آئی ءَ چاریں نیمگ ءَ چا ر اِ ت ، اے راستے اَت ۔ آھاں کس گندگ نہ اَ ت آئی ہنچو گمان بو ت کہ آئی ءِ دست ابید ء آئی ءِ ارادہ ءَ ، وت سر اسر گّان اَنت ، آئی ءَ وتی دست داشت نہ کت اَنت ۔ آئی ءَ دوئیں دستان انار گپت ، تل کت ءُ دانگ کش اِت اَنت ۔ آچارگا ن اَت کہ آئی دست وت سرادانگاں کشگان اَت ءُ آئی ءِ لنٹاں رسینگان اَت یک دانگے ، دو دانگ ، سے دانگ ۔۔۔۔۔۔آئی ءَ گمان بوت کہ آئی ءَ ہچبر چدو پیسر چشیں وشتامیں میوہ نہ وارتگ ۔ ہمنچک ءَ کہ آئی ءَ شش دانگ ایر برتگ اَت یک گر وند کیں توارے گوات ءَ دران اَ ت ۔گوں ہمے توار ءَ انار چہ آئی ءِ دستءَ زمین ءَ کپت ۔ اے ہمے توارات کہ ایشی ءَ ہر چ دیھ پجہ کا رایت ہر مز،ِ اے توار بالو ءِ توارات بزاں آگوں یک کلوہ یے ءَ آتکگ ۔ شریں حالے یا حرابیں بلے دلگوش کنگی اَت ۔ آماں ماڑی ءَ دْرک بوت ۔ کسانیں باگپان ءَ انا رچت ءَ آئی ءِ پشت ءَ تچان بوت ۔ آپک اَت کہ اے آھانی ناکو زتک ہر مز انت ، چہ گوات ءَ آئی ءِ پٹ شنگ اتگ ات اَنت آئی ءِ پادبانزل چہ گشاد آھگ ءَ انگت لر زگان اَت اَنت ۔ ’’سلام ءُ دروت ناکو زتک ‘‘۔آئی ءَ گشت ۔حادث گشادی ءَ آئی ءِ کر ءَ شت بلے چہ زہر ءَ سیاہ تر بوت۔
’’تئی مات ءَ من ءَ پہ تو کلوہ یے داتگ ، آترا لو ٹگان اِنت کہ بیا ءُ تئی مہاندار ہم نوں تئی رؤ گ ءَ رازی ءُ وش اِنت ۔ نوں تو چے گش ئے ؟ من ءَ گماں اِنت کہ تو ادا ہچ نہ وارتگ ! ہنچوناں ؟ باز جوان ! نوں بیا رہ گیریں ‘‘۔ آئی ءَ وتی بانزل آئی ءِ سرین ءَ مانتر ینت اَنت ءُ آ چست کت ، ہمے دمان اَت کہ آدوئیں گوات ءَ بال اَت اَنت ۔ بلے وھدے پر سیپون ءَ چک پدا تر ینت گڈا آئی ءَ دیست کہ ہماکسان سالیں باگپان ءَ انار گون اِنت ءُ حا دث ءِ گورا گشادی روگا اِنت ۔
دومی دمان ءَ پر سیپون لوگ ءَ وتی مات ءِ گورا سر بوت ۔ ہمے دمان ءَ حادث ہوں اولمپس ءَ سر بوت ءُ وتی جیڑھ ءِ زیوس ءِ دیم ءَ ایرکت ۔ زیوس ءَ وتی سو ڈگ کت پرچکہ جنک ءَ انار ءِ شش دانگ وارتگ پمیشکہ ہمک سال آشش ماہ ءَ حادث ءِ کرءَ بد ا ر اِت ۔’’دل ءَ میار ، مات !‘‘پر سیپون ءَ گشت ’’پر بات ءُ زاری مکن ، ما بائدیں ہمے وہدءَ گل ءَ شات بہ بیں کہ ماھوار ءُ یکجا ئیں ‘‘
’’من بے تو دلاپ باں ! ‘‘مات ءَ زار جت ۔ ’’من بے تو بے تاھیرباں ‘‘آئی ءَ وتی دست دلبند ءَ جت ۔ ’’ توکہ ادانہ بے منی بے تاھیری ءَ اے دل ءَ جست کن ، وہدے من بے تاھیرباں گڈا ہرچ درچک ءُ دار ، ہر چ چز بے تاھیر ءُ گمیگ بیت ، وھدے توماھاں آ لو پر ءِ کر ءَ بے گڈا ہچ کاہ نہ رودایت ، ہچ پل نہ ترک ایت ءُ ہچ درچک ءُ دار نہ جنت ۔ تو ہمنچو وھد ءُ پاس ءَ زمین ءِ چیر ءَ بے ، ہمنچو وھد ءُ پا س زمین ءِ سراویراندگی بیت ‘‘ ۔
پمیشکہ نوں گرماگ ءُ زمستان کا ینت ءُ رؤ نت پمیشکہ یک موسمے درچک ءُ پلانی جنگ ءِ موسم اِنت ءُ دگہ موسمے تاک چنڈ ءُُ ہتم ئیگ اِنت ۔
Heros, Gods and monsters of the Greck myth
