چاکرؔ چو کسان ءُُ نا بَلد نہ اَت کہ وتی ھِچّ ءَ پوہ ءُُ سرپد مہ بیت ءُُ مہ زانت۔آ یک شیوارءُُ بوُدی ئیں چُکے اَت۔پِت ءِے مَرگ ءَ آئی بالاد الّم نِزور ءُُ آئی ءَ را تکانسر کُتگ اَت ،بلے آئی شیرزالیں مات ءَ آئی ءَ را ھروھد دلیری ءُُ جوْانمردی ءِ دلبڈی ءُُ سکین دات کہ آئی ھچ نہ ماراِت کہ بے پِتی یا بزگی چی یے۔ مات ءَ پہ لاڑے چاکر ءَ داشتگ اَت۔آئی ءَ را ھروھد وانگ ءُُ زانگ ءِ سکین ءِ دات ۔ 

وھدے چاکر میتگ ءِ چُکانی ھوری ءَ وانگجاہ ءَ شُت یا لیبءَ شُت گڑا چُکاں ھمے گَپ جَت کہ چاکرءِے پِت روچی پِرشتگاں (فوج) کُشتگ ،چاکرچہ کسانیں چُکاں وھدے اے گپاں وتی گوشاں اِشکُنیت آئی دلءَ آس لَگّیت،ھِچ نہ گوْشیت ۔آسَگ ءُُ اوپار کَشّیت ،گوں جوْانمردی ءَ وتی سنگتءُُ ھمتبکیاناں پَسّہ دنت منی پِتءَ دُزّی نہ کُتگ کہ روچی پرشتگاں کُشتگ ،بلکیں پہ وتی ڈیھ ءِ ھاترا۔

سنگتانی اے مدامی ئیں گپّ چاکر ءَ گیشتر تاگت دینت ءُُ آئی بالادءَ ھاٹی دار کن اَنت۔برے برے چاکرءَؔ پِت ءِے ترْانگ گِیر کاینت کہ مدام پِتءَ وتی ھمراھیءَ چاکروانگجاہ ءَ بُرت ،موکل ءِ وھدءَ آئی کتابانی بَستہ وتی کوپگءَ کُت اَنت کہ چاکرءَ دَمبُرتگ اَت۔موکل ءِ روچءَ آئی ءَ را وتی ھوری ءَ بازارءَ بُرت ءِے۔بازارءَ آئی وشتریں ورگ ’’پکوڈہ ءُُ سمبوسہ‘‘ اتاں۔

واتری ءَ پہ کسانیں گُہار ءُُ مات ءَ اَلّم پکوڈہءُُ سمبوسہ ءِے گون اَت۔وشی ورانی تہءَ اَت۔اے ترْانگ آئی ءَ وھدے گِیر کاینت گڑا گوں ھاوندءَ گِلگ کنت کہ پاکیں ھاوند!تو پرچا منی زندءِ وشی پُلِت اِنت؟ توکمو سَبر کُتیں کہ من وتی پادانی سرا اوشتات بُکتیں ۔

وتی مات ءُُ کسانیں گُہار مہلب داشت بُکتیں ،وتی وانگ سرجم کُتیں ، پاکیں ھاوند! اگاں ترا منی پِت ھمے وھدی پکار اَت گڑا من دل تپرکہ نہ آں۔ آئی ارواہ ءِ وتی گوْرا بَرگ تئی لوٹ اَت گڑا من تکانسر اؤں نباں ،تو اَچ من گِہتر زان ئے۔کجام وھدءَ کہ چاکرءَ پِت گِیر اَتک گڑا چاکر تہنائی ءُُ ایوکی ءَ نِشت گوں پاکیں ھدا ءَ ترْان ءَ لَگّ اِت وتی گِلگ زاری ءِے درشان کُت اَنت۔

بلے چاکرءَ چہ دُرستیں وھداں تکانسری گیش ائید(عید)ءِ وھداں بوتگ۔مزنیں ائیدنزیک اَت،چاکر ءَ پدا وتی پِت ءُُ ائیدءِ ترْانگاں چاگرد کُت ۔ چاکر پدا ایوکی ءُُ تہنائی ءَ نِنداِیت ھما یاتاں گِیر کاریت ءُُ گوں ھاوند ءَ ترْان کنت کہ،پاکیں ھاوند!تو پرچا مارا ھمساھگانی بانجیگانی واستیگ کُت،دانکد اے ماراوتی دست ءَ شہار اَنت؟۔مزنیں ائید کہ بوتگ چاکر ءِے پِت ءَ چاکر ءَ را گوْشتگ ائیدی(قربانی) ءَ ھِہنّی بِجن بِلّے سُہر بیت۔

چاکر ءَ وھدے ھما یات کاینت گڑا گوْشیت پاکیں ھاوند!سُہب ءَ کہ ائید بُوتگ پِتءَ منءَ وتی ھمراھی ءَ بازارءَ بُرتگ ،منی سرٹاپ کُتگ،منی گُداناں کَشّ اِتگ، منی واستہ بُوٹ ،چوٹ زُرتگ،من وتی ائید ءِ اوستہ ھروڑیں لیبو زُرتگ، ’’عینک ، گھڈیال‘‘ تُپنگ،پٹاسک زُرتگ۔ھاوند! نُوں کئے اِنت کہ منءَ وتی ھمراھی ءَ بازارءَ بارت ایشاں گِیپت ءُُ دَنت۔۔۔؟

پِت ءِے ھمراھیءَ ائیدءِ سُہب ءِ سرا مِٹھائی،حلواہءُُ مائیچگ(سیوی) من وارت، رَندءَ ما یکجاہ کَہن ءَ پہ جانءِ شودگ ءَ شُت اِیں ،نوکیں گُد گوْرا کُت اَنت دیم پہ ائید گاہءَ ائید ءِ نماز ءِ وانگءَ، نمازءَ رَند من ءُُ پِت مزنیں پِت بزاں کبرستان ءَ پیرک ءِے مانش(قبر) ءِ سرا پہ پاتحہ ءُُ دست ءِ دارگ ءَ شت اِیں ،پیرک ءِ کبر ءِ سرا دُوپ (اگربتی) روک کُت، کبرءَ را سِنگ دات۔

پاکیں ھاوند!رندءَ مالوگ ءَ اَتک اِیں وتی ائیدی(قربانی)کُشت ۔ ھر وڑیں ورگ اَڈ کُت وارت ۔پِت ءَ ائیدی ءِ گوشت سئے بہرکُت ۔من ھمساھگانی ھمائی کہ ائیدی نہ کُتگ اَت آیانی بہر من بُرت سر کُت اَنت۔بلے پاکیں ھاوند!اے مزنیں ائید ءَ مئے جند ءَ راائیدی نیست ۔

پیسر ءِ ائید اں ھمساھگاناں من گوشت بُرتگ داتگ ،ھما ھمساھگ اے ائید ءَ اؤں ودار ءَ نِشتگ اَنت کہ آیانی گوشت ءِ بہر کیت ،بلے مئے جندءَ پَس نہ کُشتگ ،نُوں ما چو ھمایانی پیم ءَ پہ کسانیں بہرے ءَ وداریگ بہ باں ،ھاوند! ترا ھمے ندارہ وش بیت؟ کہ منی مات ءِ چم ارسیگ اَنت ۔ھاوند!ائیدءِ نماز ءَ رَند کسانیں مہلب ءُُ مات ءَ مدام مئے ودار کُتگ ، ما اَتکگ اِیں مات ءِے دست گِپتگ اَنت ،مات ءَ وتی دست منی بَڈّءَ جَتگ ءُُ نیک دعائی کُتگ۔

مات ءَ پِت دست گپتگ اَنت ھَکّ پَہلی کُتگ ، نُوں پہ کئے ودار بکن اَنت منی ءُُ پِت ءِ یا ھمساھگانی پہ گوشت ءِ بہرےءَ ۔۔؟ ھاوند! من ھرچیز سَگّتءُُ اوپار کَشّ اِت کن آں بلے ھمے ائید ءِ وھد ءَ گوں من اوپار کَشّگ نہ بیت ،تئی اے مزنیں روچ ،وشی ءِ روچ پَمّن زیب نہ دینت ،تئی اے ائید پَمّن نہ اِنت،بگندئے منی ھمے تکانسری ءُُ بزگی تئی وشیاں گیش کنت ترا وش بیت، بلے من ءَ وشی نہ بیت ،منی دردءُُ گماں گیش کنت۔ تئی اے مزنیں وشی (عید)ھما روچی پرشتگاناں مراد بات،تئی اے وشی پمّن نہ انت۔
’’تپنگ ءُُ تیر ءِ توار انت،چتو من ائید کناں
ہمک جاہ گریوگ ءُُ زاراِنت،چتو من ائید کناں 
چہ فکراں رنجتہ بچیگ ءِ مہکیں مادر

غمی ملوکیں گہار اِنت،چتو من ائید کناں‘‘