درستاں پیسردستونکءِ جندءَ دلگوش کن اِت کہ اے دستونک ماں مبارک قاضیؔءِ شعری دپتر”مُرگ پہ کدوہاں رَپتگ اَنت“ءِ تاکدیم78ءَ مان اِنتءُُ اے کتاب مارچ2014ء ءَ سچکان پبلی کیشنزگوادرءِ چیردستیءَ چھاپءُُ شنگ بوتگ کہ۔

چہ گِسءَ باریگ بنت درکپتگ ئے
دل کجام دیریں دیاراں رپتگ ئے

زندگی ءِ کوہیں دلبندءِ سرا
تو چو زیبائیں گلابءَ کپتگ ئے

نیست ہچ جاگہ تئی سوچکانی اِلاج
واہگءِ جمبوریں آسءَ تپتگ ئے

مُہتبر اے زند تئی واستہ نہ اِنت
تو مدام نرمیں نپاداں وپتگ ئے

قاضیؔ تئی گُلکاری ءِ کسہ نہ بیت
شعر چو سچکانیں تگردءَ گوپتگ ئے

اے دستونکءِ اولی شعرءِ چارگءَ ہمے گُمان بیت کہ شاعرگوں یک انچیں مردمےءَ گپءُُ ترانءَ اِنت کہ آماں ہماپیسری ہندءُُ مقاماں گندگ نہ بیت کہ شاعرءَ پیسرءَ دیستگءُُ ہمے شعرءِ دومی بندءَ شاعرمجاز مُرسلءِ یک تہرے کہ آئیءِ باروا ماں اردو زبانءَ نبشتہ کنگ بوتگ کہ ”آلہ بول کرصاحبِ آلہ مُراد لینا“ہمے تہرءَ کارگرانءَ دلءَ دیمءَ دَنت ءُُ گوں دل ءِ واہند ءَ گپءُُ تران کنگءَ اِنتءُُ بوت کنت۔

اے دلءُُ دلءِ واہند شاعرءِ جندبزاں وتی جندءِ اندریءُُ داخلی صورتءُُُ کیفیت یے درانگازگ لوٹ ایت۔یاکہ اے وڑہم بوت کنت کہ شاعر وتی دَری بزاں خارجیءُُ جیڑہےءِ بارواکہ یک سیریں سرڈگارءُُ بہشتیں گلزمین یے واہند بوہگءَ پدہم بازین نازاکیں دلءُُ واہنداِش پہ لاپءِ شوہازءَ باریگانی باریگ پہ پتءُُ پیرُکی ہنکینءَ تلوس اَنت،گپءُُ باوست کنگ لوٹ ایت۔

یک حسابےءَ مبارک قاضیؔءِ ہمے وڑیں شعرانی وانگءَ پد ہمے مارشت بیت کہ مبارک قاضیؔاندری ءُُ دَری دوئیں صورتاں یک دائمی بیگواہی یے آماچ اِنت کہ ماں دگہ یک شعرے ءَ ہم گُشیت کہ۔

پدا قاضیؔ ہما اِنت گندگءَ نئیت
چہ لوگءَ یک بیگاہے دراتکہ

اے دستونکءِ دومی شعرءَ پہ یک دمانے گوں اولی شعرءَ ہمگرنچ بچارئے تہ ہمے مارشت بیت کہ شاعر پداگوں وتی جندءِ دلءَ ترانءَ اِنت کہ ”تو“ چویک زیبائیں گلابےءَ ”زندگی“ بزاں منی دوستدارءِ مزن شانیں دلبنداں کپتگ ئے ءُُ تراچہ اداٹگلگءُُ گِسر بوہگ تہمبل نہ کنت۔

تو پہ مدامی ہمداکپگ لوٹ ئےءُُ اگاں ہمے ”تو“ءُُ ”زندگی“ءِ معناہاں کموشاہگان تر بزورئے تہ شاعرادا گوں یک انچیں بالادےءَ ترانءَ اِنت کہ آئیءَ پہ مقصدیتءِ منوگریءُُ ربیت بکشگءَ وتی سرجمیں کازماس یک گلابءِ پُل یےءِ بستارءَ کُتگ ءُُ وتی دائمی لوٹءُُ گذرءُُ مقصدیتءِ مزن شانین بالادءِ سرازرشان کرتگءُُ وتءَ پہ مدامی زندگ کرتگ۔

اے دستونکءِ سئیمی شعرءَ شاعروتی دری بزاں خارجیتءَ راپہ تژن گُشگءَ اِنت کہ توکہ پہ وتی جندءَ زندگ ئےءُُُ ترا نہ دگہ کس مان کئیتءُُ نئے توپہ دگہ کسےءَ دردے دلءَ دارئےءُُ توبس تہناپہ وتی جندءِ سیتءُُ نپ،جوپہءُُ لالچءُُ واہگانی آسءَ ستکگ ئے۔تئی اے سوزمان تاابدبرجاہ بیتءُُ توکدی ایمنءُُ پہ قرار نہ بئے پرچاکہ دانکہ واہگ چہ جندی بزاں ذاتی کیلوءَ بُرزءَ مہ بنتءُُ پہ راجءُُ چاگردےءَ دردے مہ وراَنت۔آواہگانی سیتءُُ نپ ابید چہ تاوانءُُ سوزمانءَ دگہ ہچ نہ بیت۔

اگاں پہ یک دمانےءَ اے دستونکءِ چارمی شعرءَ گوں سئیمی شعرءَ ہمگرنچ بہ لیک ئے تہ اے شعرہم یک تژنءُُ پیگوری شعرے ءُُ مئے نام گپتیں راہشونانی راجکاریءِ بالادءُُ دروشمءَ پدرکنت کہ اے چونءُُ کئی برکتءَ پہ آرام برجاہ اَنت ءُُ اگاں پہ یک دمانےءَ ہمے شعرءَ مجازمرسلءِ یک تہرے کہ لبزءَ راآئیءِ چپیں معناءَ کارمرزکنگ بزاں ”لفظ بول کرمتضاد مراد لینا“ءِ پُشدرءَ بچارئے تہ شاعر گوں انچیں مردمےءَ پہ بژن ترانءَ اِنت کہ آیک انچیں مردمے کہ بھیسہ کرزیت، راہشونی کرزیت بلئے آارزشت دئیگ نہ بیتءُُ آئیءَ وتی سرجمیں زندءِ عیش بباداتگ اَنتءُُ پہ وتی مولءُُ مرادءُُ مقصدیت ءِ برجاہ دارگءُُ ربیتءُُ دیمرو ی دئیگءَ جُہد کُرتگ۔

ماں اے دستونکءِ پنچمی شعرءَ یک پہرحیالی بزاں تعلّیءِ آماچ اِنت ءُُ اے بارواآوتءَ پہ ساچشت بزاں شعرءِ کماہگءَ بے درورءُُ تہنالیک ایت کہ مبارک قاضیؔ چوش کہ توشعراں کماہ ئے تئی کساسءُُ ہمکوپگیءَ دگہ کس اوشتات نہ کنت ماں وتی دگہ یک شعرےءَ ہم ہمے وڑ نازان گندگ بیت کہ

قاضیؔ انچیں گال کتاراں من پہ گلءَ
پیگمبرہم شعر چُشیں پِربست نہ کنت

اے وڑیں کیفیتاں وتءَ بے درورءُُ تہنا لیکگءِ معاملہ ایوکءَ مبارک قاضیؔءِ نہ اِنت بلکنہ ہرشاعریک نہ یک جاہےءَ ازمءِ ہمابُرزیءَ سر بیت کہ اوداآئیءَ راچہ وتءَ ابید دگہ کس گندگ ءَ نئیت چوشکہ بشیربیدار جاگہےءَ گُشیت کہ۔

گونڈ مہ گر گالاں او بشیرؔ ہچ پیمءَ وتی
ما تئی ہر دانکءِ بہا مرچاں لکھ کُتگ

نہ تہنابلوچی زبانءِ شاعرپہ وتی شعری ازمءَ نازانءُُ پہرحیالیءِ آماچ بنت بلکنہ مرزاغالبء ِ وڑیں شاعرے ہم پہ پہر گُشیت کہ

ہیں اور بھی دنیا میں سخنور بہت اچھے
کہتے ہیں کہ غالبؔ کا ہے اندازِ بیان اور

ر گڈسرءَ یک عرضے کہ مبارک قاضیءِ اے دستونک ءِ بابتءَ من وتی کستری زانتءِ حسابءَ باوست کُتگءُُ شاعر ءِ شعر پہ ہروانوکءِ نگاہاں دگہ معنایے سمبہین اَنتءُُ دیما کارنت۔