جنگل ءُُ کور ءِ درائیں پریاں یک پری یے کہ آئی نام ایکو اَت ۔سک دوستدارگ بوت ۔ آتہنا زیبا ءُُ ڈولدار نہ ات بلکیں سکیں مہروانیں پری یے ات ۔ آئی ءِ گُٹ سک وش ات ۔ آپ ءُُ جنگل ءِ ایندگہ دیہہ ءُُ پریاں گوں آئی ءَ پریات کت کہ پہ آہاں کسہ ءُُ سوت بہ جنت ءُُ آئی ءَ جت ۔

وت آئی ءَ چہ درستاں ایپروڈائیٹ دوستر بوت ۔آئی ءَ چہ اولمپس ءَ جنان ءُُ پروشان بوت اتک گوں آئی ءَ گپ ءُُ تران ءَ ءُُ آئی سوتانی گوشدارگ ءَ ۔ مہر ءُُ دوستی ءِ دیہہ ءِ بوہگ ءِ سوب ءَ آئی دلگوش مدام گوں اے ہلوتان ات کہ کئے گوں کئے ءَ دوستی کنت ءُُ پرے دوستی ءَ چے چے کنت ۔ ایوک ءَ ہما دل وشی ءُُ گپ وشی گوں آئی ءَ کت ، گوں کس ءَ نہ کت۔

ایپروڈائیٹ ءَ گشت’’ ایکو! دراہ من ءَ پہ کاری گش انت ، بید ء ترا! تو بگش ہچ چشیں دیہہ ءُُ پری یے نیست کہ تئی دل آئی ءَ بلوٹ ایت ۔ مردمے ، دیہہ یے ، بچکے ؟ تو بس آئی ءِ نام ءَ بگر ، ءُُ من وتی بچ اروز ءَ دیم دیاں ، آئی ءَ را تیرے جنت آ گوں ہمے تیر ءَ پہ تو گنوک ءُُ شیدا بیت ۔‘‘

بلئے ایکویءَ بچکند ات ءُُ گشت ’’ افسوس! پلیں ایپروڈائیٹ، من تنگہ چشیں مردمے نہ دسیتگ کہ دل ءَ دوست بہ بیت ، دیہہ وت ءَ چونا بے وفائیں قومے ! بنی آدم ءُُ بچک ! من اے دراہ شری ءِ سرا چاراتگ انت بلئے یکے اوں چشیں نہ انت کہ پہ منی پہمیانیں واباں معنا یے بدارایت ۔ وہدے چشیں نوبتے اتک گڈا من ترا وت گشاں ۔۔۔بلئے اگاں چشیں نوبتے بئیت ۔‘‘

’’ جوان ! تو وت ہمنچو ڈولدار ءُُ زبیدارے کہ وتی مٹ ءُُ درور ءَ کرزے‘‘۔ ایپروڈائیٹ ءَ گشت۔ بلئے اے اوں راستے کہ وتی مٹ ءُُ درور پہ یک وارے دست کپت ایت ، ہمروچ ناں ؟ ءُُ بلئے داں ہنچک ءَ کہ بہ بیت وداریگ بلئے تئی مرزی من پہ تو ہر وہد ءَ ساڑی اوں ۔‘‘

بلئے ایوک تینگا سرپد نہ ات کہ دنیا ءِ شررنگ تریں بچک اے وہد ءَ ہمے جنگل ءَ وتی راہ گار کتگ ، وتی راہ ءِ شوہازگ ءَ سرجنان انت ۔ آئی ٗ، نام نرگش ات۔ آ ہمنچک ڈولدار جلوہ ناک ات ۔ کہ آئی ءَ انگت گوں ہچ جنین آدم ءَ گپ ءُُ تران ءُُ مجلس نہ کتگ ات ۔ بید ے وتی مات ءَ تنگہ ہرچ جنک ءَ کہ آ دیستگ چہ وت ءَ ہلاس بوتگ ۔ ہمے جاوراں آئی ءِ دل ءَ پہ وت ءَ ناز ءُُ نکراہ پیداک کتگ ،پمشکہ آ جنگلاں درکپتگ۔

’’ بچار! من وتی درورے چون شوہاز کت کناں ؟ ءُُ من ءَ چہ وت ءُُ کمتر ینے ہچ وڑا دوست نہ بیت کہ چہ بالاد ءُُ رنگ ءُُ دانگ ءَ چمن پدا بہ بیت ۔ منی واہگ انت کہ من ءَ وتی جند ءِ درورے برس ایت ، بلئے من کجا شوہازاں! من درور رسیت؟ منی اے واہگ من ءَ دنیا ءَ تہنا کنت ! بلئے اے تہنائی گہتر انت چہ وتی مٹ ءُُ درورے ءِ نہ بوہگ ءَ چہ‘‘۔

آ روان بوت بلئے آ یک رنگ راہ یے ءَ کپتگ ات کہ چہ مادنیں راہ ءَ گسر کپتگ ات جنگل ءِ دومی دست ءَ ایکو ءَ ایپروڈائیٹ نوکی رخصت کتگ ات ءُُ دیم پہ وتی درچک ءَ پیداک ات کہ آئی ءِ نندجاہ ات ۔ آ جنگل ءِ پٹے ءَ اتک ءُُ آئی ءَ چیزے دیست کہ آئی ءَ را ابکہ ءُُ حیران کت آئی ءَ وت ءَ را درچکے ءِ پشت ءَ اندیم کت ءُُ آچار ات ۔ آئی ءَ کئے دیست ؟ اے زیوس ات ، زیوسءِ جند ۔۔۔دیہانی بادشاہ آسمان ءِ واجہ آ وتی گروک جنوکیں مزنیں تیرکمان ءَ تکہ ات ءُُ آئی ءَ چہ آپ ءِ پریاں یکے چہ کوپگاں گپتگ ات ءُُ ہمے آپ ءِ پری بچکندگ ءَ ات ۔ ’’ شر ‘‘ ایکو درائینت، ’’ ایشی ءَ پدا شروع کتگ ، چون ایپروڈائیٹ اے کسہ ءِ اشکنگ ءَ گل نہ بیت !۔

بلئے ہمے وہد ءَ آئی ءِ دلگوش نیمگے ءَ شت ، آئی ءَ دیست کہ یک گلابی چکیں حاک ءِ بالادیں چیزے چہ درچکانی تہا درآہگ ءُُ ہمے کسانیں پٹ ءِ نیمگءَ پیداک انت ۔ آئی ءَ آ پجہ آورت ، اے ہرا ات ، دیہانی شہ بانک ، زیوس ءِ شکی ئیں لوگی ۔ آئی ءَ زانت کہ ہرا ءَ را گمان بوتگ کہ زیوس چے کنگ ءَ انت ،پمشکہ آئی ءِ گرگ ءَ اتکگ ۔ پمشکہ بروانیں آئی دیہہ گشادی ءَ دیہانی شہ بانک ءِ دیم ءَ شت ءُُ آئی ءَ راسلامے کت ءُُ گشت ’’ ترابس، نامداریں شہ بانک۔ماں جنگل ءَ وش اتکے‘‘۔

’’ چپ بے عقل! ہرا ءَ پہ ہلوتی گشت ’’ ہچ مہ گش! منی یکے ءِ گرگ ءِ سرا وں !۔ اے پہ وش ءُُ شادانی روچے ایکو گشت۔‘‘ مرچی من بازیں دیہے دیستگ ، ساہتے ءَ ساری من زیوس دیستگ ، زیوس امدا ات پہ تئی چارگ ءَ ‘‘ ’’ زیوس ؟ منی چارگ ءَ ؟ تو سارے؟’’ جی ! زیوس ! تئی لوگواجہ ! آئی ءَ من ءَ جست کت کہ من ترا یستگ یا ناں آئی ءَ گشت آئی ءَ اش کتگ کہ تو ہمے راہ ءَ پیداک ءِ گمان بوت کہ آ پہ تئی گندگ ءَ دلاپ انت ۔

من گشت کہ من تنگہ نہ دیستگ گڑا آ سک پریشان بوت‘‘۔ ’’ پکا؟‘‘ چو بوت کنت ؟ ‘‘ زیوس من ءَ شوہاز کنگ ءَ انت ؟‘‘ پمن پریشان انت ؟ شر ۔۔۔کرامات ہلاس نہ بوتگ انت ۔ آ کجام راہ ءَ شت؟‘‘ ’’اووم ۔۔۔اولمپس ءِ نیمگ ءَ منت وار جنکو! من ہم رواں ‘‘ ءُُ آ ہمے ساہت ءَ گار بوت ۔ ہمے وہد ءَ کہ زیوس ءَ ہمے دانک اش کت انت آئی ءَ وت ءَ را گوں آپی دیہہ ءَ درچکے ءَ پشت ءَ اندیم کت ۔ ہودا ہرا شت گڈا آ ڈن ءَ درکپت ءُُ آئی ءَ ایکو ءِ منّت گپت۔ آئی ءَ وتی دستءِ چلہ یے کش اِت ءُُ ایکو ءَ را بخش ات۔

ہرا وہدے اولمپس ءَ سر بوت گڈا زیوس اُودا نہ دیست ، سرپد بوت کہ گپے است انت آ گوں گشادی ءَ پدا جنگل ءَ اتک ۔ اولی چز کہ آئی ءَ دیست آ ایکو ءِ دیست آ قوت ءِ چلہ ات کہ آئی ءِ دست ءَ چو استال ءَ درپشگ ءَ ات ۔ ہرا چلہ ہما دمان ءَ پجہ آورت زانت کہ اے آپی دیہہ ءَ آرد داتگ ءُُ ہمے کار ءَ پشت ءَآئی ءَ را اے چلہ دئیگ بوتگ ۔

’’ منحوسیں ذات! آئی ءَ دپ پچلگوشت،’ من زانیں کہ تئی کردگار ءِ نقش چی انت ؟ من تئی دست ءِ سوگات ءَ گندگ ءَ اوں ءُُ من ترا گشگ نہ لوٹاں کہ من چہ وتی مرد ءَ مستریں سوگاتے دیاں تو وتی زبان پہ دروگ ءِ بندگ ءَ کارمرز کتگ ۔

پمشکا نوں تئی زبان ءَ اے زکت مان نہ بیت کہ گوں دگرے ءَ دگہ پرے گال بیار ات ۔ تو ایوک ایندگرانی گڈی دانکاں پدا گشت کنے بس!نوں جہدے بکن کہ دروگے بست بہ کنے ‘‘ ۔ ’’دروگے بست بہ کنے ایکو ءَ جواب دات۔

نوں چدو دیم تو چہ وت ءَ مسترینانی تہانہ کپے۔ نوں چدودیم تو ہلوت کت کنے دانکہ سوت جت کنے ءُُ ننکہ کسہ یے آورت کنے بلئے نوں جہد بکن کہ ہمے سزا ءَ برداشت کت بہ کنے ‘‘۔
(Heroes, Gods and Monsters in Greak Myth)