چونا ءَ سیاست ءِ تہا رواج ایش انت کہ سیاسی سروک ءُُ وزیر ءُُ گزیرانی گیشتیرں گشتانکاں آیانی پولیٹیکل ایجنٹ ءُُ پارٹی ءِ اے دگہ وانندگ ءُُ زانتکاریں مردم نبشتہ کن انت۔ بازیں مردماں ہمے کار ءِ پشت ءَ وتی لوگ ہم آباد کتگ انت۔ مئے ملکانی وزیر ءُُ گزیراواں انت چرت نہ واننت پرت۔

ماگشیں مار چے کار گوں ایشاں سستگیں عہد ءِ ڈکال ءَ چارئے شر نہ چارئے شر ہمیش انت سستگیں عہد ءُُ ہمیش انت ڈکال ءُُ ہمیش ئیں ماں آدگہ دگہ وہدے بوتگ کہ مردماں گشتگ سستگیں عہد ءِ ڈکال چہ وشیں عہدی ءِ ڈکال ءَ گیششتر تورناک ءُ دردناک بیت۔ دنیا ءِ سیاست ءِ مثالے دئیان یکرندے فرانس ءِ دود ءُُ ربیدگ ءِ وزیر پیلیرن فلئیر ءَ احوالکارے جست کنت کہ فرانسیی نبشتہ کار پیٹرک موڈ یانو ءَ نوبل داد گپتگ۔

آئی ءِ کتاب ءِ بنگپ چے بوتگ ءُُ تئی دل دوستیں کتاب کجام انت۔ گڑا فرانس ءِ دود ءُُ ربیدگ ءِ وزیر پسہ دنت کہ من دوسال انت انچو دزگٹ بوتگان کہ ہچ کتاب نہ وانتگ اے پس ءَ پد مردماں اے ایراد گپتگ کہ دود ءُُ ربیدگ ءِ وزیر انت بلئے ہبکی ءِ گپ ایش کہ آئی ءَ کتاب ءِ وانگ ءَ ہم وہد نہ رستگ۔ بلئے مئے گورا وزیر اگاں بہ گیشت سی سال انت من کتاب وانتگ کس ہچ نہ گشیت پرچاکہ ہما مردماں نبشتہ کاری ءُُ دانش وری ءِ وت گڑیں تاج سرادئیگ بوتگ۔

آ ہم ہمے لڑ ءَ ہوار انت گڑا باوست چہ کجا بیت؟ سیاست ءَ بل کہ ادا سیاست ءِ نام وتی جند ءَ لاپ ءِ والینگ انت بلئے بیا کہ اے ویل ءُُ مئے ادیب شاعر یونیورسٹیانی استاد ءُُ نودربر ہم گورجتگ ا نت۔ بنداتی زمانگ ءَ کہ ماہر وہد ادبیانی دیوان ءَ شتیں گڑا بازیں حبرے دیما اتک۔ کئے ءَ کئی ایم اے ایم فل ءُُ پی ایچ ڈی ءِ تھیسز نبشتہ کرتگ ءُُ داتگ انت ءُُ چشین بازیں درور دیما اتک انت۔

من حیران بوتگ ااتاں کہ اے کار ءَ مردم چون کن انت بلئے وہد ءِ ہمراہی ءَ بازیں چیزاں سرپد بوان بوتاں بلئے کس پہ دیوان مالدار نہ بیت۔ مروچی ہم مئے یونیورسٹیاں چشیں بازیں کار بوہگ ءَ انت کہ نودربرانی تھسیزاں استاد یا اے دگہ مردم نبشتہ کن انت ءُُ دئے انت۔ پدا ہمے نودربر شریں نمبراں گوں پاس کنگ بنت ءُُ دیمرا ہمے رونت ءُُ یونیورسٹی ءُُ کالجاں اے دگہ نودربراں وانین انت۔

پدا مستریں زوراکی ایش بیت کہ پٹ ءُُ پولکاری ءِ سبجیکٹ ءَ گونڈواں ہمے وانین انت کہ آیانی تھیسز دگراں نبشتہ کرتگ ءُُ داتگ انت۔ چونا ءَ وت آیاں پٹ پولی یک نبشتانکے ہم نبشتہ نہ کرتگ۔ نوں گڑاں ایشانی ودی کرتگیں نودربرانی حال چے بیت؟ بلوچاں گشتگ کہ کز ملیک آسے ماں لد ءَ داریت سیاہ سچ انت راجی برنگیں ورنامردم چو نہ زاننت کہ آپ پہ گیچ برگ نہ بیت۔

بازیں انچیں مردم است انت کہ آیانی نام ءَ رد ءُُ بندداتگیں کتاب چاپ ءُُ شنگ بوتگ انت بلئے آیاں اے نبشتانکی جم کنگ وتی جاہ ءَ بلکیں ہمے کتاب ہم سرجم ءَ نہ ونتگ انت کہ باریں اے کتاب ءَ چونیں چونیں نبشتانک ہوار انت۔ بلئے آ گل انت کہ من پٹ ءُُ پولی کتابے ءِ واہنداں بلوچی ءَ گشاں کہ آئی ءِ دل کہ شیر لوٹیت گڑا پہ وت ءَ گوکے بہ داریت پرچکہ اے وڑیں کارانی کنگ ءَ مزنیں جہد ءُُ جکانسری یے لوٹیت۔

آسیاب پہ رون انت۔بزانکہ تو کارے کنئے نوں تا آئی ءِ مز رسیت ءُُ بے جہد ءَ ہچ نہ رسیت بلئے مروچاں بلوچی لبزناک ءِ لہتیں زانندگ ءُُ سریں مردماں کہ ادبی ءُُ استادی ءِ تاج اش سر ءَ انت اے بتل ءُُ گشتن اش ہم رد کرتگ انت پرچاکہ اداتو لوگ ءَ بہ نند تئی نام ءَ گشتانک رد ءُُ بندی کتاب آزمانک شاعری ءُُ دگہ بازیں چیز نبیسگ ءُُ روان دئیگ بیت۔

چونز اننت کہ ڈگار پہ لنکک لنگار نہ بیت ہمک کار ءِ وتی یک توجیلے دگر ءِ نبشتگیں چیز ے ءَ زورگ ءُُ دیوان ءَ وانگ یادگرے ءِ رد ءُُ بندداتگیں کتاب ءَ چاپ کنگلہتیں مردمان چون وش بیت؟ دگر ءِ دینو نیم روچ ءَ حشک کنت دگر ءِ داتگیں چیز دائمی نہ مانیت۔بلوچی ءِ گشندہانی باروابازیں گپ جنگ بیت کہ کئے ءَ کئی شعر کئی نام ءَ کتگ ءُُ گشتگ انت شاعری ءُُ گشندبائدیں اے گپ ءَ بزاں کہ آئی ءَ دزئے نمبگ چیر نہ بیت۔

مروچی بازیں چیز مردمانی دیما پدر انت پرچاکہ لبزانک وتی کارستاں درگیج ایت ءُُ لبزانک چشیں دریایے ہم نہ انت کہ کورانی پتاراں وتی تہا جاگہ بہ دنت آگرانڈ کہ جنگی انت کانٹ ءُُ شاہ شرنگی انت۔من استاد ءُُ شاگردی ءِ منوگراں بلئے یک پدریچے ءِ تباہی ءِ منوگرنیاں استاد ہما انت کہ مردم ء سر ءُُ سوج کنت چوں نبشتہ بکن اے لچہ آزمانک یاگدار ءُُ نبشتانک چش دراج انت ایشی ءَ اے وڑا گونڈ کن ایشی ءَ ادا چہ بہ تراش گڑا زیبا بیت۔ چشکہ ایز پاونڈ ءَ ٹی ایس ایلیٹ ءِ لچہ دی ویسٹ لیڈ شر کرتگ ءُُ داتگ پرچاکہ استادے ءِ کار ایش انت کہ آسر ءُُ سوج کنت دلبڈی دنت۔

سیدہاشمی ءِ نمدیاں کسے کہ وانیت اودا ہم ہمے چیز ءَ مردم گندیت کہ سید مردماں گشیت شما نبشتہ بکن ات راہ ءَ راہبنداں اش من شر کناں۔ صبادشتیاری ءِ نمدیانی دروت ءِ تہا ہم انچیں چیز مارا دزکپنت کہ مردمانی چیز شرکرتگ انت اے یک جوانیں کارے پرچاکہ اے راہ ءِ پرینگ انت۔ اشتر بار ءَ وت بارت بلئے واجہ ءِ جی جانے لوٹیت۔
بلکیں چشکہ حر اءَ ارجین ءَ بکن ءُُ لیڑو ءَ بہ لڈ ءُُ بیارئے پدا بہ گش جی پہبری کلم گوشیں حراں ہروہد کہ ڈناں کپ انت۔

چہ لیڑواں باج برانت۔ نوکیں دور ءِ وانوک نوں سرپد انت کہ کئے چنچو آپ ءَ انت ءُُ کئے کئی ساہگ ءَ نشتگ ءُُ ٹہک دئیگ انت۔ باز جاہ ءَ سرپدی ئیں مردم دگراں چیز نبشتہ کن انت ءُُ دئے انت کہ ایشی ءَ وتی نام ءَ چاپ کن۔ باریں اے مردماں اے ووڑیں کار ءِ کنگ ءَ چے رسیت؟ پدا ہمیشانی کاراں بچار کہ وتی درشان داب ءَ ہم بدل نہ کنت ءُُ دگرانی نام ءَ نبشس انت چو نہ زانت کہ حربان ءَ انت گوش ئے در ءَ انت۔

بلکیں کسے بہ گشیت کہ پہ دگر ءَ نبشتہ آئی ءَ لبزانک راہاں پرینگ انت بلئے منی حیالاں اے یکے ءِ کشگ ءِ برابر انت ترااگاں مردمے نبشتہ کار جوڑ کنگی انت گڑاں آئی ءَ انچو لاچار بکن کہ وت نبشتہ بکنت چشکہ فلابئیر ءَ گوں وتی شاگرد موپسان ءَ کتگ۔ موپسان ءِ چنچوآزمانک فلائیبیر ءَ درتگ ءُُ چگل داتگ ءُُ گشتگ کہ انگت ءَ وشتر نبشتہ بکن مروچی موپاسان کجا اوشتاگ َ؟ استاد ہما انت مردم ءَ وتی پادانی سرا اوشتگ ءِ سکین ءَ دنت۔

راہ پہ پاد ءُُ گام،اپس پہ سنج ءُُ لگام، ءُُ گڈی ءَ گپ ایش انت کہ ءَ روبا گوں دراجیں دمب ءَ مزار نہ بیت، روباہ روبا انت ہمائی ءَ نبیسگ ءِ سنچ ءُُ بود مان نیست آئی ءَ ہروڑان بر ءُُ آزمان ءَ سر کن آ ہما کہ ہما بوتگ پہ دانا ءَ اشارہ پنتے ءُُ پہ نادان ءَ نصیحت جنگے۔۔۔۔