سہبی مہلہ چم منیر مومن ءِ تاکبندگدار ءَ گوں کپت اَنت دل ءَ گشت ایشیءِ چندے تاک دزموش بہ کن آں چاراں چاراں عومر کیا ءِ آزمانک ”آ بدل بوتگ“ ءَ چم کپت اَنت منا عومر کیا ءِ درشانداب چو حنیف شریف ءِ درشانداب ءَ سک دوست بیت پمشکا آئی ءِ آزمانک سرجم ءَ وانت باز وش نبشتہ کتگ اَت آئی ءِ آزمانک ءَ جیڑگ پرمات ءُ ُ انچو گشگ بیت کہ ہما ساچست لبزانکی دپتراں است بیت کہ وانوک ءَ جیڑگ بہ پرمائیت۔
عالماں گشتگ کہ دیوان ءَ ہما مردم نامدار گشگ بیت کہ دیم ءِ مردم ءِ گپاں پہ دلگوش اش کنت ءُُ گوں اوپار ءَ جواب ءُُ پسو ءَ بہ دنت بلئے اے چاگرد ءَ چش نہ انت بلکیں اداں ہما مردم ءَ را گیش زانتکار ءُُ عالم سرپد بنت کہ ہما دیوانءِ تام ءَ بارت بلئے آئی ءِ گپ ءُُ تران ہلاس مہ بیت۔اے وڑیں مردم باز انت کہ دیوان ءِ تام ءَ بارت بلئے وتی گپاں کنت۔
یک نامداریں کولے کہ ” The only thing we have to fear is fear itself “زند گی ءَ چشیں بازیں جاور انسان ءِ دیم ءَ کیت کہ آئی ءَ را ترس ایت آئی ءِ پگر ءُُ سما ءِ درائیں در ءُُ دریگ بند بنت ءُُ آ دست ءَ سرا کنت نند ایت ءُُ بے سوبی ءَ زندگی کنت باز انچیں مردم اوں است کہ چرے جاوراں دلپروش بیت ءُُ وتکشی اوں کنگ ءَ لاچار بیت۔
یک وہدے انچیں بوتگ کہ مردماں گشتگ کہ مئے گور ا نیٹ نیست انت ،مارا نیٹ ءِ حاجت انت ءُُ بے نیٹ ءَ ہچی نہ بیت۔نوں بچار اے دور انت کہ مردم چہ کتاباں گسر کپتگ اَنت ہرچی نیٹ ءَ مارا دست کپیت ،پیش ءَ بلوچی کتاب نیٹ ءَ نہ بوتگ اَنت۔
بلوچی زبان ءِ مستریں نزوری ہمیش اِنت کہ آئی تہا شریں پولکار نیست اِنت ءُُ زانتکار باز اِنت ۔ہرکس وتی تہا یک بلائیں زانتکارے ءُُ آئی ءِ چماں اے دگہ درست بے زانت ءُُ جاہل اَنت ۔ بلئے پولکاری انچیں چیزے کہ ایشیءِ ہاترا زانتکاری نہ لوٹیت بلکیں چیزے رہبندانی پداں وتی کار ءِ سرجم کنگی اِنت ءُُ اے رہبندانی سرپد بوہگ ءُُ ایشانی کارمرز کنگ ہرکس ءُُ ناکس ءِ کار نہ کنت ایشیءِ ہاترا کل وہدی کار لوٹیت ءُُ کس ایشیءِ ہاترا ساڑی نہ اِنت بلکیں ہرکس ہمے گمان ءَ اِنت کہ آبس زانتکار انت ءُُ آ ہر چیز نبشتہ کت کنت ۔
بلوچی زبان ءُُ ادب ءَ یک وھدے است اَت کہ شائر ءُُ ادیباں وت ماوت ہپتگی دیوان ءُُ مراگش کتگ ءُُ وتی زبان ءُُ شائری تک ءُُ پہناتانی ہروڑیں جیڑگ ءُُ جنجالانی سرا تران کتگ ءُُ ہما دیوان ءِ تہا ہما جیڑگانی گیشواری کنگ ءِ جہد کتگ باز براں ایشانی وت ما وت ءَ ترندکلامی ءُُ جنگ اوں بوتگ بلئے بازار ءِ کس چہ آ جنگ ءُُ ہبراں سرپد نہ بوتگ ایوک ءَ ہما دیوان ءِ مردم ءُُ دیوان ءِ مردماں اے اوں گشگ بوتگ کہ دیوان گپ ایوک ءَ دیوان ءَ بہ بنت ڈن ءَ درکنوکائی مہ بیت ۔
باز براں دل گیشت کہ ہرچ راستی یے کہ تو زان ئے آ درائیں گپاں گوں پہکی ءَ درشان بہ کن ،بلئے رند ءَ گیر کیت کہ من کجام شہر ءِ نندوکاں
’’ عقل ءُُ دل ہردوکانی جنگ نہ روت‘‘ اے پربند وہدے چہ نعیم پنجگور یءِ وشیں توارءَ اِش کت داں ،شئیر ءِ لزت ءَ ابید اوں دل ءَ چاڑ ءُُ وسوسے چست بوت آ ایش کہ شاہزانتانی ہمے گشگ اِنت کہ دنیا ءِ تہا دو چیزانی دائم جنگ اِنت یکے عقل ءُُ راستی ، دومی دل