یکبرے ماکہ چہ اے دنیا ءَ شتیں
مارا بیاریت اے زمانگ چہ کجا

گیدی کسہ ہما چیز انت کہ ہمک امبر ءِ انسان ءَ را وتی نیمگ ءَ ژپیت چیاکہ آ براہ داریں مانا داریں ءُُ تامداریں بلئے چشکہ چارگ ءُُ مارگ بوتگ گڈا گیدی کسہ گیش ءَ چہ گیش کسانیں چکاناں وتی نیمگ ءَ کاریت ءُُ انچو پرلچینت چشکہ بینگ ءِ مگسک ءَ را درچک ءِ پل۔

من پیتی ءِ دیما نشتگ اتاں ءُُ چیزے شوہازگ ءَ اتاں ۔ پیتی ءِ کبل گوں آئی ءِ کڑی ءَ اڑاتگ ات ۔ منی کسانیں چک گوکو کنان ءَ ہمک روچ ءِ وڑا اتک ہمے پیتی ءِ کبل ءَ گوں لیب کرت ۔ چکانی عادت مدام ہمیش انت اگاں کسے کہ پیتی ءِ دپے پچ بہ کنت گڑا چک ءُُ چوریگ آئی ءِ سر ءَ مچ بنت ءُُ ہمے حیال کناں کہ پت چیزے ءِ شوہاز ءَ انت من اوں پہ وت ءَ چیزے زناں گوں ۔

شپ ءِ نہنگام ات ۔برپ گواری ءَ سرجمیں شہر وتی امبازاں زرتگ انت ۔ انچو سرد ات کہ شہر ءِ درائیں مردم تتکگ ءُُ وتی وتی لوگاں زنکراتگ ات انت ۔ گوریچ ءَ شیک شیکے چیر ات ، گشئے زاناں یک گم جتے کہرانی نیام ءَ نشتگ ءُُ ہسکارگ ءَ ات۔ شہر ءِ کر ءُُ کش ءَ یک کسانیں کڈے چو پرشتگیں کلات ءَ مک ات ۔ انچو زانگ بیت گشئے اے کلونگروتی پروش ورگ ءِ درائیں کسہاں گوں زمانگ ءَ آرگ ءَ انت ۔

راجدپتر بنی آدم ءِ اولی ءُُ مستریں پجار اِنت بلئے مرچاں ما چہ وتی راجدپتر ءَ انچو گستا بوہان اَنت انچو ورنائی چہ زند ءِ بادگیر ءَ جتا بوہان بہ بیت۔مرچی سک کم مردم راجدپتر ءِ شوہاز ءَ درکپگ ءِ جہد کنت باز کم مردم چہ وتی پیراناں چہ وتی گوست ءِ بابت ءَ جست ءُُ پد کن وتی جاگہ ءُُ ہندانی بابت ءَ سرپد زورایت ،وتی کہول ءُُ کٹمانی بابت ءَ زانگ ءِ جہد کنت وتی حد ءُُ ابیلانی گیشواری ءَ سرپد بوہگ ءِ جہد کنگ ،منی ورناآنی تہا چشیں مردم سک بیت۔

یک نامداریں کولے کہ ” The only thing we have to fear is fear itself “زند گی ءَ چشیں بازیں جاور انسان ءِ دیم ءَ کیت کہ آئی ءَ را ترس ایت آئی ءِ پگر ءُُ سما ءِ درائیں در ءُُ دریگ بند بنت ءُُ آ دست ءَ سرا کنت نند ایت ءُُ بے سوبی ءَ زندگی کنت باز انچیں مردم اوں است کہ چرے جاوراں دلپروش بیت ءُُ وتکشی اوں کنگ ءَ لاچار بیت۔

شاہ بیک وتی بیکاری ءُُ جان بڈیاں گوں سرجمیں بازار ءِ توکا نام ءُُ دپ ات پرچا کہ شاہ بیک وانگ ءِ نیمگ ءَ محروم ات کاہ ءُُ بوچی مردمے نہ ات آئی ءِ کار مدام ھمیش اَت کہ ھرجاگے جنینانی دیوان ات تابکاری ات ہمود ءَ شت ءُُ وتا ساڑی یے کت برے چلیم یے پر کت ءُُ آورت ءُُ برے برے وت ہم تابکاری یے کت۔

مدام مئے کماشاں گشتگ کہ تاسے آپ سد سال ءِ وفا ءَ زندگ ءُُ برجم داریت ۔بلئے اپسوز مرچی وفا ءِ نام دنیا ءِ دنز ءُُ مجانی تہا گار ءُُ بیگواہ اِنت ۔من ءَ بچار من ءَ وفا ءِ چہ مزرست ۔من ہم آئی ءَ گوں دل ءُُ ستک مہر ءُُ وفا کتگ ۔