بلوچستان ءِ بنجاہی شہر کوئٹہ ءِ اگاں نزوریانی شون دئیگ بہ بیت داں تاک ہلاس بنت بلئے ایشی ءِ عیب داری ہلاس نہ بنت۔دنیا ءِ درائیں ملکاں عیب ءُُ نزوری بنت بلئے چیزے انچیں جاہ بنت کہ آوانی بے ڈولی اوپار کنگ نہ بیت چمیشاں چہ یکے بنجاہی شہرانی حراب کاری بزاں بے ڈولی ءُُ بے رہبندی۔کوئٹہ بلوچستان ءِ بنجاہی شہر اِنت کہ درائیں سیاسی سروک،درائیں ارزشت داریں ادارگ، درائیں قانودی گل ءُُ ادارگ،درائیں آسراتیانی بنجل ہمے شہر ءَ اَنت۔
بلئے اے کدگانی استی ءَ پد ہم اے شہر بنجاہی شہر ءِ چہرگے نہ جنت۔اول اگاں کسے بہ گشیت کہ بیگاہانی وہدے مردم پارکے ءَ سئیل ءَ بروت داں پارک نیست،اگاں زہگے دربئیت کہ ما لائبریری ءَ پہ وانگ ءَ رواں داں وانگجاہ نیست،نوکیں گاڑیاں پہ انچیں دگے سرکار ءَ اڑ کتگ کہ ترا سمائی نہ بیت کہ گاڑی کوہن انت یاکہ روڑ چہ کنڈ ءُُ بیٹ ءَ پر اِنت،ہور بیت نہ بیت روڑ چہ گٹرءِ آپ ءَ پُر انت۔
ہما درائیں نزوری ءُُ حرابی کہ یک مردمے ءِ پگر ءَ اتک کن اَنت ہما درائیں چیز چے بنجاہی شہر ءَ رست کن اَنت چُوش نہ اِنت اے حال ءَ ایوک ءَ بلوچستان ئیگ اِنت بلکیں درائیں ملک ءِ بنجاہی شہرانی اِنت ایوک ءَ یکے یل کن۔۔۔وہدے سیاسی سروکے کیت کہ من چُش کناں من پلاں چیز ءَ جوان کن اَنت داں مردماں باور نہ کنت پرچہ کہ ہما بنجاہی شہر ءِ آ سیاسی سروک وتی کماش اِنت آئی جاور اگاں پرے حال ءَ اَنت داں آ دگہ چے کت کنت۔
ایشاں بل کوئٹہ ءَ را دگہ یک عجبیں جیڑگی گوں کہ شپاں وتسریں تیرگواری کنگ بیت کس نزانت کہ اے تیر گواری پرچہ کنگ بنت۔سال ءِ دوازدہ ایں سالاں ہمک شپءَ تیر گواری بیت بلئے پرچہ بوئگ اِنت اے بابت ءَ کس نزانت کسے مرتگ، کسے ءِ سور بوتگ،کسے ءِ لوگ ءَ چکے ودی بوتگ، دگہ جنگے ءُُ بجنگے بوئگ ءَ اِنت کس نزانت بس ہمک شپ تیر گواری الم انت۔
اداں یک چیزے زانگ کہ اے شہر ءِ مردمانی گورا توپک ءُُ تیر سک باز اِنت یاکہ قانودی مردم شہر نیست اِنت دومی یا کہ آ وت نزانتاں کہ ایشاں چون ءُُ چتور بہ کن اَنت یک توپکے تیرے ءِ نہاد سد ءَ بر اِنت ءُُ یک دو ناں بلکیں ہمک شپ سدانی حسا ب ءَ تیر جنگ بیت ایوک ءَ ہمے تیرانی اگاں کسے حساب ءُُ داد بہ کنت کہ سالے چنچو کلدار ءِ تیر گواری پہ مپت کنگ بیت داں زانگ بیت قوم وار نہ انت گنوک اِنت۔
دگہ چیزے اوں ہمے تیر جنوک نزان اَنت کہ اے تیر ءَ کہ آ آزمان ءَ جن اَنت ءُُ ایشی ءَ را ہوائی فائرنگ ءِ نام دئیگ بیت۔ اے تیر برز ءَ آزمان ءَ گار نہ بنت بلکیں واتر زمین ءَ کائینت۔ہمے تیر ءِ چرہ کسے ءِ سر ءَ لگ اِت کنت۔ اگاں گرماگی شپے ءُُ کسے ڈن ءَ سر ءُُ دیم وپتگ آئی چم ءُُ دپ ءُُ دماگاں پروشت ہم کنت پرچکہ سائنس گشیت ہما زورا کہ چیزے برز ءَ روان دئیگ دو ہمنچکے ءِ زور ءَ آ واتر زمین ءِ نیمگ ءَ کیت۔
اے بد بختیں تیر جنوکاں کئے سرپد بہ کنت۔بنجاہی شہر ءِ سروک باز براں روتاکاں ہمے جار ءَ دیا ں کہ بے کاغذی توپک داریں مردم گرگ ءُُ بندی کنگ بنت بلئے تنی وہدے یک چُشیں مردمے گرگ ءُُ بندی کنگ نہ بوتگ۔اگاں کسے گر گ ءُُ بندی کنگ نہ بیت داں کسے دل ءَ پرے چیز ءَ بیم ءُُ ترسے نہ بیت اگاں ترس ءُُ بیمے نہ بیت داں اے کار انچو روان کنت دانکہ حال بئیت انت کہ انچیں تیرگواری ءَ مردمے بیران بوتگ۔