آہر وہد ءَ منی ہمراہ اَت۔آئی ءَ یک ساعتے ہم من ءَ تہنا یل نہ داتگ ءُُ دمانے بے من ءَ نہ بوتگ اَت۔پمیشاہر جاہ کہ من سر گپتگوں ءُْ ہر جاہ ءَ کہ منی پاداں من ءَ برتگ،آ اوں گوں من گون بیتگ۔

لبزانک زِندءَ پد جنت، ایشی ءَ گوناپ دنت ءُُ ٹہلءُُ سینگار کنت۔۔۔۔اے رنگیں لیکہ ءِ رِدا ساچشت ءِ مزنیں درجہ یے۔ منی زانش ءِ حساب ءَ بلوچی لبزانکءَ شیئر ءِ دروشم ءَ وتی حق پیلو کُتگ ءُُ مرچی بلوچءِ راجدپتر ءُُ آئی زبان ہمے ساچشتانی منّت ءَ رَک اِتگ اَنت۔ اے رِدا پہ ردانکی لبزانکءَ ہمینچو زہم جنئگ بہ بیت منی حیال ءَ کم اِنت۔

چوناہا بلوچی زبان وَ میٹرک ءُُ ایف اے ءَ ہم یک اختیاری (آپشنل) مضمونے ءِ جہت ءَ وانینگ بیت بلئے اگاں کسے پی سی ایس ءُُ سی ایس ایس ءِ چکاس ءَ دیگ لوٹ ایت گڈا پرائی ءَ الم انت کہ آ بلوچی زبان ءَ ہم لازمی مضمون ءِ جہت ءَ بہ زور ایت۔ بلوچی ءِ اے مضمون ءَ لبزانک، لبزانکی دپتر ءُُ لبزانتانی پجار ءَ ابید تاریخ ءِ باروا جُست کنگ بیت۔

صادق مراد ردانک مردم انت آئی ءَ ردانک ءِ پڈءَ باز کار کتگ۔ “پاسانی انگریں پاہار ” صادق مراد ءِ سیمی کتاب اِنت چدوپیش آئی ءِ ردانکانی دوکتاب چھاپ ءُُ شنگ بوتگ انت۔ ”ارسانی او لمب“ ءُُ”تاکریچ“۔نوکیں اے کتاب ءَ آئی ءَ وتی نوکیں نبشتانک نزآؤرتگ انت کہ آئی ءَ جتائیں وہد ءُُ موسماں نبشتہ کتگ کنت۔ آئی ءِ بی۔ایڈ ءِ وانگ ءِ دورءِ تروتاب ءَ بگرداں تو جیل نزرآبادءِ ایس۔ ایم۔ایس سروس ءَ۔ ایشانی تہا بازیں نبشتانک ہما انت کہ آئی ءَ مراگشاں ونتگ انت۔

(مڑہداریں شونکار!سرجن انت کشک ءُُ سر جن ا نت مردم“ منی لبزانکی اوتاگے کہ ایشی بازیں بہرے جتائیں تاکبند ءُُ تاکاں چاپ بوتگ۔ اے بہر پہ ساچینکءَ ندرانت۔ص۔ ص۔) بلوچی لبزانکی تاکبند ءُُ بلوچی زند

انسانی تب ء ُ چاگرد ءِ مانگیش اتگیں راہ ء ُ در ءِ درانگازی ءِ جہد ءِ منّت اِنت کہ منی دیمءَ ” The Children of darkness” ایر اِنت۔ اے یک انچیں گدارئے کہ آئی ءِ باروءَ تران ءِ نیّت ءَ ند دست ءَ اِنت، منا باور نہ کنت کہ من سوبین باں۔ پرچہ کہ ” تہاری آنی پسّگ ” ءِ واہند واجہ منیر احمد بادینی یک انچیں کتہ کاریں مردئے کہ آئی ءِ نویسانکءِ تہی مارشت ءَ یک سرپدی ایں جہد کارے لوٹ ایت کہ آئی ءِ جیڑگ ء ُ مارشتاں بوتک بہ کنت ء ُ من اے’ عمل ‘ ءَ نوکی گوازگءَ آں۔

نازک سید ہاشمی ء ُ بلوچی ء ِ اولی گدارانت۔سید ہاشمی ءَ1958 یا 1959 بنشتہ کتگ ات ءُُ پدا اشی ءَ را 1969 در جتگ ات۔ نازک ءِ کسہءَ سید ہاشمی وت جوش کنت: “ہمے رم ءُُ لچہاں د لگوش بوہگ ءَ پہ چمشانکے ءِ حاترا ایشانی پٹ ءُُ چارء گلائش بوتاں۔ ماں رم امبار ءِ یکے ہمے نازک ات۔ بیست تاکدیمی آزمانک یا داستانے ات۔۔” چر ے گپ ءَ پدرا بیت کہ نازک گدارء را سید ہاشمی ءَ بندرءَ یک آزمانک یاداستا نے درچ ءَ بنشتہ کتگ بلے اے آزمانک پدا ہوں گدارے بوت۔ اے بابتءَ سید ہاشمی نبشتہ کنت۔۔۔ “