ماتءُُ پت وتی اولی چُکاں چون دوست دار اَنت،، پراھاں شیدا ءُُ گنوک بنت کہ آھاناں پاکیں ھاوند ءَ اے دُگنیا ءَ ٹوھیں سوگاتے بکشاتگ۔ شپءُُ روچ آ زھگءَ را نازین اَنت،،آئی ہر تماہ ءُُ لوٹ ءَ پیلو کن اَنت،،،آئیءَ وتی دستانی دِلءَ کن اَنت،،، دانکہ آئی ءِ دیمءَ گرمیں گْواتے مہ کشیت۔۔بلئے اگاں ہما ماتءُُ پِت ءِ دِگہ زھگے ودی بیت،،دوئیں یکیں چم ءَ چارگ بہ بنت،، دُرستیں چُکاناں مہر بہ دنت،،یک چُکے ءِ دوست دارگ ءُُ دومیءَ پونزءَ رسینگ شر نہ اِنت،،،ھُدا وش نہ بیت۔۔بلئے نہ زاناں ہمے نادُوستی ءَ پمن پرچی ءَ لانک بست،،چے میارءُُ گُناہ۔۔
’’من ھانیؔ آں۔من وتی ماتءُُ پِت ءِ اولی پیداک بوتگیں زھگ آں۔من ءَ پد منی دِگہ دو بْرات ءُُ یک گْوھارے ودی بوت۔ من باز گلءَ بال اِتاں وھدے مئے گِس ءَ بچکیں زھگے ودی بوت کہ آئی ءِ نام منی ماتءُُ پتءَ علیؔ ایر کُت۔علیؔ منءَ سک باز دُوست اَت۔ من مُدام علیؔ ءَ را وتی کُٹ ءَ کُت ءُُ گوں آئی لئیب کُتءُُ ہمے علیؔ مرچی وتی بُودءَ سر اِنت،، من ءَ گوں دِگہ دِلے مہر کنت۔بس یکیں علیؔ ءُُ وتی مکھیں ماتءَ وتی رھدربر لیکاں۔۔۔
ما چاریں بْراتءُُ گْوھاراں ابید ہم منی پِتءَ را دِگے گِسے ھست کہ اودءَ پِت ءِ دومی جنین گوں ہمراہ ءِ پنچ چُک ءَ جہمنند اِنت۔چراھاں چار مردین زھگ اَنت ءُُ یک جنین زھگے۔آھانی گِس یکیں میتگ ءِ دومی دمکءَ اِنت۔ بلئے گیشتر وھداں پِت مئے لوگءَ کئیت ءُُ برے برے دومی گِس ءَ روت اِنت۔ روچ ءَ پِتءَ گوں علیؔ ءَ دُکانءَ کار کُت ءُُ شپءَ گِسءَ واتر کُت۔۔
دینءِ ھوالہ مئے ماتءُُ پِتءِ فرقہ دِگہ دِگر اَنت۔ پمے ھاترءَ ما گوں روچے یک ھڑءُُ جنجالے ءَ دوچار اَنت۔منی مکہیں مات قرآن وانین ایت، کساس پنجاہ گْونڈو ءَ بُرز نیمروچءِ ٹاک ءَ مئے لوگءَ پانگ بنت ءُُ مات یک پہ یک ءَ آھاناں قرآن وانین ایت۔منی مات ءَ دیر اِنت کہ قرآن زھگاناں وانینیت،،، ءُُ برے برے انچیں زھگ مئے لوگءَ کئیت کہ آ منی ماتءِ نودربرانی زھگ بنت ۔
من ہم قرآن چہ وتی ماتءَ دربُرت۔ من چہ وتی مکہیں ماتءَ باز در بُرتگ۔
منی مات ساپدلیں زالے،، کسی گونءَ نہ ہڑ ایت، کسءَ گوں جیڑہ ءُُ جنجالے نیست،، دْراھیں روچ یا وَ گِس ءِ کاراں گوں ھمگرنچ اِنت یا وَ تسبیح کنت ءُُ قرآن وانینت ءُُ پنچیں وھدءِ نِماز ءَ پہ دِل ءُُ سِتک وانیت۔
چو وَ بہ گِندئے،، وشیں کمپانےءَ مئے دیوان جم بیت،،ءُُ ماپہ دومی ءِ نظراں آسودگ ایں،،ھُدا ءَ پہ سرءِ ساھگ کنگءَ گِسے بکشاتگ،، ءُُ مئے گِسءِ روزی ءَ دَنت،، ہمے پِتءُُ بْراتانی جہدءِ بروردءَ گوں۔۔۔
بلئے اگاں کسے چہ من بہ پُول ایت،، من گْریوگءَ ابید دِگہ ھِچ نہ زان آں،، من اندرءَ دِگہ یک ابیتک ءُُ لِواریں موسمے،،، ہمروچ سوچ ایت۔۔
من زِند ءُُ مرگ ءِ میانجیءَ سر بیتگ آں۔زِند پہ من قیامت اِنت،، من وتیگانی آسءَ ہمروچ بْرجان آں،،من شُمے آں کہ منی سرءَ منی پِت ءَ زھر کئیت،، آ گُشیت’’ تو یک ساھتے زِندگ مہ بات ئے،، آ گُشیت تو منی چُک نہ ئے،، آ اے ہم گُشیت کہ تئی وجودءَ گوں من ءَ ھِچ واستہ نیست۔۔ تو زُوت تِر چہ اے دُنیا ءَ بہ شتین ئے۔۔‘‘ اے گپانی اِشکُنگءَ گوں منی چم ارس ءِ ھار کن اَنت،، دِل ءَ پاھار چِست بیت، من روچے ھزار بار مراں ءُُ زِندگ باں۔
من ہر آئی گپءَ گوں دِل ءِ تب ءَ ارس گْواراں،،، منی دِل ءَ آسے روک اِنت،،من،،من مُرت آں۔۔ سئی روچ من گْریوگءَ آں۔۔ مردم من ءَ بلاہ ءُُ بد گْوش اَنت،، منءَ دوست نہ دار اَنت،،منءَ پریشان کن اَنت۔
نہ زاناں،، پرچی ءَ؟؟ من چے کُتگ؟؟ منی سرءَ پرچیءَ منی کس ءُُ مردم جِن ءُُ جاتو اَنت۔۔
من جنین زھگے آں۔۔ پہ من گِس ءِ یل کنگءُُ روگ ھیبے،، منءَ چاگِرد ملامت کنت،، منی دودءُُ ربیدگ منءَ اجازَت نہ دئینت کہ من اے پیمیں سیلیں کارے بہ کن آں،،، مردین زھگے بوتین آں،،،دیری تتکگ اِت آں،، یا وتءَ را کُشتگ اَت ءُُ یا دورءُُ در شُت آں داں کسےءِ دِل ءَ گرگے مہ جتین اِنت کہ اے پیمیں اِنسانے ھست۔۔
من تُرسے ءِ آماچ آں۔ منی دردوار ایوکءَ مکہیں مات اِنت،،بلئے گیشیں گم ءُُ رنجاں آ ئیءِ جان ءِ ھاٹیگ ھلاس بوتگ،، آ دیوال ءِ کُنڑے ءَ کپتگ ءُُ وتی زِند ءِ گُڑی روچاں ھساب کنت۔ ورناھیں جنین ءِ وش تبیں زِند گوں اے زوراکیں مرد ءَ زیان بوت۔ اے ماتءِ ہمسرو تنیگا پنءُُ سُرکی ، ءُُ گوں بانوری گُداں چکر اَنت،، بلئے اے بزگیں ماتءَ ر ا بہ گِند ئے گْوش ئے ھشتاد سال ئیں پیریں ماتی یے۔۔یکے گِس ءَ اگاں من بیمار بہ باں،، کسے ءَ سُدیے پِر نہ بیت کہ اے مردم مُرتگ یا زِندگ اِنت۔۔ بلئے اگاں خدا نخواستہ منی دِگہ بْراتءُُ گْوھارے بیمار بہ بیت یا آئی جیڑہ یے بہ بیت،، ہما دمانءَ دُرس پرآئی پِررچ اَنت ءُُ آئی ھالءَ پُرس اَنت،، پِت چہ آ دِگہ چُکاں وش ءُُ باز گَل اِنت،،،آھانی واستہ وتءَ نْدرکنت،،،بلئے نہ زاناں من پرچیءَ چو ھزابانی تہءَ بُک ورگءَ آں۔۔
گِسءِ دُرستیں کار ہم منی سرءَ اَنت،، بلئے نہ زاناں،، چیءَ من وتی پِت ءُُ مردمانی چم ءِ پٹ آں۔۔ دِگہ پولنگے منءَ پِر نیست،، دِگہ گُناہ یے من نہ کُتگ۔کسانیءَ من مہرءَ چہ زبہر بوتگ آں،، مہرءُُ دوستی من ءَ نصیب ءَ نہ اِنت،، ءُُ نا منی سرءَ یکے رحم کنت۔۔
اِدءَ دُرستیں مردم مُرتگ اَنت،، اگاں یکے زِندگ اِنت بزاں کہ آ ہم مُرتگ،، آ اِنسان مُرتگ کہ پہ دومیءِ دردءُُ گماں ھِچ کِما ر نہ کنت۔۔بّزگی ودّدان اِنت، دِل ءِ آس جمبور اِنت، نیست چوشیں دردوارے کہ اے جمبوریں آس ءَ بہ تُوس ایت، بلکنہ ہر کس پہ دومیءِ ماندارگءَ ساڑی اِنت۔
نا زِندگی منءَ وتی پاداں بارت گوں ،،ءُُ نا مرگءِ گُڑی مِنزل منی دیمءَ کئیت۔ایوکءَ زِندءُُ مرگءِ میانجی ءَ ابیتک ءُُ مُلوریں ھُدائی بندہ یے شِناّل اِنت۔ بئیت چُوشیں روچے کہ بہتءِ اِستال اے ابیتکی ءَ وشی یے پِر بہ ترینیت۔۔
