ءُُ تو من ءَ بدل ءَ چے دئیے ،آئی ءَ پریانی نیمگ ءَ چاراں گشت گچین بکن آئی ءَ گشت بلئے من ترا حال دیاں منی دوستیں ناکوزتک اشاں منی وڑا درائیں زند ءَ جنین چک بوہگ ءِ کول گپتگ ’’ دل ءَ میار‘‘ پان ءَ گشت۔ تازی تئی انت ،ہرچے کچکے کہ ترا دوست بہ بیت ؟

دنیا ءِ تہا ہما مردم مرچی دیمروئی کنگ ءَ اِنت کہ آ دوتل ءُُ دوپوستی زانت ءُُ سرپد بیت۔ہما مردم سوبمندی ءِ برزیں آزماناں سر بیت کہ آگوں ہمک مردم ءَ یکوڑ تران بکنت ءُُ ہمک مردم ءِ ہاترا ءَ وتی جند ءِ گیرت ءَ ببا بدنت ۔مرچی کامیابی ءِ ہاترا جہد ءُُ محنت کنگ نلوٹ ایت ایوک

اے حبر ءَ کس ھم رد کْت نہ کنت کہ نیکراہیی(مذب) ءِ سیادی گوں بنی آدم ءِ ذند آہی ءِ روحانی،چاگردی ءْ دود ءْ ربیدگاں گوں پرا ہءْ شائیگان اِنت.پمیشکا سیاستداناں گوں ملاھاں ھوار مذہب ءَ را وھد ءِ ھمبراہی ءَ وتی ذاتی مقصد ءْ لوٹانی سرجم کنگ

اے دگہ نقاد اَست اَنت بیا اَنت ءْ مارا گیشر منظور بسمل ءِ ساچشت ءِ مجگ ءَ مئے دیم ءَ ریس ءْ پرّیس بکن اَنت آ اَمید اِنت کہ انچوش کن اَنت کہ منظور بسمل ءِ شعر ماں بلوچی شعری لبزانک ءَ سک پْر ارزشت اَنت آ ما نوں تھنا ” ساھار ” سرا ھبر کنیں کہ بسمل ءِ ھپتمی شعری دپتر اِنت۔ْ

شاعر مر اَنت قفیر مرانت نیکہ جار بیت
آ کہ دمے مگندیت اے دنیا تہار بیت

انگت بہ ریچ کمکے جلوہ شرابی یے
نازانی گلبدن تئی ہمراہ شرابی یے
تو چو عزیز مصر وتی ساہگ ءِ گناہ

دنیا ءِ اے یک کانودے کہ سیمسرانی کش ءُُ گورا نندوکیں مردماں وت ماں وت نندو گند ،سور ءُُ آروس ءُُ بیپاری ءِ آزاتی بیت ءُُ سیمسرانی مردم ہر دوملکاں داں ۳۰۰ کلو میڑ ءَ شت ءُُ اتک کن اَنت ۔ بلوچستان ءِ سیمسراے وہد ءَ پاکستان ءِ دوست ،ہمساہاگ ،اسلامی ،برات ءُُ ناشری ءَ پاکیں ملک گوں ایران ءَ ہم لٹ اَنت۔ عالمی کانود ءِ رد ءُُ پاکستان

زیوس ہچ وڑا چکاں دلگوش کنوکیں پتے نہ اَت ۔آئی ءِ چک سک باز ات انت ءُُ آ وت سک باز جیڑاں مانگشتگ ات پمشکہ آئی پہ مزنیں جنجالے چکانی نیمگ ءَ دلگوش گور کت ۔اے درائیں نادلگوشی آں ابید ہم پرائی ءَ لیٹو(Leto) ءِ چکاں پراموش کنگ گرانیں کارے ات ۔

مردم ،گنگدام ،بالی مرگانی رم ،درچکانی تاک ،چیاگار اں؟ ابید ءِ مکیں بنڈاں دگہ ہچ نہ گواہیت نہ شاہ ءُُ نیکہ تاک تاکانی وڑا ماہم اِشاں یلہ کنیں ؟زیک سجہیں مردماں بازار یلہ کتگ نودین تو بنڈانی گپ ءَ ئے ؟ ہو یلہ کنگ ءَ درست یلہ کناں تہناں زیک کتگ ،نوکیں مرچی ءُُ پشکتگیں باندا بلئے نودین من ءَ ءُُ ترانوں یلہ کنگی

نگدکارے مئے اوں ساچشتاں پہ چاڑے سَیل کنت
جھندم چہ سوج ءُُ سرا مارا شگانے اوں نہ جَنت ‘