شپ ءَ وتی تہاری ءِ چادر مانپوشتگ اَت ءُُ گوات ءِ تہا ہاموشی یے زور آورات ترونگل ھم رچگ ءَ ات مردم وتی گس ءُُ بادگیر ءُُ کاشی کڈکانی تہا زکرتگ ات انت راہ ویران ات ءُ کشک بے چڑکہ۔۔! شہر ءَ ڈن یک میتگے ءَ دوفئی لوگ ءَ چہ جتا پرشتگیں کاشی کڈکے ءِ تہا یک ورناہے وتی زند ءِ گڈی روچانی ہساب ءَ ات آئی ءِ نزیک ءَ یک تیل ءِ ڈیواھے رژنا ات انچو ش گشئے آ وتی واجہ ءِ درانگازی ءَ کنگ ءَ انت۔اے ورناشائرے ات ءُپ آئی ءَ وتی کسانیں زند ءَ تہا ہمک رنگیں ندارگ دیستگ ات اے کسانیں سالیں ورنا ھمے مارگ ءَ ات کہ آ وھدنی دیر نہ انت وھدے آ زند ءِ زندان ءَ چہ ایمن بیت۔۔

آ انچو وتی مرگ ءِ وداریگ ات انچوش گشئے مرگ آئی ءِ سرا مزنیں مہربانی یے کنگ ءَ ات آئی ءِ گندیم رنگیں دیم چہ امیت ءُُ دلمانگی ءَ رژنا رژنا ات ءُُ آئی ءِ لنٹانی سرا ایک اجبیں بچکندے تالان ات آئی ءِ چمانی تہا سبر ءُُ تائیر ءِ ندارگ سرکشگ ءَ ات انت انچوش گشئے دنیا ءِ گوما ھچ عذرے نیست ات۔ آ یک شائرے ات کہ مالدارانی مزنیں شہر ءِ تہا بزگی ءُُ لاچاری ءِ مرگے ءَ مرگ ءَ ات۔آ اے کوڑھیں دنیا ءِ تہا پمشکا اتکگ ات کہ بنی آدم ءِ زرد ءِ تہا وتی باتن ءِ مارشتاں درانگاز بکنت ءُُ زند مان ءِ دیمروئی ءِ جوش ءُُ جزبگاں ودی بکنت۔

آ مزنیں دلے ءِ واھندات ءُُ آئی ءَ زانت کہ آ حدا ءَ اے دنیا ءَ پمشکا دیم داتگ کہ بنی آدم ءِ د ل ءُُ باتن ءَ رژنا بکنت۔بنی آدم ءِ دل ءَ لیگاری ءَ ھرابیاں چہ ساپ ءُُ پلگار بکنت بلئے آ اے ناپاداریں دنیا ءَ چہ واتر بوگ ءَ ات۔آ اے کوڑھیں دنیا ءَ رکست کنگ ءَ ات بلئے بدھبتی ءِ گپ ایش ات کہ آئی ءِ رکست کنوک کس نیست ات آئی ءَ اے دنیا ءِ چم جہلیں مردمانی کر ءَ یک بچکندے گم نہ رستگ ات آ مرگ ءِ سیمسراں رستگ ات ءُُ یک تیل ءِ ڈیواہے ءَ ابید آئی ءِ کر ءَ ہچ نیست ات۔ آ ایوک ءُُ تہا ات۔۔۔۔۔۔۔۔آ گریوگ ءَ ات۔

آئی ءِ سرون ءَ کس نیست ات ءُُ چپ ءُُ چاگرد ءَ ہم کس نیست ات بلئے ابید چہ کاگدانی لہتیں تاکاں کہ آ یانی سرا آئی ءِ زند ءِ کلونبشتہ ات۔ وھدے آئی ءِ جان ءِ تاگت ءُُ ھاٹی شت آئی ءَ وتی یک دستے باز مشکل ءَ راست کت ءُُ برز ءَ چست کت ءُُ کاشی کڈک ءِ سرا نیمگ ءَ بے امیتں نگاہاں گوں چارگ ءَ لگ ات ءُُ گشئے آ چہ کڈک ءَ ہما دیم جمبرانی گوما چم بندوکائی ءَ استالاں نگاھے جنگ لوٹگ ءَ ات ءُُ پدا آوتی نزوریں توار ءَ گوں تران کنان ات کہ

”بیا او وش ءُُ زیبائیں مرگ“
بیا بیا منی ارواہ ءَ تئی وداریگ اِنت“

”بیا منی نزیک ءَ ءُُ زندمان ءِ سانکاں سند ءُُ دور دئے ءُُ من ءَ منی ھمساہگاں چہ جتا بکن کہ آ من ءَ گنوک ءُُ ابدال پہم انت پمشکا کہ من آہاں قدرت ءِ ندارگانی کلوہاں دیاں“۔ آہاں من ءَ اے تہاری ءِ تہاپمشکا چگل داتگ کہ من گریب ءُُ بزگرانی سرارحم وراں بلئے آ مال ءُُ دوستی لوٹنت کہ گربت ءُُ برگراں گیش ءَ چہ گیش تنگ بکیں بیا او مزن دلیں مرگ من ءَ وتی دستانی چیر ءَ چیر بدئے پمشکا منی ہمراہاں منی ہاجت نیست۔ بیا او مرگ من ءَ وتی امبازان بروز۔

بیا او وش رنگیں مرگ منی لنٹاں بہ چک منی دل ءَ تاھیر ے بہ بکش پرچا کہ نہ منی لنٹاں ماتے ءِ لنٹانی مز رستگ ءُُ نیکہ کسے ءِ دوستے ءِ لنکانی ٹپ است من اے درائیں چیزان چہ ناشنا ساں۔بیا او شرگیں مرگ من ءَ گوں وت بر۔ ہما ساھت ءَ پد شائر ءِ سرون ءَ یک ملائکت یے زاہر بوت کہ آ کم حسن ءِ واہند ات آئی ءِ دست ءَ وش بوھیں آسمی پلانی ہارے گون ات ءُُ پرشتہ ءَ ہما ساہت ءَ شائر وتی امبازاں زرت ءُُ آئی ءِ چم اے کوڑیں دنیا ءَ چہ پچ گپت انت۔آنی بس وتی باتن ءِ نگاہاں گوں چارات کنت ءُُ ملائکت ءَ آئی ءِ لنٹانی بازیں بوسگے گپت ءُُ آئی ءِ لنٹانی سرا ناپاداریں بچکندگے بکشات ئے۔

ہما ساہت ءَ پد کاشی کڈک پہ مدامی ھورک بوت ءُُ ابید کاگدانی لتہں تاکاں کہ شائر ءِ زند ء ِ گڈی کلوہ نبشتہ ات انت آ ہم پشت نہ کپت انت۔ہمے پیم ءَ وہد گوزان بوت۔ کرنے ءَ پد وھدے اے شہر ءِ مردم ناشناسی ءُُ جاھلی ءُُ بے زانتی ءِ آماچ بوتاں ءُُ آہاں شہر ءِ درستاں چہ وشتریں باگے ءُُ ہما شاعر ءِ سنگ ءِ یک مزنیں تبے جوڑ کت ءُُ آئی ء ِ نام ءِ سرا ماڑی ءُُ بادگیر جوڑ کنگ بنا بوت۔ہرسال مردماں آئی ءِ ودی بوگ ءِ روچ ءِ درگت ءَ وشیں روچ دارگ بنا کت ءُُ آئی ءِ کلوہ ءَ آہاں آجوئی علم ءُُ زانت ءُُ چہ آشنا کت ءُُ مال ءُُ مڈیاں چہ مالا مال کت۔

”ھو! انسان ءِ بے زانتی چونیں مزنیں زوراکے!“