ما کہ بُلیدہ کراس گوازینت، پت ءَ گوں بیزاری ءَگوشت:’’مئے زمانگ ءَ ناں موٹل ءُ گاڑی است اَت ءُ ننکہ دگ ءُ سڑک پکا اَت انت بلے ما چو رسوا نہ اَت اِنت کہ ہرچ صدگام ءَ بوشت ءُ بُہ گوش کہ من کئے آں، چہ کجا پیداکاں ءُ کُجا رواں؟ اراں نہ اش کتگ کہ مردم وتی جند ءِ ملک ءَ درآمدے ءَ بُہ گوشیت کہ آکئے اِنت ءُ چہ کجا کیت ءُ کجا رؤت!‘‘۔
پت ءِ اے گپانی اشکنگ ءَ گمان بوت کہ اے جُست کنوکانی بدل ءَ گوشئے من میاری اتاں،اے دگ ءُ سڑک یا ہما گاڑی کہ ماسوار این ءُ دیم پہ پنجگور ءَ رہادگ ایں ! من گاڑی ءَ تاچگان اِتاں ءُ پت منی کش ءَ نشتگ اَت۔ میاری نہ اَت کہ بلیدہ کراس ءَ داں تربت ءَ اے چاردمی رند اَت کہ من ءُ پت چہ گاڑی ءَ ایراتکان ءُ وتی پجار کنائینت ءُ شناختی کارڈ نمبر درج کنائینت انت۔ من گوں پت ءَ آئی ءِ دیریگیں سنگت ءِ چک دلشاد گاجیان ءِ لوگ ءَ چتکان پنجگور ءَ رؤگ ءَ اتیں۔ گاجیان ءَ لہتیں روچ بوتگ ات کہ آئی ءَ دنیا سفر کتگ اَت۔ پت کہ حال ءَ گپت ہمیش اِنت دومی روچ ءَ درکپتین ءُ دیم پہ چتکان رہادگ اتیں۔ پت ءَ بازیں مدتے بوتگ اَت کہ پنجگور ءَ شُت ءُ آتک نہ بوت۔ بلے وتی دیریگیں سنگت ءِ مرگ ءِ حال ءَ آنشت نہ بوت۔ منی پت ءُ دلشاد پت ءِ سنگتی 70 دہک ئیگ اَت کہ پتءَ پنجگورءَ گوک بُرت ءُ آؤرت۔ ہمے گوکانی برءُ آر ءَ آئی ءِ درستی ءُ راستی گوں دلشاد ءِ پت ءَ بوتگ اَت۔
’’مئیں پت دور یک پاد ءَنہ جل انت، پیش ءَ شمارا چہ سرکار ءِ نیمگ ءَ کِچ ءُ تُچ پر نہ بوتگ بلے اے دراجیں پند ءَ شمارا گوکانی سردیگ ءُ مہار ءَ پہریگ کتگ۔ پدا سڑک ءُ دگ نہ بوتگ۔ شمارا پنجگور رسگ ءَ چار روچ مان آتکگ۔ بلے مرچی بلّے کہ’’ اے کجا پیدا کئے ءُ کجا روئے‘‘ جُست کنوک اوشتاتگ انت بلے سفر چار ساعت اِنت‘‘۔
’’بلے اے چاریں ساعتاں دل چار صد رند ءَ ایر رؤت ءُ چست بیت ۔ پیش ءَ کہ، در ملکے ءَ شتگیں گڑا مارا پہ درآمدی وش نہ بوتگ۔ بلے مردم ایمن بوتگ کہ وائے وطن حشکیں دار! وتی ہنکین ءِ مارشتے بوتگ ءُ پدا کہ ماوتی جند ءِ ملک ءَ آتکگ ءُ سربوتگیں گڑا دل ءَ گرگے جتگ کہ من اوں پہ واہندی دنیا ءَاستوں۔ بلے نوں اے ناشراں مئے ہمے ایمنی ہم برتگ۔ بنی آدم ءِ سرا چریشی ءَ گران تریں وہدے چون بئیت کہ درآمدے تئی لوگ ءَ بئیت ءُ ترا بہ گوشیت کہ تو کئے ئے؟ ءُ چریشی ءَ گران تریں ساعت ہما نہ اِنت کہ تو ہمے درآمد ءَ چہ وتی ساہ ءِ ترس ءَ گوشت مہ کنئے، کہ ابّا تو وت کئے ئے؟ چہ کجا آتکگ ئے ؟ءُ من ءَ پرچہ جست ءَ ئے؟ کجام ہند ءُ ہنکین ءِ واہند ءَ وتی جند ءِ دوار ءُ تر ءُ گردے ءَ دگر ےءِ اجازت پکار بوتگ؟ منی چک اگاں مئے زمانگ ءَ مئے ملک ءَ شہمیں دگ ءُ سڑک نہ بوتگ وَ شر اِنت بلے ماایندگہ ملکاں شتگیں، اودے دگ ءُ سڑک دیستگ انت، ما دیستگ کہ اودا برے برے درآمد ءُ درملکیاں ہنچیں جست ءُ پرس کن انت بلے ما نہ دیستگ کہ آدرمداں ہم کم شرپ ءُ بے عزت بہ کن اَنت ءُ اگاں بہ کن انت ہم ملامت نہ بنت کہ اودا تو درآمدے ئے ءُ آئی ءِ جند ءِ ناپگ ہمودا کل اِنت بلے اے ملک ءَ رااللہ ءَ عجب گپتگ کہ یک چیرکی ئے ،اللہ بزانت چہ کجا آتکگ؟ وتی درآمدی ءَ جاہ نیاریت، من ءَ ءُ منی چک ءَ ہرچ صد گام سرا چہ گاڑی ءَ ایر گیجیت ءُ کم شرپ کنت کہ کجا پیداک ءِ ءُ کجا روئے؟
’’ابّا! نوں آزمانگ نہ اِنت مرچاں ہرچ ملک ہنچوش اِنت پہ ایمنی ءِ حاترا اے فورس ءُ پولیس ہژدری انت‘‘۔
من پت ءَ را سرپد کنگ ءِ جہد کت ۔
’’مئے ملک کدی بے ایمن بوتگ؟ تو بُہ گوش۔۔۔!‘‘
آئی ءَ گپ داشت ءُ منی پسّو ءِ ودار کت بلے من ہچ گوشت نہ کت۔
’’مئے ملک وَ ایمنیں ملکے بوتگ، ما ہمے دگ ءَ سی روچ راہ ءَ بوتگیں مارا کس ءَ جست نہ کتگ کہ چہ کجا کائے ءُ ماں کجا روئے؟ اے ہمیش جست کنوکانی آہگ ءَ پد دزی ءُ ڈنگی بنا بوتگ، کشت ءُ حون اِنت۔ تپنگ ءُ تیر اِنت، بمب ءُ تراک اِنت۔ ناں شپاں واب است ءُ نہ روچاں آرام۔ بیا چکاں روچ رحمانی چست بہ کن ءُ بہ بر، شپانی پاساں مہلوک ءِ لوگاں دور بہ کن، چوشیں مقام ما ہچ ملک ءَ نہ دیستگ۔ اگاں کسے گناہ گار اِنت، بیا بِگر ءُ بہ برئے ہے ولاہی ءِ سرا ! حکومت ءُ سرکار ءِ دیم ءَ کئے مانتراِت ؟ پہ پَرے کار ءُ کار پداں منی نز ءَ اے وہد ءَ چہ سرکار ءَ مستریں ڈنگ ءُ دُز نیست! مااِش کتگ کہ سرکار ماتے ءُ پتے بلے شمے سرکار ءِ کار ماتوی ءُ پتوئی انت کہ مئے سردر نہ رؤت‘‘۔
پت یکشل ءَ گپ ءَ اَت، من زانتگ اَت کہ پت ءَ راہ ءِ ہمے جُست ءُ پرساں سک تورینتگ اَت ءُ تکانسر کتگ اَت۔ اے وہد ءَ گاڑی گوران ءِ کنڈک سرکپان اَت۔ ماکہ کنڈگ ءِ برزا سر کپتیں، ما دیست کہ کنڈگ ءِ دوئیں دیماں گاڑی اوشتاتگ اَت انت۔یکبرے مانزانت کہ جاور چے اِنت بلے پدا وہدے حاکی رنگیں گاڑی ءُ حاکی ءُ سبزرنگیں وردیاں اوشتاتگیں مرد م کہ مادیست انت،گڑا پت ءِ دپ ءَ درآتک: ’’ہمیش انت! بدارئے نوں!‘‘۔
ہمنچک ءَ ماآہانی نزیک ءَ سربوتیں یکے مارا اوشتگ ءِ اشارہ کت۔من گاڑی داشت۔ من ترسگ ءَ اتوں کہ پت ایشاں گپے مہ گوشیت ءُ مادگہ شپکالے ءَ مہ کپیں!
من شیشگ جہل کت آئی ءَ را گوشت’’جی‘‘۔
بلے آئی ءَ منی جی دلگوش نہ کت ءُ گوشت:’’نیچے اترو !‘‘
من دروازگ بوتک، بلٹ پچ کت پت ءَ را گوشت ’’ ابّاایر ءَ‘‘
من پہ ایر آئگ ءَ وتی پاد جہل ءَ کت کہ آئی ءَ گوشت،’’ڈیکی کھولو!‘‘
من ڈیکی پچ کت، پداشتوں گوں آئی ءَ ڈیگی ءِ کر ءَ اوشتات اوں، آئی ءَ سامان چمے چار اِت انت دومی نیمگ ءَ مانتر اِت ءُ پت ءِ کر ءَ شُت ۔
’’بڑھا تم بہرہ ہے کیا؟‘‘
چدءُ پیش کہ پت گپے بہ گوشیت،من درک ءَ ہمائی ءِ کرءَ شتوں ءُ گوشت:
’’سر! یہ میرے والد محترم ہیں، اِنکو اردو نہیں آتی‘‘۔
’’اردو نہیں آتی! سب کے سب جاہل ہیں‘‘
گوں ہمے گپءَ آئی ءِ مستریں آفیسراوں آتک ءُ سر بوت۔
’’کیا مسئلہ ہے جوان؟‘‘ آئی ءَ گوں وتی سپائی ءَ گوشت۔
’’یہ بڑھا گاڑی سے نہیں اتر رہا!‘‘
’’اس کی یہ جرأت۔۔۔‘‘
’’ کان سے پکڑ کر اس کمینے کو نیچے اتارو‘‘۔
آوت پت ءِ نیمگ ءَ مانتر اِت کہ پُور ءُ اغرب اَت۔ من آئی ءِ دیم ءَ مانتر اتوں ءُ چہ آئی ءَ ساری پت ءَرا گوشت۔
’’ ابّا! اے گوشاں ایرا ‘‘!
’’پرچہ زاناں؟ ایشانی نز ءَ دُز ءُ ڈنگ ءُ ناشرمنوں؟‘‘
پت ءَ اوں زہر ءَ گوشت۔
’’کیا بکواس کررہا ہے بڑھا؟ آفیسر ءَ گوشت۔
’’کچھ نہیں! اتررہا ہے!‘‘ من گوشت۔
’’ابّا ! ایرءَ ‘‘من پہ لاچاری گوشت۔
پت ایر آتک آئی ءَ زانت کہ من چنچو لاچار اوں!
پت بے ترک ءُ توار ءَ یک کر ءَ اوشتات!
’’اِسکی اچھی طرح تلاشی لو، اور گاڑی کی بھی‘‘ ۔آفیسر ءَ سپاہی کڈن کت۔سپاہی ءَ دست پت ءِ کوپگاں بگرداں پاداں مشان کت اَنت پدا شریں ساعتے گاڑیِ پش کلونڈاِت۔
’’’کچھ نہیں ہے!‘‘ سپاہی ءَ گوں وتی آفیسر ءَ گوشت۔
بلے آفیسر انگت زہر ءَ پُر اَت گوشئے آ پت ءِ گپاں سرپد بوتگ اَت۔
’’ایک بات یاد رکھو، نوجوان اور اس بڈھے کو بھی اچھی طرح سمجھائو!‘‘ آئی ءَ گوں ترندی ءَ گوشت۔
’’اِن کو دیکھ رہے ہو؟‘‘۔ آئی ءَ ’’مرغا‘‘َ بوتگیں مردمانی دیم ءَ اشارہ کت ءُ گوشت۔
’’اِنکی حالت جانتے ہو کیوں ایسی ہے؟ کیونکہ تم لوگ فورسز کی عزت کرنا نہیں جانتے۔ اگر اس ملک میں رہنا ہے، فورسز کی عزت کرنا سیکھو۔ کیونکہ تم لوگوں کو معلوم نہیں ہے کہ تم لوگ سلامتی اور عزت کے ساتھ ان سڑکوں پر جو آتے جاتے ہو، تو یہ انہی فورسز کی مرہون منت اور مہربانی ہے اگر یہ نہ ہوتے تو تمہاری مجال ہے کہ تم لوگ سلامتی اورعزت کے ساتھ ان سڑکوں پر سفرکرتے۔ اگر فورسز نہ ہوں تو یہاں نہ آپ کی عزت محفوظ رہے گی اور نہ ہی جان!‘‘
’’جی سر!‘‘ من گوشت۔ آئی ءَ من ءَ نندگ ءِ اشارہ کت۔
گاڑی ءِنندگ ءَ گوں پت ءَ من ءَ گوشت:
’’گوں تو چے گوشگ ءَ اِنت،چیر کی؟‘‘
’’ہچ !‘‘۔ گوشگ ءَ انت ماپہ شمے حفاظت ءَ اوشتاتگیں!‘‘من گوشت
’’حفاظتءَ؟‘‘ پت ءَ من ءَ ہنچو چاراِت کہ گوشئے جست ءَ ات کہ ایشانی حفاظت ہمیش اِنت؟
’’نوں چتکان چنچو ساعت لوٹیت؟‘‘ پت ءَ جُست کت۔
’’یک ساعتے ءَ کموگیش‘‘ من گوشت
’’مئے حفاظت ءَ‘‘!۔۔۔۔ پت ءَ پدا جست کت۔
من ہچ گوشت نہ کت!
گاڑی رہادگ اَت