آہر وہد ءَ منی ہمراہ اَت۔آئی ءَ یک ساعتے ہم من ءَ تہنا یل نہ داتگ ءُُ دمانے بے من ءَ نہ بوتگ اَت۔پمیشاہر جاہ کہ من سر گپتگوں ءُْ ہر جاہ ءَ کہ منی پاداں من ءَ برتگ،آ اوں گوں من گون بیتگ۔
برے برے آئی ءَ من ءَ جنگل ءُْ کوہ ءُْ گیابان ءَ ترینتَگ۔ من ءَ درچک ءِ سارتیں ساہگ ءَ نادینتَگ ءِ ءُْ وت چو مرگ ءَ بال اِت کتگ ءُْ درچک ءِ سر بر ءَ درنگ بوتگ ءُْ گوں وشیں توار ءَ چو بلبل شیزارگ ءَ لگ اتگ ءُْ برے برے کاہ ءُْ کہچراں، زید ءُْ ملگزاراں سیل ءُْ سواد کنان بیتگ ءُْ من ءَ سبزیں بہارگاہ ء ِ لمب ءَ نادینتَگ ءِ ءُْ وت چو بالو ءَ بالے کتگ ءُْ گلابیں پلانی رکانی آپانی نوشگ ءَ لگ اتگ ءُْ پلاں کند ینگ ءُْ ککلی کنگ ءَ لگ اتگ۔
برے برے دریا ءُْ کور ءُْ شیپانی تچوکیں آپانی (جوہانی) کش ءَ تران گردان ءَ من ءَ اوشتارینتَگ ءِ ءُْ وت گوں چولاں بلبلکی جنان بیتگ ءُْ ما ں گورمانی سرا چو گانڈو ءُْ گوج ءَ تتکگ۔ من ترس اتگ کہ گورم جہل انت، ایر کش انت اِش بلے آئی ءَ پہ کلاگ من ءَ ریپینتگ ءُْ تسلہ داتگ۔ برے گون پور ءُْ لاٹورانی لوٹوکیاں ہمراہ ناچ کنان ءَ ہوار بیتگ، من گشتگ مرو گوں ایشاں، ایشانی تہا جن مان، گنوک کننت۔بلے مدام گوں کندگاں سرے سرینتگ۔ آئی ءَ تیوگیں جہان ءِ من ءَ سیل کنائینت، دراہیں دنیا ما گول ات آ سکیں نہ ترسے ات۔ آئی ءَ چہ ہچ چیز ءَ ترس ءُْ بیم نیاتک۔گُشنت کہ ”سر بہارے نہ انت کہ ماں سر تلّاں ردیت“۔
دگہ جاہے کواساں گشتگ، ”سرے کہ ساٹ ئے صد سال اِت عمر بیت“۔ بلے آئی ءَ ناں سر بہارے پہم اتگ ءُْ نیکہ سر ساٹ اتگ۔ گُشنت ہما کار ءَ بہ کن تو کت اِت کن ئے۔ بلے آئی ءَ گوشت من ہما کار ءَ کنیں کہ کت اِت مہ کنیں۔ منی سر پد کنگ ءَ ءُْ سوج دیگ ءَ ہچ سرپد نہ بوت۔ بازیں گشگ چہ سحر ءَ گیشتر انت بلے منی بازیں گشگاں،آ گیشتر ہژم گپت۔گند تریں کاراِت کت۔ کورچاتاں دوراِت کت کہ من شہد ءُْ بینگ شوہازیں۔ سیہ ماراِت گوں دستاں گپت ءُْ ہور نان اِت وارینت انت،یکیں تاس ءَ آپ وارینت ءُُ ہور واپینت اَنت اِش گوں وت ءَ یکیں بزم ءُْ بوپاں۔
من گوشت مہ کن چو، مار دژمن ء حدا انت، مار ءَ گوں دریں نبی پاک ﷺءَ وفا نہ بوتگ۔ بلے آئی ءَ گوں سروز ءَ مار مست کت اَنت کہ ”چنگ چانگ ءُْ جنگ جانگ ءُْ مار ءِ وفا“۔ یکروچے روزردءَ سر گپت کہ من ماہ ءِ کِرّ ءَ رویں، من ءَ ماہیکان دوست بیت۔من گوشت ”نادان! تو آزمان ءَ چتور پدانک بندئے؟“ آئی ءَ مار لوپ کت اَنت ءُْ ساد اڑ کت ءُْ ہمے سادانی سرا سر کپان بوت سر کپان دیم پہ ماہلیں ماہیکان ءَ رہ گپت۔نیم راہ ءَ رس اتگ ات کہ ماہ جمبرانی سیاہیں بیکانی رستگیں گیوار ءِ کشک ءَ ایر کپت ءُْ آزمان ءِ سبزیں گشان ءِ چیر ءَ اندیم بوت۔ تہاری ءَ آئی ءَ ہچ میم نہ کت۔تہاری ءَ سیاہیں ماراں آئی ءَ را ڈنگ جت ءُْ تہاریں چیلانی تہا دور دات،آئی ءِ ارواہ ءَ چو کبگیں مرگ ءِ دلمانگیءَ ماہیکان ءِ درہبات ءَ شت۔
آئی ءِ چم پچ اِت انت ءُْ سراِت منی کونڈ ءَ ات کہ ماہیکان ءَ جمبرانی سیاہیں برکہ ءُْ نکاب ءَ را چاک چاک کت ءُْ لیٹینت ءُْ منی پیژگاہ ءَ چو سمبہنتگیں بانور ءَ گوں کنجلیں دیدگاں، جمبرانی رستگیں ملگور آئی ءِ پر نوریں لقا ءِ کش ءَ ایر اِت انت ءُْ زلف ءِے کش اتگ اِت انت۔
من یک نگاہ یے ماہ چار ات ءُْ دومی نگاہ آئی ءَ سک دات کہ آ چو سرپتگیں پل ءَ بچکندگ ءَ ات ءُْ گشئے گشگ ءَ ات کہ من پرتو ماہ یے آورت۔ نوں تہاری تئی پیژگاہ ءَ ہجبر تہار نہ کنت۔