من ھما اِنت کہ ھُد ا ءِ جوڑ کرتگیں زند ءُُ زندمانی ءِ تہا اتکگ اَنت،من ءَ سوج ءُُ سر کنگ بوھگ اِنت کہ چو کنگی انت، کہ اے راہ ءَ روگی اِنت،گوں ایشاں نندگی اِنت،چو ورگی انت،وپسگی اِنت،کندگی انت،گریوگی اِنت،ءُُ یک روچے کیت پدا گشنت کہ چو ں مرگی اِنت۔ برے برے ھیال کیت کہ اے درائیں چیز زانا پہ منی گشگ ءَ جوڑ کنگ بوتگ اَنت؟ اگاں ھو، گڈاں واجہ ھُدا ءَ اے بلائیں سرگ ءُُ سرگ ءِ تہا دماگ چیامان کتگ،ھمے دماگ ءِ تہا سنچ ءُُ زانگ پرچہ ودی کتگ،پہمگ ءُُ مارشت ءِ سنچ پرچہ داتگ، بس ھمے گڈ ءُُ منج ءَ بنی آدم زندگی کنگ اِنت۔

آ مردماں کہ چشیں چیزانی سرا پگر کتگ آ پیسری دنیا ءَ گنوک ءُُ دیوانگ ءُُ مئے نوکیں دنیا ءَ ایشاں شاھذانت ءُُ فلاسفر گشنت، ھماآں کہ دائم ھدا ءُُ ھدائی گپ کتگ پیسری ءَ دنیا ءَ ایشاناں پیرءُُ بزرگ ءُُ پیغمبر ءِ نام داتگ ءُُ مئے نوکین دور ءَ ایشاں ٹگ ءُُ دونمبریں ملا گشنت۔یک وھدے بوتگ کہ پہک ءُُ دل پہکی چاریں آتراپاں شنگ ءُُ تالان بوتگ کسی دل ءَ پہ کس ءَ بگز ءُُ کینگے مان نہ بوتگ کس ءَ پہ کمک ءُُ مدت ءَ پیشانی تنک ءُُ تہار نہ کتگ بلئے منی دور ءَ بدکردی ءُُ بد نیتی ءِ سیائیں جمبر ھر گور ءَ تالان اَنت،کمک ءُُ مدت وتی جاہ ءَ بلکیں ھما کمک ءُُ مدت کہ دگہ نیمگے پیداک بہ بیت آاوں بند کنگ بنت، ہرکسی دل ءَ پہ دومی ءَ کینگ ءِ درچکے سبز اِنت،کس دومی ءِ حاجت ءَ نداریت،من ءَ ہوش کنت کہ منی پیروک ءَ من ءَ گشتگ کہ مئے دور ءَ بانجی ءُُ چاشت گروکائی ءُُ دئیوکائی بوتگ بلئے مروچگیں کسان سالیں ورنا اے چیزانی بابت ءَ نابلد اَنت بلکیں آ گشنت کہ اے چی آں؟ مرچی ہرکس ایوک ءَ وتی جند ءِ جوڑ بوتگ بزگیں مات ءُُ پتاں اوں کس جست نہ کنت برات ءُُ گہاری وت جاہ ءَ،پدادوست ءُُ ھمبلانی وَ گپ ءَ مجن۔

دیر اِنت من یک کتابے ءِ تہا دیستگ اَت کہ وھدے جہان ءَ چشیں جاور ودی بنت گڈاں بزانکہ آخر زمان اِنت بلئے آھؤد ءَ اے اوں نبشتگ اَت کہ آخر زمان یک روچے ءَ کیت ءُُ پدا درائیں دنیا ءِ است ءُُ نیستاں گوں وت بارت۔بلئے منی دنیا ءِ آخر زمان انت کہ دائم است اِنت آسر ءِ نام ءَ نزانت۔ منی نیکراھی زانوگرانی گشگ اِنت کہ ہرکس ءَ ھدا ءِ کلمہ نہ وانتگ آ بزاں چہ ہرچی ءَ پشت کپتگ بلئے اگاں چارگ بہ بیت ھما مردماں کہ اے کلمہ وانتگ (توجہ نوازبااللہ) آ چہ درائیں چیزاں پشت کپتگ،ءُُ ھماکہ چرے کلمہ ءَ دور اَنت آ مرچی انچین زندگیانی واجہ اَنت کہ ھمک مردم ھما زندگی ءِ تما ءُُ واھگ ءَ داریت۔

من ءَ یک ھمبلے است اِنت کہ آ مدام گیشت کہ منا پہ قوم ءُُ راج ءَ چیزے کنگی اِنت،یکے دگہ ھمبلے منی پہک ھمے گپاں کنت کہ پہ قوم ءَ کار کنگی اِنت،بلئے ھردو کہ دیم پہ دیم بنت داں یکے دومی ءِ ساھگ ءِ دژمن،انچوکہ کچک ءُُ پشی،مار ءُُ جدک،اے ھم وت ماں وت چو نہ کناں کہ آ کناں۔ منی پگر پہ ایشاں ھچی پہمگ ءَ جاڑی نہ بیت کہ اے پرچہ چو کن اَنت چشیں کارے گنوکے بہ کنت، پہم ءَ کیت بلئے اے وَ زانتکار ءُُ زانوگریں مردم اَنت۔ اے پرچہ چش کن اَنت why this kolavere D۔

یک وھدے بوتگ اَنت کہ مردماں زر ءِ تلب کتگ ءُُ گشتگ کہ آھاں گیش ءَ چہ گیش زر بہ بیت،وھدے زر کہ بوت،گڈاں واھگ بدل بوت کہ نوں گیش ءَ چہ گیش زمین ءُُ جاگہ بہ بیت،وھدے زمین ءُُ جاگہ اوں بوت گڈاں پدا واھش کنگ بوت کہ نوں ہرکس منا واجہ ءُُ میر بگوشیت،وھدے یک سرجمیں ھلکے ءَ آئیءَ میر ءُُ واجہ گشت داں آئیءِ واھگ پدا بدل بوت کہ نوں سرجمیں ملک مناواجہ ءُُ میر بگوشیت،وھدے ملک ءَ ھم آئی ءَ میر ءُُ واجہ گشت گڈاں آئی ءِ واھگ پدا بدل بوت کہ نوں منا سرجمیں دنیا واجہ ءُُ میر بگوشیت، وھدے سرجمیں دنیا ءَ آئیءَ میر ءُُ واجہ گشت،گڈاں پرائی ءَ بائدیں دگہ واھگ ءَ مہ بیت بلئے اناں آئیءِ واھگ ءَ انگت ءَ گیش بوھاں برے برے من ءَ ھیال ءَ کیت بے بلاہ نوں انسان ھمے واھگ ءَ مداریت کہ واجہ ھُدا ءِ جند اوں آھاں میر ءُُ واجہ بگوشیت۔

باز براں دل ءَ کیت کہ ہرکس کہ رد اِنت آئی ءَ رد بگوشاں،آئیءِ دیما ءَ بوشتاں،بلئے کافریں لاپ ءَ منا نیشت کہ توارے چست بکناں پمیشکا ھمااِنت کہ ھاموش اَنت،ھاموشانی تہا،اسحاق خاموش ءِ وڑ ءَ آآآآآاسحاق چمن انگت ءَ گہتر اِنت کہ شئیرانی تہا وتی ھیالاں،وتی لہڑاں درشان کنت۔

بلئے اوئے من،کہ شئیر ءِ کماہگ اوں نزاناں،ءُُ منی ندکاری انچش اِنت کہ کسے پہم ءَ نئیت،پمیشکا تہا جل جشاں،سچاں،ءُُ گڈی ءَ پُر باں ءُُ گار بنت بلئے یک ھبرے کنگ لوٹاں کہ ھچ من پد یک دورے کئیت کہ ھاموش،پدا ھاموش نہ بیت بلکیں پہ وتی ھک ءُُ لوٹاں توار بالا کنت۔۔۔۔۔
اناگت ءَ پشت ءَ چہ توارے اتک کہ ”من چون بہ منّاں؟؟؟؟؟؟؟؟“