بلوچی لبزانک ءَ بازیں شاعر ودی کتگ اگاں من آہانی گیگ ءُُ گوم ءَ بہ کن اَنت داں شپ روچ بنت بلئے ایوک ءَ لڑ آسر نہ بیت ،ءُُ دومی گپ اش اِنت کہ بلوچی لبزانک ءِ تہا انچیں مزن نامیں مزن گپتاریں شاعر است اَنت کہ آہانی بابت ءَ منی ڈولیں نودربرے اگاں گپے بجنت اے آہانی کد ءُُ بالاد ءِ بد شرپی بیت پمشکا من آکچ ءُُ کیل ءَ نہ سر اَنت ءُُ نیکہ آہانی بابت ءَ ترانے کت کن اَنت۔بلئے چش ہم نہ اِنت کہ ما وتی کد ءُُ آٹئیگ ءِ شاعرے ءِ گالاں سر ءُُ لینڈ ءُُ بے بنیں مانایے در کت بہ مہ کنیں ہمے کسان کدیں مزن شاعرانی رم ءَ یک نامے کہ دیر اِنت بلوچی لبزانک ءِ ہمراہ ءُُ سنگت اِنت ،شاعری ءِ شوک دارایت دو کتابانی ھدابند اِنت ءُُ نوک باھندیں نبشتہ کارانی برزی سرپ ءَ آئیءِ نام کیت گوں آ شاعر ءُُ ادیب ءِ نام عاصم زہیرؔ انت انگت ءَ آئیءِ شئیر ہچ دیوان چاپ نہ بوتگ بگندئے آ ہوریس ءِ گشتن ءِ پد ءَ داں نوہ سال ءَ وتی چیزاں وت دارگ ءُُ تپاسگ لوٹیت یا بلوچی کولے گوں استادے ءَ بستگ آ ہال ءَ زہیر ءِ جند بزانت بلئے منی بازیں گشگ ءُُ زد کنگ ءَ چہ عاصم بے دل ءُُ لاچار بوتگ کہ من ءَ وتی دستونکے بدنت اگاں چہ من اے دستونک ءَ لس دستونک ءِ وڑ ءَ چاپ اوں کت کناں بلئے منی دل ءَ عاصم زہیر ءِ کد ءُُ بالاد نوک باھندیں شاعرانی مزنیں سرپ ءَ انت اے گپ ءَ من پہ وتی دوستی ءُُ ہمبلی ءَ نہ گش اَنت بلئے آئیءِ شئیر ءُُ دستونک وت ہمے چیزءِ شاہدی ءَ کن اَنت ۔گیشیں ھبر نہ کناں ءُُ آئیءِ دستونک ءِ سرا لہتیں بے سریں دانک درشان کنگ ءِ ردی ءَ کن اَنت۔
بیا کہ مستاگی چاڑے مال پُلّاں
نہ دیستگ انگت وشیں ھال پُلّاں
اد ءَ جمبر کہ پہ سیلے نیا اَنت
گور ءَ اِنت ریدگیں ڈکال پُلّاں
دستونک ءِ تلمل بند ءُُ چیرے بند ءِ بابت ءَ اے گشگ بس اِنت کہ عاصم زہیر چہ شاعری ءِ رپک ءُُ ھنر ءَ پہتہ کار اِنت آ زانت کہ شئیر چے وڑ سمبہینگ بیت۔تلملءِ بند ءَ چہ ہمے سما بیت کہ شاعر بلکیں انچیں ودارے ءِ تہا اَنت کہ دائم آسری نزانت ءُُ آ ہمے ودار ءِ آسر ءَ دلمانگ اِنت بلئے ایشی ءِ ہمرائی ءَ اے زنگے اوں دل ءَ بندوک اِنت کہ آئیءَ انگت ءَ آ وشی ندیستگ کہ آئیءِ دل ءَ ودار اِنت پمشکا ودار انگت ءَ برجم اِنت۔چریشی ءَ رندی بند ءَ بچار کہ ودار ءِ سنچ انگت ءَ شاعر ءَ یلہ نداتگ بلکیں اے ودار ءِ آس گیشتر بوتگ ءُُ نوں بلکیں آئیءَ بے آسریں ودار ءَ انچو ہیلدار وتا را ءَ کتگ کہ آ وشیانی نوبت ءِ لوٹوک اوں نہ انت بلکیں آ ڈکال ءُُ نیستی ءِ لوٹوک انت۔ جمبرانی گوارگ اسل ءَ چہر انت وشیانی بلئے شاعر ہمائی ءِ وداریگ انت بلئے دومی مصرعہ ءِ تہا کہ ’’ریدگیں ڈکال‘‘ ءِ نوک تریں چہرے زہیر ءَ دیم ءَ آرتگ آ اوں ہما ودار ءِ نوبت ءَ درشانیت۔
پترونکیں لولی ءِ ساچاں نہ سپرْتگ
نہ دیستگ واب سالاں سال پُلاں
بیا اے بند ءَ بچار کہ ایشیءِ تہا اوں شاعر وداریگ انت بزاں ہما ودار ءِ آسری وش وابی ءَ دلمانگ اِنت کہ یک واب ءُُ واہگے بلئے بہہ سر نہ بیت اسل ءَ اد ءَ آئیءَ ہما واھگانی تران بوھگ ءَ انت کہ بہہ پیلو نہ بنت ءُُ ہمک بنی آدم ءِ دل ءَ است اَنت۔اے واہگانی تہرءِ درشانی نہ بوتگ کہ پلان واھگ ءِ ودار انت پمشکا اے بند وتی تہا آفاقی یے جوڑ بیت ءُُ ایشیءِ تہا ہرکس وتی وتی واہگ ءَ دیست کنت کہ پیلو نہ بوتگ اَنت ۔
عجب کیفے دل ءَ لڈان ءَ سر کنت
عجب سینگار اتگ تئی شال پُّلاں
چنائی ءَ دستونک ءِ رہبندانی کمو باز اے دستونک ءِ تہا کمی گندگ بیت چوکہ یک دستونکے بائد یک ھیالے ءِ سرامہ بیت آئیءِ تہا بازیں ھیال ءُُ چیدگے ءِ درانگازی کنگ بہ بیت اے جاہ ءَ عاصم زہیرؔ ءَ ماروارتگ اگاں آئیءَ اے یک شلیں دستونک ءِ وڑ ءَ اے گال پربستگ اَنت داں باز جوان پر بستگ اَنت بلئے اگاں آئیءَ بے سمائی ءَ چو کتگ گڈاں بزاں آئیءِ دستونک ءِ رہبند پروشتگ انت ۔ھئیر من چہ آ شرگداراں نیاں کہ آہمک ریشگ ءِ بابت ءَ سہی ءُُ سرپد اَنت ءُُ تران ءَ دیم ءَ برت کن اَنت من اے نبشتانک ءَ ایوک ءَ آئیءِ دستونک ءِ سربری مانا ءَ گیشوار کنگ ءِ جہد کن اَنت ہمے ودار ءِ آس انگت ءَ جل ءُُ مجل انت کہ پرچکہ اے بند ءِ تہا ودار وَ است انت بلئے ودار ءِ سرجمی ءَ دست رسی نہ بوھگ ءِ سوب ءَ شاعر چو تیاب لمب ءَ اوشتوکیں ندارگ کنو ک اَنت کہ زر ءِ نیام ءَ شت وَ نہ کنت بلئے آھود ءِ واھگ ءَ دل داریت۔’’ عجب سینگار اِتگ تئی شال پُلّاں ‘‘ اے گال آئیءِ دست نہ رسی ءَ زاہر کنگ ءَ انت۔
خدا وند! تئی خدائی بات سیر آپ
نبا کہ بوتگ ئے بے ھال پُلّاں
بچار عاصمؔ مجیں آزمان ءِ دیم ءَ
رم ءَ کونجانی گندئے بال پُلّاں
کہربا بند ءَ ہمرائی ءَ گوں برزی بند ءَ من تران نہ کناں اے گالاں من پہ وانوکاں یل کنگ لوٹ اَنت دانکہ آ وتی تب ءَ اے بنداں شوہاز گ ءِ جہد بکن اَنت ۔بلئے اے ھبر ءَ الم کنگ لوٹاں کہ عاصم زہیرؔ سرجمیں شاعری ءِ ترز ءُُ رپکاں سرپد ءُُ زانتکار انت بائد وَ ہمیش انت کہ آئیءِ کتا ب چاپ بوتیں ءُُ ہمائی ءِ سرا نگدی تران بوتیں بلئے آئیءِ دستونک ءِ وڑ ءَ آئیءِ کتاب ءِ شنگ بوھگ ءَ ہم وانوکاں ودار ءِ مارشت اوپار کنگی اِنت۔
