کدی کدی نودربر ڈیک وراَنت۔ آ نبشتہ کاری ءِ پڑ ءَ ہمگرنچ بوگ لوٹ انت۔ آہانی اولی جست ہمیش بیت کہ ما چوں نبشتہ بکن آں مار ءَ سکین بدئے۔ پدا من آہاناں گشاں کہ نبشتہ بکن ات شما وتی راہاں وت کش ات کت کن ات۔ پدا آہانی جست ہمیش بیت کہ ما چون نبشتہ کت کناں؟ من آہاناں گشاں کہ نبشتہ کنئے چیز وت ءَ وہدءَ گوں ردوم زوریت ءُُ دیم ءَ روت۔
او ضلوری نہ انت کہ ہر چیز نبشتہ کنگ بہ بیت ءُُ اے ہم ضلوری نہ انت کہ تو کہ نبشتہ کنے آ دومیء َ را دوست بہ بیت۔ تئی نبشتہ چو زہگ ءِ پیم ءَ انت کہ وہدے مات زھگ ءِ سرء درداں بیت۔ زھگ ءِ ودی بوہگ ءَ پیسر آ مات چنچو درد سگ ایت۔ نبشتہ کار یک چیزےءِ ودی بوہگ ءَ پیسر وتی زہن ءَ گرادیت۔ لہڑ دنت لہڑ جنان بیت دانکہ جوش بہ گپت۔ گڈاں چیزے ودی بیت۔ آکہ ودی بیت گڈا آ یک شریں رنگ ءَ ودی بیت۔
ہمے جوانیں چیزءَ کاغذءِ سرء نقش کنت۔ پدا آرا پلگاریت صاف و سینگار کنت۔ چاریت کہ لبزانی تہا ردی مان نہ انت۔ اگاں چیز شر نہ انت گڈا آ ایشیءَ دور نہ دنت۔ چو ہما معذوریں زھگ ءِ پیما وتی کرءَ ایرے کنت۔ من وتی ءَ بگشاں کہ ما چوں نبشتہ کاری کارمرز کت۔ من وتی چاگردءِ مردم اتاں۔ من وتی چاگردءِ تہا اڑ ءُُ جنجا ل دیستاں من ہمے سرپد بوتاں کہ اے جنجال یک مردمے نیاں۔ اے جنجالانی آماچ ہمک مردم انت۔
من دیست یک کؤرے، کؤر وہدے آپ کاریت گڈاں راہ دو روچ ءَ بند بیت۔ راہ ءِ بند بوہگ ءِ سبب ءَ مہلوک جنجال ءُُ بیوس بیت۔ بلے ہچ نہ گشیت۔ پدا من سوچ جت کہ مردم وتی ٹیکساں کئے یا دینت۔ سرکارءَ گڈاں سرکار پہ چیا واب انت؟اگاں پُلے بندگ بہ بیت مہلوک ءِ اڑ ءُُ جنجال کم بنت۔ پدا من چم وت دیست کہ بازیں مردم نادراہی ءِ حالت کورءَ آدیم نہ بوت انت، تانکہ آ مردم ءَ ساہ ءَ دات ءُُ بیران بوت۔ گڈاں من جیڑاِت کہ من وتی جند ءَ گوں جنگ کرت نہ کناں۔ پدا منا ھیال اتک کہ من وتی دل ءِ زنگاں کاغذءِ سرءَ تالاں کن انت۔
کاغذءِ سرءَ وھدے ہمے زنگاں تالاں کت انت۔گڈاں من دیست کہ من وتی ہمے زنگاں دگہ دمگےءَ مہلوک او ایندگہ سرکارءَ را چون سربکناں۔ تو من روتاک آں ہمے نبشتانک رواں دئیگ شروع کت۔ وہدے نبشتہ چھاپ بوتاں تو منا دلبڈی رست کہ مئے آواز دگہ مہلوکاں ہم سر بیت۔ آ ہم مئے درداں سرپد بنت۔
کدی ہنچیں نبشتانک است تاں کہ چھاپ نہ بوتاں بلے ما دلپروش نہ بوتاں وتی نشتہ ءِ سپر رواں کت او من انوں سر پد بیں کہ اے انچیں سپرءِ کہ ہچ آسر نہ بیت۔ پرچا کہ دنیا استیں جنجال استاں ءُُ اے جنجال تا وھدے نبشتہ کارءَ را واب ءُُ آرام ءَ نیل انت تا وھدے کہ آ وتی کھیتارسز ءَ کاغذءِ سرا مکن ات۔
نبشتہ کاری شروع ءَ بلکن ءَ شوق ءِ بہ بیت بلے وھدءَ گوں اوار اے مردم ءِ سرءَ یک بڑ ءُ بارے بیت۔ چو ہما بتل ءِ پیما کہ من کمبل ءِ یلہ دئیں بلے کمبل منا یلہ نہ دنت۔ پر چا کہ نبشتہ کاری یک روچ ءِ کارے نہ انت۔ یا اے کہ من یکے ءَ را نبشتہ کت من ہمے سرپد بیں کہ من وتی کار کت۔ یا من بلاھیں تیر ءِ جت۔ او ہمے یکیں نبشتانک ءِ سر ءِ وش بوت آں کہ من وتی حق ادءَ کت۔ منی حیال ءَ گڈاں آ نبشتہ کارءِ نہ اِنت۔
پدا مئے کرءَ انچیں مردم استاں کہ آ لوٹ انت کہ آہانی واہ واہ بہ بیت۔ آ پہ واہ واہ ءِ ھاترءَ نبشتہ کن انت۔ من آہاناں نبشتہ کار گشت نہ کناں۔ پر چا کہ اولی گپ ہمیش انت کہ نبشتہ کار نبشتہ ءَ وتی زند ءَ بہر سرپد بیت۔ او آ ایشرا وتی زندءَ چہ جتا نہ کنت۔ آ پہ واہ واہ ءَ نا بلکن ءَ وتی جبین ءِ آسودگ کنگ ءِ ھاترءَ نبشتہ کنت۔ دگہ یک چیزے ما چاراں کہ بازیں مردم لکگءِ تہا راہ ءَ یلہ دنت ءُُ دم بارت۔
اگاں جستے بکن گڑاں ہمے پسو دنت کہ مرچاں نبشتانک آں وانوک نیست پمشکا من نبشتہ نہ کناں۔ اولی جست آئی ءَ گوں ہمیش بیت کہ آیا تو پہ مہلوک ءِ وانگ ءَ نبشتہ کنئے یا اے کہ مہلوک ءَ کدی ترءَ گشت ءَ کہ پمن نبشتہ بکن۔ منی ھیال ءَ اگاں تو مہلوک ءِ وشی ءَ نبشتہ کنگ بندات کتگ گڈا تو وتی جندءَ دھوکہ داتگ پرچا کہ نبشتہ کار وھدے کہ قلم ءَ چست کنت آ اے نہ چاریت کہ مہلوک باریں منی نبشتانکاں دوست داریت کہ نہ داریت۔
بلکیں آ وہد آرا وت سکین دنت کہ قلم ءَ چست بہ کنت لبزاں کارمرز بہ کن پرچا کہ لبز تئی تہا لہڑ گرگ ءَ اَنت۔ آ وت ءَ چہ جبین ءَ کشگ لوٹاں۔ گڈاں نبشتہ کار وتی قلم ءَ سریناں کنت۔ اے وھدءَ آئی دیم ءَ کس نئیت اے وھدءَ آ وتی اندرءَ چاریت ءُ لبزاں نقش کنت او روت۔ بازیں مردم ءِ گلگ ہمیش انت کہ مئے کرءَ وھد نیست ما پمیشکا نبشتہ کت نہ کناں۔
یک نبشتانکے ءِ نبشتہ کنگ ءَ پدا دگہ سالے ءَ رند دگہ نبشتانک نبشتہ کن انت۔ وھد کدی تئی دست ءَ نئیت وھد دست ءَ آرگ لوٹیت۔ ما بچاراں کہ ما پہ کچاری او سنگتانی دیوانیءَ چنچک وھد زوال کن انت۔(برجاہ اِنت)