دہکان پیرمحمد چہ اَزلءَ بزاں پِت پِیرکاں نیزگارءُُ دہکان بوتگاں ۔یک روچے دہکان پیرمحمد گوں وتی پِت گمانیؔ ءَ گوْشت اَبّا! ایندگہ مردماں بِچار اَزگارءُُ سیرلاپ اَنت،زہگ اِش ماں شرّیں جاہاں کاردار اَنتءُُ آیانی زہگ ،نُماسگ ماں ڈَنّی شرّیں وانگجاہاں وانگ ءَ انتءُُ ما تیوگیں زند کارءُُ دہکانی کن ایں ءُُ مئے تالہ کمو رَد نہ وارت ءُُ بدل نہ بیت ۔

ما کارءَ سیریں ءُُ نان ءَ سیر نہ ایں ۔ابّا!بُگش ایشی سوْب چی اِنت؟دہکان گمانی کہ کماشے اَت،کرگینءِ مِنگءَ تِکّہ اَت شہکارگے جَتءُُ کمرزانیءِ بست نِشت۔منی چُک پیرمحمد!ما چہ اَزل ءَ نیزگار ءُُ ہمے دہکانیءِ ہرجانیں،ہمے کہ کارءُُ روزگارے کُرتگ چیزے کہ بوتگ گڑا دوزہیں لاپءِ دیمءَ داتگ اَنت،دگہ گیشیں مال ءُُ زَرّے پَشت نہ کپتگ کہ ما ائیر اِش بہ کن ایں،یا وتی زہگءُُ نُماسگے بوانین ایں ۔

بس ہدا ءِ مہربانی بوتگ روچ ،شپ ،شپ ،روچ بوتگ ءُُ بوہگءَ انت۔ہدا بادشاہ انت اگاں گیشیں مال ءُُ زَرّے بوت نَزّ بیار من لوٹاں اللہ ترا زہگے بدنت تو آئی ءَ الّم ءَ بوانین بلکیں مئے اَزلی ئیں تالہ بدل بہ بیت۔کماش گمانیؔ ءَ گوں بزگیں دابےءَ گوْشت۔ہؤ ابّا! ہدا بادشاہ انت اللہءَ اگاں منءَ بَچّے دات انشاء اللہ من الّم آئی ءَ وانیناں،بِلّے کہ من پکیری زندے بہ گوْازیناں ۔پیرمحمد ءَ پہ واہگے گوْشت۔

ہمے ہیال دہکان پیرمحمدءِ مَجگءَ ہر روچ چو’’وحی‘‘ ءَ آیان اَت۔ کجا کہ نِشت ،پاداَتک آئی ہیالءَ بس یکیں گَپ اَت کہ من وتی لاپءَ کُرّیناں چیزے نہ چیزے پَشتگیجاں بلے وتی زہگے وانیناں ،دہکان پیرمحمد گوں وتی لوگبانک ءُُ وتی کماشیں پِتءَ سئے مردم اِتاں ۔دہکان پیرمحمد ءَ کہ دہکانیءُُ روزگارءِ چیزے۔۔۔۔۔کہ رَس اِت آئی چیزے دوزہیں لاپ ءِ دیم ءَ دات انت ءُُ چیزے چِتءُُ ائیر کُرت ۔

وہد گوْزان ات کماش گمانیؔ پیرءُُ آجز ات ،پیریءَ آئی ءَ را روچے یک نادراہی ءَ گوْرجَت۔پیرمحمدمدام نادراہجاہ ءَ اَت۔آئیءَ وتی پِت گمانیؔ ءِے سرا بازیں ہرچءُُ درچے کُرت۔اے زَرّ کہ آئی وتی واہگ ءِ پدا ایر کُرتگ اِتاں چیزے آئی پِتءِ گوں پیری ءِ نادرْاہیانی ہرچ بُوتاں ، بلے انگت پیر محمد دلوارگ نہ بوت ، آئی وتی جُہد ءُُ کوشست برجَم داشگ اِتاں ، وتی لاپ کُرّینت ۔ چیزے وتی سسّا ءِ واہگ ءِ رِدءَ چِت ءُُ ائیر کُرت بازیں نادُراہی ءَ پیر محمد ءِ پت کماش گمانیءِ زند ءِ بامءَ دات ۔۔۔

نوں لوگ ءِ تہءَ پیرمحمدگوں وتی لوگبانک مُلونک ءَ دو اِتاں۔پیرمحمد سک ملورءُُ مونجا اَت ،بلے باز اوپارءِے کشّ اِت۔ پیسریگیں وڑ ہمک روچءِ وڑا آئی زندءِ روچ ہما وڑ برجم اتاں۔ چیزے بورءُُ چیزے ائیر بکن۔قدرت خداءِ پیرمحمدءِے لوگبونک مُلونکؔ ءَ زہگ تُہم کپت،دہکان پیرمحمد بے کساس گَل بوت،چہ پاکیں ہداءَ شُگرے گِپت۔ گوں زہگءِ تُہم کپگءَ دہکان پیرمحمدءِ واہگ،سبرءُُ ہاٹی گیش بوتاں ۔

آئی ءَ شپ روچ جہد کرت ،دہکانی کرت،کار کرت۔ بلائیں کُلُّکے بہا زُرت ،لاپءَ را کُرّینان ءُُ چیزے زرّ ماں کُلّکءَ مان کنان کہ الّمءَ من وتی چُک ءَ وانیناں ۔وہد گوْزان اَت چارءُُ پنچ ماہ کہ مُلونک ءَ بوت ،گڑا ملونک دگہ وڑ بوت ،لاپ ءِ درد ءِ پریاتءِ کرت ،بزگیں پیرمحمدءَ دِینبو ئیگ ءَ بُرت بلّک اِزبلؔ ملونکءَ چرپ کرت مُشت ءُُ چاراِت۔ بلّک ءَ گوْشت ترا چُک اِنت۔

چُک روچ پہ روچ مزن بیت ،آ لاپءِ تہ ءَ سُریت ۔ایوڑیں کسان کسانیں درداں مہ مار گوں ، اوپار کَشّ ۔اے تئی اولی چُک انت کمو دردءُُ دور کاینت سگ بکن ہدا بادشاہ انت وش بئے۔دینبو اِزبل بازیں دلبڈی یے دات ملونکءَ ۔ جَن،جودواتر لوگ ءَ اَتکاں ۔پیرمحمد گوْشت، ملونکؔ !بلّکءِ ہبر تو اِش کُت انت،چوشیں کسانیں درد کاینت اوپار کشّ ۔

پیرمحمد گَلءَ بال اَت کہ کدی منی واہگءِ درْچک بَرءُُ بُورّ دنت۔بلے روچ پہ روچ ملونکءِ تَب ناوش بوہان بوت ۔چیزے روچءَ رند ملونکءَ لاپ دردءِ ءِ پریات کرت ۔ دہکان پیرمحمدءَ اے رندی دگہ دینبو یے ئیگ ءَ برت کہ بلکیں دینبو ازبلؔ نہ زانت نوں پیر انت۔

بلے دینبو ازبلؔ کِلّی ءِ شرتریں دینبو اَت، ہما دینبوءِ گوْرا کہ شُتاں ،آئی جُست کرت کہ شما دینبو ازبلؔ ءِ گوْرا نہ بُرتگ ؟ جود ءَ پسّو دات بلک !ما یک برے برتگ بلے اے رندی ما تئی گوْرااَتکگیں بلّک ءَ ملونک مُشتءُُ چرپ کُرت گوْشتءِ ملونکؔ !نوں ترا ہشت ماہ انت۔اے درد تئی ماہ ءُُ نوکی ءِ درد نہ انت،لاپ ءِ چُک کہ روچ پہ روچ ءَ مزن بیت ،گڑا آ الّم ءَ لاپ ءِ تہءَ سُریت چُک کہ سُریت کمو درد وَ الّم ءَ بیت۔

بلے ہدا بادشاہ انت تو کمو سبرءُُ اوپار بہ کش۔ملونک ءَ پسّہ دات بلک گڑا لاپ ءِ تہءَ چوشیں سُرگ،اے لاپءِ دردءَ من ءَ چَٹ ہلاس کُرت سہتءُُ دمان ءَ درد کنت ،اینکس اوپار کشّگءَ من دم بُرتگ۔بیزار بُوتیں چہ ایوڑیں زہگ ءَ۔ایشی وَ منی جند کُشت۔نہ نندگ ءَ کِلّیت، نہ وپسگءَ کمو وَ تاہیرءَ بِلّیت۔بلّکءَ بازیں دلبڈی دات ءُُ گوْشت کہ بس نوں کمو پَشت کپتگ یک ماہ یے دیمءِ ماہءُُ تو ماہ ءُُ نوک بئے۔

جودءُُ جَن واتر بوتاں پیرمحمد گوْشت ملونکؔ ! بچار دینبو ازبلؔ اؤں ترا ہمے وڑ گوْشت کہ چک مزن بوہان بیت آ لاپ ءِ تہ ءَ سُریت،اوپار کش ۔ ملونک ءَ گوْشت من اینکس اوپار ءَ دم برتگ ۔ہما اَستیں منی جند نہ مُرتگ ۔بازیں دلبڈی یے پیرمحمدءَ ملونک ءَ دات۔ وہد گوْزان اِتاں ہمے کہ ملونکؔ ءَ لاپ دردءَ گِپت پیرمحمد ءَ پرے بلّک ءُُ پرا بلّک بُرت۔ہرچ کنان اَت پیرمحمد باز تکانسر اَت۔

کہ منی چیزے زرّ چِتگ ءُُ ائیر کرتگ کہ چُکے بیت من الّم آئی ءَ وانیناں ،اگاں ملونک کہ چِلّگ بیت، چیزے زرّ مردمانی چاہ ءُُ چلیم ئیگ انت۔آ وڑوڑیں ہیالانی زِرءَ اوژناگ ءَ اَت،بلے باز اوپارءِ کشّ اِت۔وہدگوں وتی تُرْندیں گاماں روان اَت ۔

ماہ سرجم بوت بزاں ملونک ءِ نہمی ماہ بوت، یک شپے ملونک ءِ تب سک ناساز بوت،دہکان پیرمحمدءَ ہساب داشتگ اَت آئی زانت کہ نوں ملونک ءِ ماہ سرجم انت،آئی وتی کِلّی ءِ دینبو اِزبل ؔ ءِ گوْرابرت، داں دینبوءَ چاراِت آئی گوْشت اے درد ملونک ءِ چُکی درد ءُُ دور انت۔ آئی ملونک ءَ چرپ کرتءُُ مُشت، بلے زہگ ودی نہ بوت،کمو ایدیم ءُُ آ دیمءَ گَردینت ءِ انگت زہگ ودی نہ بوت۔ملونک باز تنگ چہ لاپءِ دردءَ انچو پریات کنت،زمینءُُ آزمان آئی سرا زُرت انت، گُڈّی ءَ دینبو ازبلؔ گوْشت اے گوں من نہ بیت شما ایشی ءَ شہرءِ نادراہجاہءَ بہ بر اِت۔

نوں پیرمحمدءِ تکانسری گیش بوتاں ۔کہ یکے شہر دُور انت ءُُ پدا نادراہجاہ ءَ گیشیں زرّ لوٹیت ، بلے ہئیر آئی وتی دل دور نہ دات، چہ لوگءَ ہما زرّے کہ آئی ماں کُلّک کرتگ اتاں وتی واہشتءُُ واہگءِ پدءَ، لوگءَ چہ کُلّک زُرت ءِ گوں کہ بلکیں گیشیں زرّ پکار بہ بیت،شہرءِ نادراہجاہ ءَ لیڈی ڈاکٹر اں چاراِت ،آیاں گشت کہ چک ودی نہ بیت ،دانکہ بُربین ( آپریشن) ءِ نہ کن ات ۔اگا ں بُربین ءِ کن اِت شمارا اینکس ۔۔۔۔ہرچ بیت ۔

دہکان پیر محمد ءَ گشت کہ من نیزگار ے آں ،دہکانے آں ،من ءَ اینکس زر نیست ۔شما منی سرا بزگ بکن اِت ۔کمو زرّاں کم بکن اِت ۔ڈاکٹراناں کجا بزگ بیت ،آیاں گشت گنجائش ہمیش اِنت ءُُ پدا بلائیں بربین ءِ ۔اگا ں نا ۔۔۔۔دہکان پیرمحمد چاراِت اگاں من زر مدیا ں مُلونکؔ چہ منی دست ءَ روت ءُُ چک اوں منی دست ءَ روت۔

کُلّک ءَ پروشاں ،رند ءَ ہدا بادشاہ اِنت ،پیر محمد ءَ کُلّک پروشت ۔ ڈاکٹراناں زر دات کہ شما بُربین ءِ بکن اِت ۔بُربین جاہ ءَ کہ مُلونکؔ برگ بوت ،ڈنّ ءَ پیر محمد ؔ دعا کنگ ءَ اَت وتی دل ءَ گشگ ءَ اَت مال روت کیت اللہ ساہ ءَ ہچ مہ کنت ۔شرّیں دمانے ءَ رند ڈاکٹراں بربین کرت ،ڈاکٹراں چار اِت داں ہمے کسانیں چک ءَ را مات ءِ لاپ ءِ توکا چہ ٹیکم ءُُ برد دست ءَ اَنت ءُُ دست ءُُ پاد جنگ ءَ اِنت ۔

ڈاکٹر ہیران بوتاں کہ اے چون بوت کنت کہ یک چکے ءَ راچہ مات ءِ لاپ ءَ ہدا ءَ ٹیکم ءُُ برد دست ءَ داتگ،بلے ڈاکٹر اتاں ،آیاناں نہ ترس اِت دمانے ءَ رند ڈاکٹر اتکاں دہکان پیر محمد ءَ مبارکی دات کہ تئی چک بچکے دہکان پیر محمد گل ءَ بال بوت ،ڈاکٹراں گشت برو وتی چک ءُُ لوگ بانک ءَ بچار ءُُ بہ بر وہد ے دہکان پیرمحمد پہ گل ءُُ شاد شُت ۔

داں چاریت کہ منی کسانیں چک ءَ را برد ءُُ ٹیکم دست ءَ اَنت ،دست ءُُ پاد جَنگ ءَ اِنت وہد ے چک ءِ چم گوں پیر محمد ءَ کپت اَنت بچکندگ ءَ لگّت ،دہکان پیر محمد ہُشک چو دار ءَ بوت ،آئی ءَ را وتی کماش گمانی ؔ ہما گپّ گیر اَتکاں۔۔۔۔۔