مردمانی بے سوبیں زہر کنگ ءُُ نالانی کسی سر پر نہ بیت ،بلوچی زبان ءَ را استاد وَ باز رستگ بلئے زانتکار ءِ ڈکال اِنت ۔منی گوں درملکاں ہمک مردماں گوں کہ گپ ءُُ حال بوتگ اَنت آیانی گلہ ءُُ زانگ باری ہمیش اِنت کہ کس گوں کس ءَ تپاک نہ کنت ہرکس گشیت کہ من بس ایوک ءَ بلوچی زبان ءُُ لبزانک ءِ سرتاج بہ باں ۔
نی اے گوہا کئے وارت کنت کہ بلوچی ءِ سرتاج ءُُ کماش ایوک ءَ یک مردمے ءِ کوپگاں شت کنت پمشکا اے بے زانتیں مردمانی کار و بار اِنت کہ تپاکے ءِ زنگ ءَ جن اَنت ءُُ مردماں یکجائی ءَ نیل اَنت اصل ءَ ہمے مردم کہ وت ءَ استاد ءُُ لاحق سرپد بنت ایشانی گورا علم ءُُ زانت نیست اِنت اگاں بوتیں داں ایشاں اے گپ زانتگ اَنت کہ اے دور نہ تپاکی ءِ نہ اِنت بلکیں یک مشتی ئیگ اِنت ءُُ مارا بائد اِنت کہ ما کسان کسانیں جیڑہاں گروپ بندی بہ کنا ں ءُُ وتارا بہر پہ بہر بہ کناں ۔
اے بہر ءُُ بانگی ءَ بلوچ ءَ راج ءَ را اصل ءَ بے سوب کتگ ءُُ داں روچ مرچی ءَ کنگ ءَ اِنت ۔پمشکا اگاں ما انوں سُد نہ کت نہ بانداتگیں روچ مارا بہہ ماپ نہ کنت پرچکہ اے ناتپاکی ءُُ گروپ بازی ءَ مدام مارا پشت ءَ دور داتگ من دائم ہمے شومیں فیس بک ءُُ وٹس اف ءَ گنداں کہ گروپانی گروپ یکے دومے ءَ زاہ ءُُ بد کنگ ءَ اِنت چیزے شاعری ءِ جدید رنگ ءِ منوگر اِنت ءُُ ہما شاعرانی بن ءَ گپ ءَ اَنت کہ آ جدید رنگیں شعر گشنت ءُُ چیزے چوشیں شاعراں شاعر نہ لیک اَنت ءُُ ایشانی منوگراں زاہ ءُُ بد کناں ۔
بلئے اے بد بحتاں کسے سرپد بہ کنت کہ اے وَ جنگی گپے نہ اِنت اگاں کسے جدید رنگے ءَ شعر گشیت داں بلوچی زبان ءَ گشیت بلِے گشیت ءُُ کسے اگاں ہما پیشی رنگ ءَ شعر گشیت داں آئی ءَ را میار بار پرچہ کنگ بہ بیت ہردو بلوچی ءَ شعر گشگ اَنت ہردو زبان ءَ دیم ءَ برگ ءَ اَنت ءُُ ہردو بلوچی کتابانی گیش کنگ ءَ کمک کنگ ءَ اِنت داں پریشی ءَ چے باقے است اِنت ۔
مردم ہمے گپ ءَ نزاناں ءُُ وت ما وت ءَ جنگ کن اَنت ،دومی ما گنداں کہ اکیڈمیانی نیام ءَ اوں انچیں سد ءُُ کینگے است اِنت ہمک اکیڈمی ءِ باسک ءُُ باہڑ چہ دومی ءَ زہر ءُُ کینگی اَنت اے گپ منی سر پر نہ بیت دومی آں مردم بدیں اوں است ءُُ شریں اوں است اگاں کسے وت ءَ شر ءُُ دومی ءَ حراب گشیت داں آ شر نہ اِنت پرچکہ چم وتی عیب ءَ کور اِنت مردم ہما لاحق ءُُ شر انت کہ وت ءَ حراب ءُُ دومی ءَ شر بگش اِیت گڑاں بزاں آ لاحق ءُُ سرپد یں زانتکاریں مردم اِنت ۔
نوں وتی چاگرد ءَ وت بچار کہ چشیں مردم کہ وت ءَ حراب ءُُ دومی ءَ شر بگشیت۔۔۔دومی ءِ بدل ءَ وتی چکاس ءَ بکنت ءُُ وتی چیزانی شرگداری ءَ گل بہ بیت زاہ ءُُ بد مہ کنت اے وڑیں اگاں یک مردمے اوں دربئیت داں بزاں زبان گار نہ بیت۔