نوں دیہہ وت ماں وت ءَ جنگ ءُُ مڑ ءَ ات اَنت بلئے اولمپس ءَ چدو پیش ہچ چشیں جنگ ءُُ مڑ نہ دیستگ ات چوکہ نوں ایپروڈئیٹ ءُُ آئی ءِ میان ءَ بوتگ ات۔ ’’ تو اے جنک ءِ سرا اے عذاب ءِ آرگ ءِ چوں گوہ وارتگ ؟‘‘ آئی ءَ گوں وتی مات ءَ گشت ، اے گپ ءَ یات کن کہ اگاں تو اے جادو پہ اے جنک ءِ سرا دور نہ کت گڈا من ہم محبت ءُُ دوستی ءِ کار ءَ نہ کناں ۔ منی وتی تیران کسی سرا نہ شانکاں بید ءِ تیرانی شانکگ ءَ کس تئی توسیپ ءُُ ستانہ کنت۔

کس پہ تو سوت نہ جنت ءُُ بیدے سوت ءُُ تو سیپ تو حشک ترے ، گیمرئے ءُ چو پیریں بد شکلیں جاتو ءَ بے اللہ میارئے ‘‘ ءُُ ہنچو ایرس ءَ وتی کمان ءِ تیر کارمرز نہ کت ءُ مردمانی گوں یکے دومی ءَ دوستی ءُُ محبت ءِ کار اوشتات ۔ کس ایپروڈائیٹ توسیپ ءُُ کلاگ نہ کت ، عبادت جاہ ہورک بوت ءُُ آئی ءِ قربانی جاہ بد ڈول بد جلواہ بوت ۔ ہچ سور ءُُ سانگ نہ بوت ۔ ہچ چک ودی نہ بوت ۔ دنیا روچ پہ روچ پیر ءُُ ناوش بوت ۔

بیدئے محبت ءُُ دوستی ءَ ہچ کار سرجم نہ بوت ۔ دہکاناں ننگار ءُُ ہرن بند کت انت ۔ لانچ ءُُ یکدار ماں زر ءَ ہنچو پہ دیم اوشتات انت ماہگران ہنچو پہ دیم پہ وتی دام ءُُ ماہور جت انت ۔ ءُُ پدا دام ءُُ ماہوران ماہیگیراں ہم کم گپت پرچکہ ماہیگران دام دلی سک جہل ءَ دور دات انت وت ایپروڈائیٹ کہ محبت ءُُ زیبائی دیہہ ات سک نامیت ءُُ پریشان بوت آئی ءَ گمان بوت کہ یک ویران ءُُ گیابنیں دنیا ءَ کپتگ آئی ءِ حیال ءَ شپ ءُُ روچ تبد ءُُ لواریں گواتاں کش ات کہ تب گواتی روچاں زمین ءِ سرا کش انت ۔

آئی ءَ وتی بچ توار جت ءُُ گشت ’’ من گندگ ءَ اوں کہ تو ہرچی گشتگ ہما وڑ کنگ ءَ ئے بلئے نوں بگش تو لوٹے چے ؟ ‘‘ ’’ ہما جنک ‘‘ آئی ءَ گشت ۔ ’ ’ آ تئی انت بزورئے بلئے شاباش وتی جابگ ءِ تیراں تیز بکن ءِ پدا برو وتی پیسر یگیں کار ءِ سرا ، اے وڑا وت مادراہ یکپارگی گنوک بیں ‘‘۔ گڑا ایرس ءَ وتی جابگ چہ تیران پُرکت ءُُ یک جہلیں جمبرے ءِ سرا اوشتات ءُُ آئی ءَ وتی تیران ہمچنک ترْندی ءُُ جت کہ آئی باسکانی تاکت ات ۔

مردین آدم ءُُ جین آدماں یکبرے پدا یکے دومی ءَ تیمچا کت۔ پاہیکاں زر ءِ تہا مرگ ءَ کپگ بنا کت ۔ نریاناں پٹاں آلیٹی جت زمین ءِ سر ءَ مہر ءُُ دوستی ءَ شات ءُُ گلی ءِ توار کوہ ءِ سر ءَ دیہہ ءِ گوشاں کپت انت ءُُ آئی ءَ بچکند ات ۔

بلئے روچ ءِ مات ءُُ پت انگت گمیگ ءُُ درد یگ ات انت نوں کہ درائیں دنیا یکبرے پدا دوستیءِ پدا آہگ ءِ شاتکانی گل ءُُ شاد ات انت ءُُ بازیں ہنچیں مردمانی کہ گمان ءَ نہ ات آچانی سور ءُُ آروس بوت انت بلئے کس پہ آہانی جنک ءَ وتی حبر نیاورت آاوریکل ءِ کر ءَ شت انت آئی ءَ گشت روچ پہ میرانیں بنی آدم ءَ پیداک کنگ نہ بوتگ ۔ ہمائی بانور بیت کہ کوہ ءِ سرا جاہ مند انت۔

ءُُ آبنی آدم ءُُ دیہاں دوئیناں گرءُُ دار کت کنت ۔اشی ءَ را کوہ ءِ سرا بہ براِت ءُُ ہمودا یلہ بدئیت۔اگاں بادشاہ ءُُ بادشاہ ءِ لوگ بانک ءَ اے گپ ہم ایت گڈا اے چشیں ات آہانی چک جنے ءَ گپتگ کہ آئی ءَ لوٹ ایت ہنچو کہ جن ءُُ بلاھاں دگہ بازیں شہ بانکے پلک اتگ پہ شیتانیں دیہانی وش ءُُ رازی کنگ ءَ مات ءُُ پتاں آ آروسی گدے گورا دات انت ءُُ آئی سہت ءُُ زیور ءِ پرکت انت۔

ءُُ آزرت ءُ شتاں کوہ ءِ سرا درائیں جرگہ ءِ مردم آئی ءِ ہمراہ بوت انت ہنچو گمان بوت کہ اے سورے نہ انت بلکہ پرسے۔روح ءَ وت نہ گریت آئی ءِ دیم ءَ چہ گمان بوت کہ آ شرکنیں وابے ءِ تہاانت ۔ آسرپد ات کہ دیم ءَ چے بوہگی انت ۔ آئی ءِ دپ ءَ ترس ءِ ہچ دانکے در نہ کپت ۔

آئی وتی مات ءُُ پت گلائش کت انت ءُُ دیہانی ءِ میار کت انت ءُُ وت کوہ ءِ سرا نشت ءُُ ودار ءَ لگ ات ۔ آ برزا اوشتات ، آئی اسپتیں بانوری گون گون آئی پیڑاتگ ات ۔ آئیِ دست چہ پلاں پرات انت سوری ایندگہ مردم پدا قلات ءَ سر بوتگ ات انت ۔آہانی گڈ ی توار ہم نوں بند بوتگ ات انت ۔ آ کوہ ءِ سرا وشتات ہمے بیوانکی ءُُ بے ترک ءُُ تواری چیزے گوشدارگ ءَ دلمانگ ات ۔ گوات سک کشگ ءَ ات ءُُ نوں ترند تر بوان ات۔(برجاہ)

(Heroes,Gods and Monster,in greek myth)