پرسیسوس یک نہ ترس ءُُ مزنی بالادیں بچکے بوت۔ آئی ءِ حب ءُُ شو ق گوں ایندگہ بچکاں شکارے ءِ تچگ ءُُ بند میڑی ات۔ شپ ءَ آ گوں وتی مات ءَ آس ءِ کش ءَ نشت ءُُ آئی مات ءَ آئی ءَ کسہ جت۔ آئی مات ءِ کسہ گوں دلگوش گوشداشت انت آئی ءَ کسہ سک وش بوت انت۔ آئی دیہانی، بامرد، جن ءُُ پری، جنگ ءُ میر ءُُ مہر ءُُ دوستی کسہ جت انت۔
مات ءَ آ ہما سے گہارانی حال دات کہ آہانی گور گنز گشگ بوت۔ اے سے ایں جنک برز بالاد ءُُ سہریں ملگوری ات انت۔اشانی بانزل ہم سہر ات انت۔ مات ءَ آئی ءَ گشت کہ درساں چہ کستریں ءُُ ڈولداریں گہار کہ آئی ءِ نام مبیدوسا ات چہ زر ءَ درکیت ءُُ بانزل جنانی چونیں وڑے ءَ اتھینے ءِ درگاہ ءَ پوسیڈن ءِ گندگ ءَ شت۔ وہدے اتھینے چرے کار ءَ سرپد بوت گڈا مسک زہر گپت،آئی ءَ آئی ءِ چپو ءِ دارگ ءَ یک جادویے جت ءُُ جہل ءَ پوسیڈن سرپد بوت کہ۔
آ یک جنے ءِ امباز ءَ انت۔ وہدے یکے ءَ پرنچ ات گڈا میدوسا ءَ ہم وتی چم پچ کت انت یک گریستگیں سیائیں لککے ءَ آئی ءِ دپ پچ کت۔آئی ءِ زردیں نیش گندگ بوت انت۔ آئی پادئیگ ءُُ دست ءِ لنکک اود ءُُ پوپل ءِ بوت انت۔ دراہاں گنتر آئی سہریں شوکیں مود یک یک مزنیں للک دیوکیں مار بوت انت۔ پوسیڈن ءَ چہ زہر ءَ گریات،آئی ءَ را یک کرکت ءُُ زر ءَ دور کت۔
میدوسا ءَ وتی بانزل پچ کت انت ءُُ بال کت ئپُ دیمپہ وتی گہارانی شوہاز ءَ شت۔ پرآئی اے سکیں نہ وش ءُُ دلگرانیں گپے ات کہ ہرکس ءَ چہ آئی ءَ بژات ءُُ بد اتک نوں آئی ڈولداریں دیم سنگ ئیگ ات۔ پمشکہ آہانی گہاراں آ زرت ءُُ دگہ جاہگے برت ءُُ یک چیر ءُُ اندیمیں جاگہ یے اودا اے گہار یک جاہ شت انت ءُُ آہاں سوڈگ کت کہ چون چہ اتھینے ءَ وتی بیر ءَ بگر انت۔
پرسیوس ءَ وتی مات مدام مجبور کت کہ ہمے کسہ ءَ رند پہ رند بجنت ہنچو کہ ایندگہ چک کن انت آئی ءَ ہما کسہ دوستر بوت انت کہ آہانی تہا ترس مان ات۔ چہ اے درستاں آئی ءَ ہما کسہ دوستر بوت کہ آئی ءِ مات ءَ وتی جند ءِ رود ءُُ پیتل ءِ کوٹ ءَ بندگیں وہد ءَ کہ گوازینتگ ات۔ آئی ءَ وتی چک ءَ را گشتگ ات کہ آ روچاں آ ہنچو پریشان ات کہ آئی ءِ دل ءَ گشت کہ آ بہ مرایت شرتر انت۔
آئی ءَ وہدے کسانیں ٹنگ ءَ کہ چاراتگ آئی ءَ ایوک ءُُ یک استالے ءَ ابید ہچ نہ دیستگ ءُُ آئی ءَ چوں ہمے یکیں استال ءَ چم سک داتگ ءُُ چاراتگ ءُُ آئی ءِ ارساں ہمے یکیں استال ہنچو مزن کتگ کہ آئی ءَ درائیں آزمان مان رپتگ۔ آئی ءِ رژن ءَ شپ ءِ تہاری چو زحم ءِ زہ ءَ براتگ آئی دیستگ کہ ہمے رژن وہدے ٹنگ ءَ پترتگ ءُُ رود ءُُ پیتل ءِ دیوالاں سک بوتگ گڈا اے درائیں دیوال روک بوتگ انت۔ وہدے رژں تہار تریں کوٹیءَ اتکگ گڈا رود زرد گشتگ۔
ہمے زردیں شہم بزتر بوت ءُُ پدا وتارا دراجی ءَ یکجا ہنچو یک اوتاگے ءِ وڑا مچ ئے کتگ کہ چو مردم ءِ وڑا ودی بوتگ بلئے یک ہنچیں مردمے کہ چدو پیسر آئی ءَ نہ دیستگ، اے چو حٰرانیں مردمانی وڑا نہ ات گوں وتی سہریں گلگ سہریں چم ءُُ گوں دست ءَ سور ءِ دست ئیگ آں، توکہ آئی ءِ محکمیں باسکان بستگ ات انت۔ آئی ءَ ترندیں گروکے ءِ تاب گپتگیں جابگ ءِ وڑیں اوزارے دست ءَ ات چوکہ مردم تیرانی جابگے دست ءَ بکن انت۔ آئی ءِ مات آئی ءِ دیم ءَ نشت،آئی ءَ زانت کہ آ مزنیں دیہہ یے بلئے آئی ءَ گپت ءُُ مپت کت ءُُ گشت آں! من دیہہ یے آں بلئے مہ ترس! پرچکہ من پہ مردم ئیگی اتکگ آں“
”آ ہمک شپ ہمے زردیں شہم ءَ سوار بوت ءُُ منی بندی جاہ ءَ اتک“ آئی ءَ گوں پرسیوس ءَ گشت ”مدام سہب ءَ مہلہ پدا شت ہنچو کہ بانگواہ ءِ استال گار بوت ءُُ روچ بنا بوت“
”گڈا آ منی پت انت؟“ پرسیوس ءَ جست کت۔(برجاہ)