بٹاں حیرانی ءَ کواک کواک کت کہ شتنتگیں چزے بال انت بلئے ماہیگ نہ گپت۔ شاہیناں بال کت آئی نزیک ءَ اتک انت بلئے پدا دور شت انت۔ پرسیوس زر ءِ سرا بال کنان ءَ دان ہموداں شت کہ زمین بنا بوت۔ تچکیں وشیں زمیں۔
آگندیم ءِ ڈگارانی سرا بال کنا ءَ شت زیتون ءِ درچکانی سرا، بگ، رمگ ءُُ گورمانی سرا، کسانیں کلگ ءُُ کوچگ ءُُ مزنیں شہرانی سرا بال ات۔ نوں جنگل بنا بوت انت۔ کوہانی کش ءَ کسان کسانیں میتگ ات انت۔ کوہانی اولی بند ءَ گوزگ ءَ پد برزتریں کوہ بنا بوت انت کہ آہانی چنبال برفاں گپتگ ات انت۔ اے اولی رند ات کہ پرسیوس برفاں گندگ ءَ ات۔ آ اے کوہ،مزنیں جنگل کور ءُُ پٹاں گوں ترندی ءَ گوست ننکہ دگہ دلوت ءُُ ساہدارے۔ یک توپانے بنا بوت برفانی سکیں ٹکر اتک ءُُ پرسیوس ءِ دیم ءَ ہنچو لگ ات انت کہ آئی ءَ ماں بال ءَ وتی مپرل زرت ءُُ وتی دیم پتات۔
پدا وہدے کہ توپان ہلاس بوت پرسیوس ءَ مار ات کہ پدادریا ءِ سرا برا انت۔ برف ءِ دریا یے ءِ اے ہموار ءُُ برابر نہ ات ہنچو کنڈ ءُُ کونڈات گشئے یکپارگی یک گواتے ءَ اناگت ءَ بادینتگ ات۔ روچ چو مزنیں زرد تراتگیں ساہ ءِ وڑا وتی برانزاں چہ آسمان ریچگان ات۔ گوات سک سردات ہنچو کہ آئی ءَ دم کش ات نہ کت۔پرسیوس ءَ اناگت ءَ گرانیں توارے اش کت اے چہ گوات ءِ توار ءَ گران تر ات۔ آئی ءَ وتارا کمو جہل کت آئی شے ولیں بالاد دیست۔
ہمیدا آئی ءَ وتی دست چست کت انت ءُُ پادانان جہل کت ءُُ دیم پہ زمین ءِ نیمگ ءَ اتک آ ہمے سی ئیں گہورانی میان ءَ ایر اتک اے سی ئیں جادوگر ات انت سکیں برزیں ءُُ لاگریں آ بے حسابیں سالاں پیسر ودی بوتگ ات انت ءُُ ہما روچاں بگر داں مرچی ہرروچے پیر بوان ات انت۔ آہانی ملگور نامی ات انت ءُُ آہاں پہ نہ چتگ ات انت ءُُ ہنچو دراج ات انت کہ وہدے آ شت انت گڈا زمین ءَ گران بوت انت۔
آہانی پوست ہم ناسی ات،آہانی پچ ءُُ پوشاک گورا نہ ات، آہانی دراجیں ناسی ئیں ملگوراں آہانی بدن ستر کتگ ات۔آہانی پوست سک ترند ءُُ گرگ گرگ ات چوکہ گانڈویے بہ بیت آپادشپادات انت ءُُ تنکگ چو مرگ پانچلاں ات انت۔ آنزیک نزیک ءَ گولی ءَ نشت انت آہاں وت ماں وت ءَ میڑکائی جاک ءُُ سلوات کند ءُپ ٹاک کت۔
آہاں یکے دومی ءِ دسستاں ہم کش ءُُ کائی کت بلئے پدا پرسیوس ءَ دیست کہ آہانی چم یکے ءُُ دنتان ہم آپمشکگہ مڑگ ءَ اتات انت ہرکس ہمے چم ءُُ دنتان ءَ پہ وت ءَ کشگان ات۔
”من ءَ دئے چم ءَ یکے ءَ کوکار کت ءُُ من گندگ لوٹاں! نوں گند ءِ باری منی ئیگ انت!“
”دنتان ءَ من ءَ دئے نوں من بچار،من ءَ گندئے۔۔۔تو من بچکندگ ءَ گندئے“
”من دنتانے ءَ جاہگ ءِ واستہ لوٹاں،اگاں تو دنتان ءَ لوٹے گڈا چم ءَ من ءَ بدئے“
”گڈا من چے بزوراں۔۔۔من،من،من؟“پرسیوس نرم نرم شت ءُُ آہانی میان ءَ نبشت آئی ءِ دست لرزان ات انت آئی ءِ دست آہانی پانچلاں لگ ات انت،آئی ءَ نرم نرم ءَ دنتان ءُُ چم پچ گپت انت ءُُ پدا اتک۔
”دنتا ن کچ انت،من ءَ دے چم ءَ“
نوں منی باری انت،ترا دیریں گون بوتگ“”نوں منی باری انت منی باری انت منی باری“”من ءَ گون نہ انت“،”من ءَ گون نہ انت“،”من ءَ گون نہ انت“۔گڈا اے کجا انت؟۔۔۔دنتان کجا انت؟ کجا انت چم کجا انت۔۔۔ترا گون انت۔۔پکا ترا گون انت۔۔۔ناں ترا۔۔۔ترا۔۔۔ترا“۔”من ءَ گون انت پرسیوس ءَ گشت۔ اے دوئیں من ءَ گون انت دنتان چم“درآمدئے۔۔۔۔دزے۔۔۔ مردے“
”یک مردمے من ءَ دے چم ءَ تنکہ بگنداں ئے ِ!“
یک مردمے من ءَ دے دنتاں ءَ تنکہ من آئی ءِ سرا بگنداں پہ!
بلئے اے ہمائی ءَ گون انت“ہاں پکا ہمائی ءَ گون انت“
”اشاں پدا مارا بدئے ورنائیں واجہ تنکہ حاترا دیست بکنان ءُُ گوں تو کندات بکناں۔۔۔پہ حدا ءِ نام۔۔۔ترا منت انت من ءَ شمئے دنتا ءُُ چم ہر دو گون انت۔پرسیوس ءَ گشت من اشاں شمارا ہما وہ دءَ دیاں کہ شما وتی رازاں من ءَ دیئے۔“چونیں راز؟ چونیں راز؟”من ءَ روکپتی جنگل ءُُ آپ دیہہ کجادست کپ ایت“
”آں اے راز نان! ما اشی ءَ گشت نہ کنیں، نان اے رازے ءِ تہا یک رازے ءُُ اے راز پاشک کنگی نہ انت بلکیں دارگی انت۔ مارا اے راز ءِ گشگ ءِ زور مان نیست۔
اے گور گون ءِ رازے اگاں ما اے راز دات گڈا مارا ٹکر ٹکر کنت“
شما نمرانیں ساہدارے، شما مرت نہ کنئے پرسیوس ءَ گشت۔
”شما چہ بازیں کرناں ہمیدات نہ شمئے دپ ءَ دنتان مان ءُُ ننکہ سرا مید چمے است انت ءُُ شما بیدگ ء ِ کندگ رگ ءَ بوت کنئے شمے دمان ءَ وتی چم ءَ لوٹ ے یاں! بچارات کہ پہ شما ہمے ساہت چنچو تہار ءُُ گران بیت وہدے چم سیمی گہوار ءِ کرا بہ بیت۔اے وہد ءَ شما تہاروکی حد ءَ بچارات۔اے عذاب ءَ بچار وہدے تو توارے اشکنئے بلئے گوں تو نہ بیت تو بگندئے کہ آ کئے اتن وہدے گپ بہ بیت ساعتے۔
بلئے بچار ہمے ساعت پدا بازیں ساعت بہ بنت، بازیں ساعت روچ بہ بیت، روچ ماہ بہ بنت ءُُ ماہ پدا سال اسکیں تہاریں سال پہ ہلاس بہ بنت۔ بے چاڑ بہ بیت،گران سکیں ءُُ تئی گمان ءَ ہشک ءُُ ہورکیں ءُُ ہچ مہ بیت۔۔۔“
”مارا چم ءَ بدئے چم ءَ دنتان ءَ بزور ءُُ مارا چم ءَ بدئے“(برجاہ)