رَندءَ ہر چیزءَ شموش ئے۔سُجدہ کنئے عشقءَ منی۔من تہنا تئی چارگءَ اَتکگ آں ہرروچ ھمے راہ ءَ بیا۔
تئی وتی زند ءِ ہمسپر م،ب“۔
کاگد ءِ وانگ ءَ رند من ہما دمانءَ لوگ ءَ شُت آں بَلّی بَلّی! تو بزگ ئے من لوٹ آں کہ سُورے بکن آں دانکہ تو آسودگ بہ بئے ءُُ تئی ہِزمت بہ بیت۔