شپ ءِ نہنگام ات ۔برپ گواری ءَ سرجمیں شہر وتی امبازاں زرتگ انت ۔ انچو سرد ات کہ شہر ءِ درائیں مردم تتکگ ءُُ وتی وتی لوگاں زنکراتگ ات انت ۔ گوریچ ءَ شیک شیکے چیر ات ، گشئے زاناں یک گم جتے کہرانی نیام ءَ نشتگ ءُُ ہسکارگ ءَ ات۔ شہر ءِ کر ءُُ کش ءَ یک کسانیں کڈے چو پرشتگیں کلات ءَ مک ات ۔ انچو زانگ بیت گشئے اے کلونگروتی پروش ورگ ءِ درائیں کسہاں گوں زمانگ ءَ آرگ ءَ انت ۔

کڈک ءِ دلوال برپ گواری ءِ زور ءَ انچو جک اتگ انت ۔ مارگ بیت کہ انی ناں انی کپ ایت ءُُ چیر ترین ایت ۔ کڈک ءِ تہ ءَ یک کنڈے ءَ تہتے گوں چرکمائیں چادرے ماں پوش اتگ ات ۔ ہمے کلنڈیں تہٹ ءِ سر ءَ یک نادراہ ئیں مردے تچک ات آئی ءِ چم یکوئی کڈک ءِ تہ ءِ چراگ ءَ سک ات انت ۔ یک ورناہ یے کہ مارگ ءَ ات کہ نی زند ءِ جنجالانی ہلاسی ءِ وہد اتکگ ءُُ سربیتگ ۔ آئی ءِ گیمرتگیں دروشم ءَ امت ءِ رژنائی یے پدر ات ءُُ ہشک تراتگیں لنٹانی سر ءَ بے امیتیں بچکندے۔۔۔

یک شاعرے کہ آ وتی وش تبی ءَ چے انسانانی دلاں شادمانی ءُُ وشی ءِ بکشاہگ ءَ اتکگ ءُُ کلیں زندمان ءَ شادکامی ءِ کنگ ءَ جہان ءَ دیم دیگ بیتگ ات ۔۔۔۔بے درد ءُُ نادلسریں مردمانی ہلک ءَ وتی گڈی نفس ءَ ات ۔ ایشی ءَ چے پیش کہ رستیں مہلوک آئی ءَ آمگ ءَ بہ وارت آئی ءَ بہ گندانت ءُُ کلاگ بہ زیر انت ؟ آ چہ جہانی ءَ وتی سیادی ءَ سندگ ءَ ات ۔

آئی ءِ کر ءُُ گور ءَ انسانی نام ءُُ یکیں چراگ ءَ کہ آئی ءِ تہنائی ءِ ہمراہ ات ءُُ ہماتاکانی کہ آہانی سر ءَ شاعر ءِ وشیں حیال نبشتگ ات انت ۔ورناہ ءَ وتی درائیں زور یکجاہ کت انت ءُُ دست آزمان ءِ نیمگ ءَ چست کت انت گیمرتگیں چم سرینت انت گشئے زاناں آ گوں وتی چماں کڈ ءِ چت ءَ پروچگ ءُُ استارانی گڈی دیدار ءَ کنگ لوٹ ایت آئی ءَ نرم نرم ءَ درائینت ’’ بیا شرنگیں مرگ بیا‘‘ منی روح تئی ودار ءَ انت ، بیا کہ من نی دمبرتگ آں بیا منی زند ءِ سانکلاں پروش ءُُ من ءَ آجو بہ کن ۔بیا شیرکنیں مرگ بیا ۔ بیا من ءَ چہ اے رستریں مہلوک ءَ کش ءُُ برکہ اے من ءَ اچانگ پہم انت ۔

پمیشکا کہ من ہرچی چہ پرشتگاں اش کناں پد ءَ آہاں انسانانی زبانی ءَ ادا کناں ۔بیا منی کش ءَ بوشت چیا کہ جہان من ءَ چے بے سدھ ءُُ سما ءُُ بے حیال وپتگ ءُُ وش واب انت جہان ءَ من ءَ بے امیت کتگ ءُُ من ءَ تہاریں زندانے ءَ چگل داتگ ہمے واستہ کہ من سلیم ءُُ زر ءِ نہ لالچ داراں لوٹوک نیاں وت ءَ چے نزور تر نہ آں کمتر سرپد نہ باں ءُُ آہاں نزور نہ گشاں ۔ بیا من ءَ گوں وت ءَ بر بیا کہ من وتیگاں منی حاجت نہ انت۔

من ءَ وتی امبازاں گر منی لنٹاں نوکیں لزتے بہ دئے کہ آ وتی مات مہر ءُُ دوستی ءَ ہم زبہر بیتگ انت ۔ ہم لنٹاں کہ وتی گہار ءِ انارکانی پہ مہرنام نہ گپتگ انت ءُُ ہمالنٹاں کہ وتی دوست ءِ ماہ ئیں دیم اش ہم چکگے نہ گپتگ بیا منی مرگ من ءَ آجو بہ کن ۔ اے وہدی نیم مرگیں مرد ءِ کر ءَ یک سیاہگے است ات یک اندیمیں سیاہگے یک چیر ءُُ اندریں سیاہگے سیاہگ ءَ برپ رنگیں اسپتیں پوشاک پوش اتگ ات ءُُ آئی ءِ دستاں یک روچے پلی تاجے ات ۔

سیاہگ سر ات ءُُ شاعر ءَ را وتی امبازاں گپت ئےِ سیاہگ ءَ شاعر ءِ چم نزکت انت ءُُ آئی ءِ لنٹاناں نوکیں لزتے بکش ات ۔ نی اے کڈک ءِ تہ ءَ یک حاکی مچے ءُُ ءُُ ہما تاکاں چے ابید کہ آکڈک ءِ تہا تہاروکی ءَ اد ءَ اود ءَ شنگ ءُُ تالان ات انت دگہ ہچ نیست ات ۔

کرنے ءَ پد اے شہر ءِ مہلوک بے پروائی ءُُ تاہیر ءِ واب وش واب ات انت ءُُ وہدے آہاں چہ واب ءَ بست کت ءُُ بام ءِ رژن ءَ کت انت ۔ تپ آہاں شہر ءُُ بازاراں ہما شاعری ءِ بت جوڑ کت، شر سمبہینت ءُُ ہمک چار چوکاں شاعر ءِ بت درنجاں کت ۔ آہ ! انسان ءِ بے سدئی ءُُ نادانی۔۔۔۔