یک تامرے ءِ کسہ انت کہ منا سک دوست بیت آیک انچیں مردے کہ ایوک ءُُ تہنا یک بلائیں کوہ یے کوچیت ءُُ راہ یے پہ وتی کسانیں میتگ ءَ پہ جوڑ کنت۔چرے کسہءَ یک گپے پدر بیت کہ بنی آدم ءِ جوزگ آئی ءَ ہرچی پرمات کنت ءُُ آ کتے ہم کنت بلئے ہمے جوزگ دل ءَ بہ بیت۔

منی دیریں واہگے بوتگ کہ عطاشادءِ ادیرہءَ بہ گنداں بلے پدا جیڑاتگ کہ کانسی کبرستانءِ تہنائیں جنگلءَ من عطاءِ ادیرہءَ کُجا بہ پولاں،پمشکا اے واہگ سرجم کت نہ کُرتگ بلئے مروچی وہدے عالم سیفءَ گوں لہتے سنگتاں منا سلاہ جت کہ ما عطاءِ ادیرہءَ روگا ایں گڑا دلءَ گلے چِت۔

”اللہ ءِ نامءَ ورگ بدئے“

زانتیگ ءِ سرپدی ئیں مردم نوں زان انت کہ بازیں ساہدارے چو بنی آدم ءِ وڑا گپ ءُُ گال کت کنت اگاں اے راستے گڈا آہانی گشگ انت دیم ءَ ڈولفن گپ کت کنت۔

واجہ اکبر غمشاد ؔ بلوچ، بلوچستان ءُُ بلوچی لبزانک ءِ پجّار اِتگیں ندکاراں زانگ بیت۔واجہ ءِ ند آئی ءِ ندکاری ءِ وت پجّار اِنت۔واجہ ءَ شاعری ءَ ھور رِدانکاری ءِ سرا گیش کار کرتگ کہ چہ بلوچی لبزانک ءِ وانوکاں چیر نہ اَنت۔منا اینچو ھاٹی نیست کہ واجہ اکبر غمشاد ؔ ءِ شاعری ءُُ آئی ندکاری ءِ سرا نبشتہ کرت بہ کنیں، بلے پدا ہم دِل ءَ اھت کہ واجہ ءِ ندکاری ءِ بابت ءَ وتی نِزوریں پِگر ءَ کار بگر ین، کمے وتی ندءِ ارمان ءِ پیلو بہ کنین، واجہ چہ منی پگر ءُُ ھیالاں بازبُرز ءُُ بالا تر اِنت۔

کندیلءِ توامیں شہر مران اَنت یک یکءَ!بلوچ مدام زندکشوکیں ڈکالانی آماچ اِنت۔ اے سرزمینءَ درچکءُ دارءُ انسانانی ڈکال مدام ھرابیں جاوراں گوں مان پیچیت،ادءَ لہتیں وت جوڑ کتگیں ءُ لہتیں ابرمی ڈکال اَنت۔ھور نہ بیت درچک تاک چنڈ بنت، بلئے بازیں سالاں پد اگاں ھورے بہ گواریت گڑا پدا سبزگ سرکشیت، درچک شاہ جن اَنت،کشار رُداَنت،بہارے کئیت۔بلوچ ءَ درچکءُ دارانی ڈکال کشت ءُ نزور کت نہ کنت بلئے انسانانی ڈکال الم سگگءِ وسءَ چہ دراِنت۔گوستگیں ماہءَ بلوچی دستونکءِ بادشاہ ظفرعلی ظفر بیران بوت،آئیءِ ٹپ انگت تاجگ اِت اَنت کہ واجہ عید محمد عید ھوں چہ ما گسر کپت۔