وھد گوں وتی ترندیں گاماں بے سد ءْ بے بودیں مردماں لگتمال کنان ءَ گوزان ات زند ھم گوں شِپادیں پاداں پہ نادلکشی ھمراھ ات یے …مھر ، دوستی،ھمراہداری، ھم پتی، ھم کوپگی، ھمدستی ءْ بنیادمی دردانی مارشت بس پہ نام پشکپتگ اتاں ھر تک ءْ پھناتاں دلوتی رنگ ءْ دروشْم ساھیل ءْ ساچان ات انت…

ھرکس ءْ ناکس ءَ را بے سِتکی ءُْ بے باوری ءِ زنگ کوپگان ات ھر کشک ءْ دمکاں چنڈان ءَ روان ات ۔۔۔گلہ ءْ زاری، زنگ جنی ءْ یک ءْ دومی پْچکان کپگ اے وَ نوکیں گپ ھساب نہ بوت انت۔۔۔!”اڑے نیکسال تء ڈگّریں مادیان ءَ منی ڈگار وتی ھرجان جتگ ۔۔۔

“آڈالیں مْلما ءِ یلچریں مادگ ءَ منی گوک ڈاھیرینتگ انت انچو مْلما انچو گوک نہ میر ءَ گلا ءْ نا مھتر ءَ ۔۔۔…”نیکی ءَ و زمانگ نیست گریب ءَ نئے مردم ھست ءْ نا ھدا …بچار چش گڑا دلوش ءِ چْک من ڈگار پہ کن ء4ْ وری داتگ انت وتی اش کتگ انت۔۔۔ازگار ءَ کچ پر نا توت۔۔۔…”

گری ئیں سھاکی ڈْنڈْر پْٹیں زھگ ءَ بہ چار نانے پہ ورگ ءَ یے نیست کْون یپلنگ لوٹیت”۔۔۔…!چاگرد ءِ مزن مزنیں تڑن ءْ شگان آئی ءِ جان ءِ بند بندان چو کْچلیں زھر ءَ شنگ ءْ تالان بوھگ ءَ ات انت..چاگرد ءِ مردم درا آئی ءَ چے سندان ءْ دور روان ات انت روچ پہ روچ آئی ءِ کم ھاٹی ئیں دوست ءْ سنگت یک یک ءَ کم بوھان ات انت بلے آئی وتہ چاگرد ءِ یک مھکمیں بھرے لیکِت ..

چاگرد ءِ مردمانی مدام ھمے گپ دپ ءَ اتاں کہ مستے، گمراھے کس بئے نہ کنت مردماں کم اگل ءْ جٹ ءْ جاٹور سرپد بیت، وڑیں وڑیں گپ ءْ ھبر سازیت ..بے سر ءُْ بے بنیں گپ جْست کنت، ملّا ءْ گربیں ماسٹر ایشی ءَ پونز ءَ رسینتگ انت.ھاھاھاھاھا۔

اے نی جست انت کہ ھچ وڑیں پسّو اش نیست ۔ بلے آ اے گپ ءَ سرپد ءْ زانتکار ات کہ چاگرد ءِ مردمانی زہنی لسّون جھل انت، زانت ءْ سرپدی کم انت ..چاگرد ءَ چندے سرپدیں سردرکار انت ..مردم سگّگی انت .چاگرد ءَ پہ جان دیگی انت ..اے گپ مدام آئی دپ ءَ ات انت”چاگرد ءَ چے تچگ وتہ چے دور بوھگ ءِ نام انت”۔ءْ ھما وھداں زندگ مان ئے کہ چاگرد ءِ زھرناکیں ھوا ءَ چے ساہ کش ئے “۔

دمانکی ئیں جیڑگ ءَ پد آئی ءَ کوٹی ءِ پچیں دری ءَ چے دیست کہ گوات بے تاکیں درچکاں پہ نازے لولی دیان ءَ واپینگ ءَ ات …سارتی ھم گیش بوان ات آئی ءَ گمان بوت کہ سارتی گون من دیم پہ دیم بوھگ ءَ انت آ چست بوت کہ دری ءَ بند بکن آں ءْ انچو کہ چمے درچکانی سر ءَ کپتاں آئی جیڑت کہ بے رھمیں ءْ رستریں زمستان ءَ چنچو پدّر ءْ برھنگ کتگ انت۔۔۔.!