گوں دوزواھیں دل ءَ چوکہ دوستی گران اِنت
توامیں بیسہاں پروش اِت، نی باوری گران اِنت
اِے زندمان کجا نوکیں لزتے بیارایت
چہ تھلیں روچ ءُُ شپ ءَ ، پِنچے شِرکنی گران اِنت
چتورآگہی وابانی پانگ ءَ نندایت
تہارماھیں شپ ءِ دراھی انشپی گران اِنت
چہ گوست ءِ ساھگ ءَ ہمرنگیں اکس ءِ دیدارءَ
کہ ارساں دَور کُتگ ، انچو بے وسی گران اِنت
ھما کہ زرد ءِ متاع ءَ گوں شائری مِین اَنت
ھمایاں جُست کن اِت چنچو پدّری گران اِنت
اے اَہد وابیں دلانی بہشت ءِ رنگ ءَ جنت
وت ءَ شموش کہ دنیا ءِ سرپدی گران اِنت
بہ لڈّئے اُرداں ،دل ءِ ناتوانیں ھمراہاں
اِدیگاں سادگیں مہرانی پہمگی گران اِنت
چہ گرانیں نوبتاں ھرکوہ ءِ کپتگیں تاج ءِ
میار جُمپ ءِ سرءَ اِنت کہ ھمسری گران اِنت
زمین ءِ آس کہ مجگ ءُُ دلانی سوچوک اِنت
پہ درداں، کوریں نگاہانی شاہدی گران اِنت
بلوریں زند کہ دنیا ءُ دین ءَ نوشان اِنت
پدءَ اوں جاک جنان اِنت کہ زندگی گران اِنت
تو راجی ھرکد ءَ سرپد بہ کن نہ منّوکاں
اِے جاھلانی نہ زانئے ،کہ راھبری گران انت
***
